Δημοσιεύτηκε στην ψηφιακή εφημερίδα iPaper
του Νίκου Λιονάκη
«Μαζί δεν κάνουνε και χώρια δεν μπορούνε», λέει η λαϊκή θυμοσοφία για να περιγράψει μια αλυσιτελή συνύπαρξη. Σε αυτήν την κατάσταση, το αδιέξοδο, αλλά και η λύση, βρίσκονται μέσα στο ίδιο το οξύμωρο. Δηλαδή, αν η αρνητική προοπτική περιέχεται στο ένα σκέλος της παροιμίας (μαζί δεν κάνουν), η θετική προοπτική περιλαμβάνεται στο δεύτερο (χώρια δεν μπορούν). Εξαρτάται ποιο από τα δυο θέλει κανείς να επιλέξει.
Παρότι τα πεδία για ουσιαστική προγραμματική αντιπολίτευση είναι πάμπολλα και οι αντίστοιχες ευκαιρίες συνεργασιών είναι διαρκείς, από την οικονομία και το κοινωνικό κράτος μέχρι τους θεσμούς, η προεδρική εκλογή αντιμετωπίστηκε εξαρχής από τα κόμματα της αριστεράς πρωτίστως ως κομβικός σταθμός για αναδιάταξη δυνάμεων στο πολιτικό σκηνικό και δη μέσα από τη δημιουργία ενός «μετώπου» κατά της κυβέρνησης. Στόχος πολιτικά δόκιμος και θεωρητικά βάσιμος τουλάχιστον ως προς τις συνεργασίες, όμως το λιγότερο αισιόδοξος όσον αφορά στην ουσία, αφού η κυβερνητική πλειοψηφία μπορεί να εκλέξει όποιον υποψήφιο θέλει. Συνεπώς, όλες οι κινήσεις του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΡΙΖΑ, της Νέας Αριστεράς, που ανταγωνίστηκαν και πλειοδότησαν σε στρατηγικές, τακτικές και πρωτοβουλίες γύρω από την εκλογή ΠτΔ, εκκινούσαν έχοντας τουλάχιστον αυτό ως δεδομένο. Έτσι αποσκοπούσαν στη δημιουργία παράπλευρων πολιτικών δεδομένων, με κύριο μέλημά τους αυτά να λειτουργήσουν υπέρ της εικόνας τους και εις βάρος των ανταγωνιστών τους.
Μια διαρκής παρτίδα blamegame μεταξύ των δυνάμεων που μέσα στο δικό τους οξύμωρο, ομνύουν στην αναγκαιότητα συμπράξεων για το ευρύτερο καλό και την ίδια ώρα αποδεικνύουν ότι μαζί δεν κάνουν. Δικό τους ζήτημα, συνεπώς, και να αποφασίσουν αν μπορούν χώρια, να πετύχουν τον στόχο της πολιτικής ανατροπής. Έως τότε η κοινωνία, που έχει υπαρκτά προβλήματα, θα συνεχίζει να μην ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για μια «καταιγίδα μέσα σε μια κούπα τσαγιού», όπως λέει ένα άλλο ρητό, βρετανικό.
