Δημοσιεύτηκε στην ψηφιακή εφημερίδα ipaper
του Δημήτρη Κουκλουμπέρη
Όταν ένας βουλευτής διαφοροποιείται ανοιχτά από την κεντρική γραμμή της ηγεσίας και μάλιστα μία ημέρα μετά από δημόσια τοποθέτηση του προέδρου, που κινείται στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση, είναι σαφές ότι ο βουλευτής θέλει να προκαλέσει. Και προφανώς ρισκάρει τη διαγραφή του.
Η διαφοροποίηση του Οδυσσέα Κωνσταντινόπουλου δεν αφορούσε ένα δευτερεύον ζήτημα. Σημειώθηκε για ένα από τα κορυφαία θέματα της τρέχουσας αντιπαράθεσης μεταξύ κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης, τη Δικαιοσύνη, για την οποία η κυβέρνηση και οι επικοινωνιακοί της βραχίονες βάζουν σκληρά στο στόχαστρό τους το ΠΑΣΟΚ και το Νίκο Ανδρουλάκη. Ο βουλευτής δεν διαφώνησε απλά με το κόμμα του. Πήρε θέση υπέρ της ΝΔ και ενίσχυσε το επιχείρημά της εναντίον του προέδρου του ΠΑΣΟΚ.
Άρα λοιπόν, τι και ποιον εξυπηρετεί μια τέτοια παρέμβαση στα ΜΜΕ που είναι εκ των προτέρων δεδομένο ότι θα δημιουργήσει εσωστρέφεια και θα δώσει μια ακόμη λαβή στους πολιτικούς αντιπάλους να επιτεθούν με μεγαλύτερη σφοδρότητα;
Η διαφορετική άποψη στη δημοκρατία είναι κατοχυρωμένη. Και πολύ σωστά. Στην προκειμένη περίπτωση όμως επρόκειτο για απόπειρα να προκληθεί αναβρασμός και να αμφισβητηθεί ο κ. Ανδρουλάκης, που σημειωτέον επανεξελέγη πριν από μόλις τέσσερις μήνες.
Ως εκ τούτου, ήταν εύλογος ο θόρυβος και θα ήταν δικαιολογημένο να ζητηθούν εξηγήσεις από τον βουλευτή. Η Χαριλάου Τρικούπη ακολούθησε άλλη οδό. Προτίμησε να μην λάβει μέτρα.
Η ενότητα στα κόμματα χρησιμοποιείται ως καραμέλα. Αν ωστόσο δεν υπηρετείται από τα λόγια και τις πράξεις, είναι αδειανό πουκάμισο. Και τέτοια ενότητα δεν οδηγεί στην επιτυχία αλλά στην ομηρία και την παραλυσία.
