Δημοσιεύτηκε στην ψηφιακή εφημερίδα ipaper
Το Μάιο του 2023, στην πρώτη κάλπη των εθνικών εκλογών ουδείς είχε αντιληφθεί τη μεγάλη εκλογική «φάπα» που έμελλε να φάει ο τότε ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα.
20 μονάδες απόσταση είχε δώσει το εκλογικό σώμα στα δυο πρώτα κόμματα με τη ΝΔ να καταγράφει 40,79 και την Κουμουνδούρου να τερματίζει στο 20,07. Το πολιτικό σύστημα αιφνιδιάστηκε. Πέραν εκείνων που πίστευαν πως η τότε αξιωματική αντιπολίτευση θα μπορούσε να «γυρίσει το παιχνίδι», οι περισσότεροι εκτιμούσαν πως μια ακόμη ήττα -της τάξεως των 4, 5 άντε 6 μονάδων- ήταν στον ορίζοντα. Το αποτέλεσμα της κάλπης ήταν τόσο ξεκάθαρο που θα έλεγε κάποιος ότι δε χρειάζεται να είσαι ηγέτης κόμματος, πολύπειρος πολιτικός συντάκτης ή αναλυτικός δημοσκόπος για να το περιμένεις. Το μήνυμα ήταν τέτοιας έντασης που θα έπρεπε να το ακούμε στα καφενεία, στους δρόμους, στα μπαλκόνια. Όμως οι έχοντες δημόσιο λόγο απέτυχαν στο σύνολό τους να το υπολογίσουν πριν ανοίξουν οι κάλπες.
Έναν μήνα αργότερα, στις εθνικές εκλογές του 2023, οι 20 μονάδες έγιναν κάτι παραπάνω από 23…
Κάτι ανάλογο συνέβη και στα μεγάλα συλλαλητήρια για τα Τέμπη. Τον περασμένο Γενάρη πέρασαν κάτω από τα ραντάρ όλων, πέραν ασφαλώς των πολιτών που συντονίστηκαν ειρηνικά και διαδήλωσαν μαζικά στους δρόμους.
Έναν μήνα αργότερα, στις 28 του Φλεβάρη, στη μαύρη επέτειο της συμπλήρωσης δύο χρόνων από την πολύνεκρη τραγωδία των Τεμπών, η κάθοδος εκατομμυρίων πολιτών σε κάθε γωνιά της Ελλάδος (και εκτός αυτής), ήταν πλέον αναμενόμενη.
Οι έχοντες δημόσιο βήμα μοιάζουν να έχουν χάσει προ πολλού τη γείωση τους με την πραγματικότητα. Δείχνουν πια να μην έχουν ενεργοποιημένες «κεραίες». Εμφανίζουν, όλο και πιο τακτικά, πλήρη αδυναμία συντονισμού με αυτήν την κρίσιμη μάζα των πολιτών που λαμβάνει αποφάσεις δίχως πάντοτε να επηρεάζεται από τα συστημικά μέσα αλλά και δίχως να προειδοποιεί για τις διαθέσεις της.
Δυο παράλληλοι κόσμοι.
Ο ένας δρα και ο άλλος σχολιάζει, με χαρακτηριστική καθυστέρηση (και περιττή αυτοπεποίθηση), αυτά που δε μπόρεσε ποτέ να προβλέψει.
