Δημοσιεύτηκε στην ψηφιακή εφημερίδα ipaper
του Αντώνιου Ντακανάλη
Καθηγητή Ψυχιατρικής & Ψυχοθεραπείας
Η Ελλάδα βράζει από θυμό. Είναι η φωνή της ψυχής που ζητά δικαίωση και αλλαγή της κατάστασης. Το αίτημα είναι αξιακό και όχι κομματικό!
Η τραγωδία των Τεμπών, με τα χρόνια λάθη και παραλείψεις που την προκάλεσαν, είναι το σύμβολο μιας βαθύτερης παθογένειας. Η έλλειψη διαφάνειας, η αργή δικαιοσύνη και η πολιτική αντιπαράθεση εντείνουν την οργή.
Ο θυμός βέβαια είναι παντού. Ξεχειλίζει στην καθημερινότητά μας, στον δρόμο, στις υπηρεσίες, στα νοσοκομεία.
Γιατί τόσος θυμός; Γιατί νιώθουμε αβοήθητοι, προδομένοι, αδικημένοι. Γιατί ο κόσμος είναι εξουθενωμένος. Μπορεί οι οικονομικοί δείκτες να δείχνουν βελτίωση αλλά φαίνεται ότι αυτή δεν την έχουν αισθανθεί ακόμα μεγάλα τμήματα πληθυσμού στην καθημερινότητά τους που παλεύουν για να τα βγάλουν πέρα.
Η πραγματική αιτία του θυμού είναι η βαθιά αίσθηση ότι το σύστημα δεν μας ακούει, ότι τίποτα δεν αλλάζει. Και αυτό, όταν γίνεται καθημερινότητα, κάνει τους ανθρώπους σκληρούς, κλειστούς, επιθετικούς. Χάνουμε την πίστη μας στο μέλλον.
Το μεγάλο στοίχημα είναι ο εθνικός θυμός να μην εξαερωθεί σε λόγια ή σε καταστροφές στις διαδηλώσεις αλλά να μετουσιωθεί σε δράση, σε συντεταγμένη, υπεύθυνη και αποτελεσματική αλλαγή των καταστάσεων που χρειάζεται ο τόπος για να μη ξαναθρηνήσουμε θύματα.
