Δημοσιεύτηκε στην ψηφιακή εφημερίδα Ipaper
του Νίκου Λιονάκη
Ίσως μεγαλύτερο πρόβλημα για τον ΣΥΡΙΖΑ, πέρα από τα μικρομεσαία δημοσκοπικά ποσοστά καθαυτά, είναι μια διαφαινόμενη παγίωση της εικόνας του ως μικρομεσαίου κόμματος. Αυτό που η λαϊκή θυμοσοφία περιγράφει λέγοντας ότι είναι καλύτερα να σου βγει το μάτι παρά το όνομα. Γιατί άπαξ και οι ψηφοφόροι πιστεύουν ότι ένα κόμμα δεν επιδεικνύεται ανάκαμψης…
Η αντίληψη για τη δυναμική ενός κόμματος δεν σχετίζεται με τα ποσοστά που έχει σε μια συγκεκριμένη περίοδο. Αν ήταν έτσι τότε ο ΣΥΡΙΖΑ του 3% δεν θα είχε γίνει ποτέ η «κυβερνώσα αριστερά». Σχετίζεται με το αν «κάτι να πει», έχει ένα συνολικό όραμα πέρα από την αυτονόητη κριτική στην κυβέρνηση, ένα σχέδιο πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό με το οποίο κάποιος μπορεί να ταυτιστεί. Θα διερωτηθεί κανείς βέβαια αν υπάρχει κάποιο άλλο κόμμα που να συγκινεί τον κόσμο. Υπάρχει. Ο «κανένας». Οι δημοσκοπήσεις το λένε.
Το πρόβλημα δεν το έχει μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ. Όμως εκείνος είναι που κυβέρνησε αμέσως πριν από το σημερινό κυβερνών κόμμα, μια πολιτική δύναμη μέχρι τον πρώτο κραταιό. Μετά από τις όσες μύριες πρωτόγνωρες εσωκομματικές καταστάσεις πέρασε και τις δύο διαστάσεις που του στέρησαν αριθμητικά τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τα περισσότερα πρόσωπα που ανέφεραν αυτές τις συνθήκες ώσπου να αλλάξουν στρατόπεδο ή απόψεις και ρόλους, συνεχίζουν σήμερα να πρωταγωνιστούν στο ίδιο κόμμα. Αυτό δημιούργησε εξαρχής ένα handicap φερεγγυότητας και αξιοπιστίας. Παράλληλα, επενδύοντας όλη τη στρατηγική στο ζήτημα των συνεργασιών και εισπράττοντας ανοιχτά «όχι», όχι μόνο από τον βασικό πόλο που είναι το ΠΑΣΟΚ, αλλά και από το πολύ μικρότερο κόμμα της Νέας Αριστεράς, ο ΣΥΡΙΖΑ ζωγράφισε μόνο την εικόνα της απομόνωσής του. Και τώρα πρέπει, αν μπορέσει, να βρει ένα άλλο βασικό στρατηγικό νήμα για να πιαστεί, μήπως βγει από την αδιέξοδο.
