Το τρίγωνο των «ευκαιριών» και η γραμμή άμυνας του Μαξίμου
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης κινείται με τον «αέρα» των δημοσκοπήσεων, που δείχνουν μεν πληγές αλλά όχι αιμορραγία, και στήνει το αφήγημα της σταθερότητας απέναντι σε μια τριπλή πρόκληση: το διεθνές περιβάλλον, την πολιτική φθορά από τα Τέμπη και τον ανταγωνισμό για την «γκρίζα ζώνη» των αναποφάσιστων. Από τη μία, μιλά στην Ευρώπη για μεταρρυθμίσεις και υπευθυνότητα – από την άλλη, δίνει το στίγμα για «αναπτυξιακή κοινωνική πολιτική» με φόντο τη ΔΕΘ.
Το εσωτερικό πρόβλημα, ωστόσο, ακούει στο όνομα «δικογραφία Τεμπών». Η εντολή είναι να μην παιχτεί στο γήπεδο της αντιπολίτευσης. Ό,τι έγινε με τον Τριαντόπουλο, ίδιο θα γίνει και με τον Καραμανλή: επιστροφή στη Δικαιοσύνη, μακριά από πολιτικά πανηγύρια και δήθεν ηθικούς εισαγγελείς. Κι αν κάποιος ρωτήσει για τη σύμβαση 717, η γραμμή είναι έτοιμη: «οικονομικής φύσης θέμα».
Στο παρασκήνιο, πάντως, το Μαξίμου δεν εφησυχάζει. Ξέρουν ότι η υπόθεση Τεμπών δεν έχει τελειώσει και ότι η πολιτική εκμετάλλευση μπορεί να αναζωπυρωθεί από τη Ζωή, τον ΣΥΡΙΖΑ ή όποιον άλλο δει «παράθυρο» αντισυστημικής επίθεσης. Γι’ αυτό και επενδύουν στην οικονομική καθημερινότητα: παροχές με μέτρο, μέτρα με αποτύπωμα και αφήγημα προοπτικής. Το στοίχημα είναι να φτάσουν στη ΔΕΘ με «εικόνα εξουσίας» και χωρίς να παγιδευτούν στο σκηνικό της σκανδαλολογίας.
Δεν είναι όλα καφενείο
Όταν ο Παύλος Πολάκης δηλώνει “θα τα πούμε στο Εφετείο”, δεν φαίνεται να αντιλαμβάνεται πως δεν απευθύνεται σε κομματική οργάνωση, αλλά σε δευτεροβάθμιο ποινικό δικαστήριο. Με ύφος καφενείου και νομική επιχειρηματολογία τύπου Facebook, πιστεύει ότι μπορεί να ανατρέψει μια καταδικαστική απόφαση επειδή δεν του αρέσει. Μόνο που το Εφετείο απαιτεί αποδείξεις, όχι likes.
Η απουσία του από τη δίκη δεν ήταν αντίσταση, ήταν φόβος. Η έλλειψη υπερασπιστικής σοβαρότητας δεν είναι πολιτική στρατηγική, είναι περιφρόνηση του Κράτους Δικαίου. Και το να ζητά συνεχείς αναβολές για να “προετοιμαστεί” είναι παλιό κόλπο για να σέρνεται η υπόθεση – όχι για να λάμψει η αλήθεια.
Το Εφετείο δεν είναι χώρος αυτοηρωοποίησης. Δεν είναι πλατφόρμα για φαντασιώσεις αντισυστημικής λεβεντιάς. Είναι δικαστήριο. Και σ’ αυτό, ο Πολάκης καλείται να δώσει λόγο για όσα έλεγε, όχι για όσα ονειρεύεται. Αν δεν μπορεί, να μην ξαναμιλήσει για “ανεξάρτητη Δικαιοσύνη”.
Ξυλόλιο τέλος, συνεταιράκια ζητούνται
Η Ζωή Κωνσταντοπούλου μπορεί να ξέμεινε από θεατρικό υλικό τύπου «μπάζωμα και ξυλόλιο», αλλά δεν το βάζει κάτω. Από happening σε happening και από πρόταση σε πρόταση, μετατρέπει την υπόθεση των Τεμπών σε πολιτικό πολιορκητικό κριό, ψάχνοντας συνεχώς νέους συνεταίρους στην αντιπολίτευση – έστω κι αν χρειαστεί να καλέσει και τον… Στίγκα στο τραπέζι.
Στην ουσία, η «Πλεύση» ψάχνει δεύτερο κύμα σύμπλευσης για να ξαναπιάσει το μομέντουμ που της έδωσαν οι πλατείες. Το ΠΑΣΟΚ ήδη την έπαθε μια φορά και τώρα φυλάγεται. Και όσο ο Ανδρουλάκης δεν απαντά, τόσο η Ζωή θα ουρλιάζει: «Δεκανίκι του Μητσοτάκη!».
Κι επειδή η θεσμική πόλωση είναι πάντα χρήσιμη, το νέο θεατρικό ανέβασμα έχει τίτλο: «Ζητώ Εισαγγελέα στην Επιτροπή Θεσμών». Σκηνοθέτης, σεναριογράφος και πρωταγωνίστρια η ίδια. Στο κάδρο και οι κυρίες Κλάπα και Αδειλίνη – γιατί η Ζωή έχει απωθημένο να στήσει σκηνικό αντιπαράθεσης με την ηγεσία της Δικαιοσύνης. Ποιος ξέρει… Ίσως έτσι φτιάξει και το νέο ακροατήριο που αναζητά με κάθε τρόπο.
Αθώος δηλώνει, σιωπηλό το Μαξίμου
Ο Κώστας Καραμανλής έκανε το αυτονόητο —δήλωσε την πίστη του στην αθωότητά του και τη διαθεσιμότητά του στις Αρχές— μόλις έφτασε η δικογραφία στη Βουλή. Έπαιξε άμυνα, χωρίς κορώνες, χωρίς αιχμές. Όμως, η ουσία δεν κρύβεται: ο Εφέτης Ανακριτής δεν τον κατηγόρησε, απλώς παρέπεμψε στη Βουλή για να αποφασίσει αν υπάρχει κάτι ποινικά επιλήψιμο. Κοινώς, η καυτή πατάτα είναι πλέον στα χέρια της κυβέρνησης και της κοινοβουλευτικής ομάδας της ΝΔ.
Όπως μαθαίνω αν καν και δεν είναι μυστικό στο Μαξίμου μετρούν με… διπλό μέτρο: θέλουν να προφυλάξουν το προφίλ της κυβέρνησης αλλά χωρίς να ανοίξουν εσωκομματικό μέτωπο. Η στρατηγική «παραπομπή στην τακτική Δικαιοσύνη» που εφαρμόστηκε στον Τριαντόπουλο θεωρείται ασφαλές προηγούμενο — και ίσως έτσι προσπαθήσουν να κλείσουν και αυτή την υπόθεση.
Αλλά το στοίχημα είναι αν ο ΣΥΡΙΖΑ, η Ζωή και λοιπές δυνάμεις της «αντι-Τεμπών συμμαχίας» θα επιτρέψουν να μείνει η συζήτηση τόσο θεσμική και ήσυχη.
Η εκλογή Χατζηδάκη και η «επιστροφή» του Μαξίμου στο ΕΛΚ
Η εκλογή του Κωστή Χατζηδάκη στην αντιπροεδρία του ΕΛΚ μόνο αυτονόητη δεν ήταν. Στο παρασκήνιο παίχτηκε επί μήνες μια καλά χορογραφημένη διπλωματική μάχη με την προσωπική σφραγίδα του Κυριάκου Μητσοτάκη, που δεν ήθελε απλώς μια θέση στο προεδρείο του κόμματος, αλλά την «επαναφορά» της Ελλάδας στα ευρωπαϊκά πολιτικά σαλόνια μετά από σχεδόν δύο δεκαετίες απουσίας.
Ο Μάνφρεντ Βέμπερ φέρεται να είχε εξ αρχής θετική στάση για την υποψηφιότητα Χατζηδάκη, τόσο για λόγους ισορροπίας στο εσωτερικό του κόμματος, όσο και ως μήνυμα προς το Βερολίνο, όπου ήδη χτίζονται οι γέφυρες με τον επόμενο Καγκελάριο, Φρίντριχ Μερτς. Ο Χατζηδάκης, με το «μη συγκρουσιακό» προφίλ και την τεχνοκρατική προσέγγιση, θεωρήθηκε ο ιδανικός κρίκος μεταξύ των φιλελεύθερων και των χριστιανοδημοκρατικών ρευμάτων του ΕΛΚ — ένας ρόλος που του ταιριάζει πολιτικά όσο και προσωπικά.
Στο Μαξίμου βλέπουν την εκλογή του ως έναν ακόμη κρίκο στη στρατηγική «διπλωματικής αναβάθμισης» του Κυριάκου Μητσοτάκη εν όψει και των ευρωπαϊκών διεργασιών για την επόμενη Επιτροπή. Και δεν το κρύβουν: το χαρτοφυλάκιο που διεκδικεί η Ελλάδα μετά τις ευρωεκλογές του Ιουνίου, θέλει ισχυρό πολιτικό μοχλό πίεσης. Ο Χατζηδάκης δεν είναι απλώς Αντιπρόεδρος του ΕΛΚ — είναι ο άνθρωπος που μπορεί να ανοίγει πόρτες στις Βρυξέλλες.
Ο πρώην επαναστάτης, νυν influencer της αριστεράς
Έχει καιρό να ακουστεί, αλλά όταν ακούγεται, συνήθως προκαλεί περισσότερο γέλιο παρά πολιτική ανάλυση. Ο Αλέξης Τσίπρας, κάποτε ο πιο καυτός πρωθυπουργικός πρωταγωνιστής, σήμερα… φιγουράρει σε παραλίες, σε ημιφωτισμένες ομιλίες τύπου TEDx και ετοιμάζεται –λένε– να διδάξει σε ξένο πανεπιστήμιο, σε γλώσσα που ακόμα τη μαθαίνει.
Παλιοί του σύντροφοι κάνουν πως δεν τον ξέρουν, άλλοι τον περιμένουν μπας και «σώσει» την Αριστερά, κι εκείνος… ghostάρει. Ούτε στη Βουλή, ούτε στα τηλεοπτικά πάνελ, ούτε πουθενά. Λες και έκανε delete στην πολιτική του διαδρομή και άνοιξε account στο Pinterest.
Το παρασκήνιο λέει πως κάποιοι του έριξαν δολώματα επιστροφής, αλλά εκείνος απαντά με σιγή ασυρμάτου. Μόνη φωνή, η Ζωή – και όχι η ζωή του. Η Κωνσταντοπούλου. Που του τα λέει όπως τα λέει η παρέα σου μετά από χωρισμό: «Κατέστρεψες τη χώρα και το κόμμα σου και τώρα παριστάνεις τον καθηγητή». Δεν το λες και εγκώμιο.
Ιταλικός αέρας, τουρκικό άρωμα: Η Μελόνι “ξεπλένει” τον Ερντογάν στη Ρώμη
Αν δεν το δεις γραμμένο, δύσκολα πιστεύεις ότι πρόκειται για κοινό ανακοινωθέν Ε.Ε. χώρας με υποψήφιο μέλος. Η Ιταλία της Μελόνι υπέγραψε με την Τουρκία του Ερντογάν ένα κείμενο–λιβάνι στις τουρκικές επιδιώξεις, όπου απουσιάζουν επιδεικτικά οι λέξεις «Κύπρος», «Κράτος Δικαίου» και «Ανθρώπινα Δικαιώματα», ενώ περίσσεψαν οι αναφορές σε «πολυμερείς διασκέψεις» και «λύσεις βασισμένες στην αρχή της ισότητας». Όχι στο Δίκαιο της Θάλασσας. Στην… αρχή της ισότητας.
Πίσω από τις κλειστές πόρτες , ετοιμάζεται η τουρκική εξαγορά της Piaggio Aerospace, ο Ερντογάν που θέλει κομμάτι από την πίτα των 800 δισ. της ευρωπαϊκής άμυνας, και η Μελόνι που αλληθωρίζει προς την Άγκυρα ως εταίρο και «ειρηνοποιό». Οι Ιταλοί «κατάπιαν» ακόμη και την άρνηση της Τουρκίας να αναγνωρίσει την Κυπριακή Δημοκρατία, με αντάλλαγμα αμυντικές μπίζνες και φυσικό αέριο σε τρίτες χώρες. Όλα καλά λοιπόν – εκτός από τις ευρωπαϊκές αρχές.
Το πρόβλημα δεν είναι ότι η Τουρκία παίζει το παιχνίδι της. Το πρόβλημα είναι ότι κάποιοι –και δη στην καρδιά της Ευρώπης– παριστάνουν ότι δεν βλέπουν. Και αν η Μελόνι αποφάσισε να κάνει «διεθνή πολιτική realpolitik» με φόντο drone και τουρμπίνες, η Ελλάδα οφείλει τουλάχιστον να μη σιωπήσει. Γιατί, όσο η Ρώμη «ξεχνά» το Κυπριακό, η Άγκυρα θυμάται πώς να το εργαλειοποιεί.
Βουλευτές με κινητά πάνω από τη δικογραφία των Τεμπών
Είδαν «πιασάρικο» φάκελο, πήραν θέση, έβγαλαν κινητά κι άρχισαν τα… κλικ. Όχι, δεν πρόκειται για εισβολή φωτορεπόρτερ στη Βουλή, αλλά για δυο βουλευτές της αντιπολίτευσης που ξέχασαν πως η αίθουσα 168 δεν είναι Instagram live ούτε φεστιβάλ εγγράφων.
Με το που μπήκαν για να διαβάσουν τη δικογραφία για τα Τέμπη, έκαναν την κίνηση-ματ: σήκωσαν τα κινητά και προσπάθησαν να τραβήξουν φωτογραφίες κρίσιμων εγγράφων, γράφοντας στα παλιά τους τα παπούτσια τη μυστικότητα της διαδικασίας. Οι υπάλληλοι της Βουλής τούς έπιασαν στα πράσα και περιορίστηκαν σε… συστάσεις.
Ποιοι είναι οι βουλευτές-παπαράτσι δεν έγινε (ακόμα) γνωστό, αλλά όσοι κινούνται στους διαδρόμους της Βουλής ξέρουν: το «παιχνίδι των Τεμπών» έχει πολλούς πρόθυμους παίκτες. Και κάποιοι, αντί για επιχειρήματα, ψάχνουν να «πουλήσουν» φωτογραφίες.
Στην «κατάψυξη» οι αντικειμενικές
Στο Μαξίμου ήξεραν πως, αν οι αντικειμενικές ανέβαιναν κι άλλο, ο ΕΝΦΙΑ θα γινόταν πολιτικό θρίλερ. Γι’ αυτό και μπήκε στον «πάγο» κάθε σκέψη για αναπροσαρμογή πριν το 2027. Το μέτρο βγήκε σαν “τεχνοκρατικό”, αλλά είχε ξεκάθαρα πολιτικό σχεδιασμό: να αποφευχθούν οι «τσιμπιμένες» εκκαθαρίσεις λίγο πριν τη ΔΕΘ του Σεπτεμβρίου, όταν και παραδοσιακά πέφτει… ζύγι παροχών. Γιατί άμα έρθει ο λογαριασμός ΕΝΦΙΑ διπλός, τι να τα κάνεις τα μέτρα στήριξης…
Παράλληλα, το υπουργείο Οικονομικών δίνει μάχη με τα… χαρτιά για να εντάξει 2.167 περιοχές στο σύστημα αντικειμενικών. Όμως σε πολλές απ’ αυτές, δεν υπάρχει τίποτα: ούτε συμβόλαια, ούτε πωλήσεις, ούτε καν ενδιαφέρον. Κοινώς, περιοχές που μπήκαν με το ζόρι στον χάρτη, μόνο και μόνο για να μην «γκρινιάζουν» οι τοπικοί παράγοντες.
Κι όσο για τις 12 περιοχές που έκαναν ένσταση και περιμένουν διορθώσεις; Στο οικονομικό επιτελείο σηκώνουν τα χέρια – περιμένουν από εκτιμητές προτάσεις που αργούν όσο ένα ελληνικό δικαστήριο. Το μόνο σίγουρο είναι ότι μέχρι το 2027, οι αντικειμενικές θα μείνουν ακίνητες. Όχι από φορολογική σοφία, αλλά για να μη… σηκωθεί μπουρλότο από την κάλπη.
Πανεπιστημιακή ντροπή με κουκούλες
Όχι, δεν πρόκειται για σκηνή από παλιό πολιτικό θρίλερ της μεταπολίτευσης. Είναι η ελληνική πραγματικότητα εν έτει 2025: κουκουλοφόροι εισβάλλουν σε ακαδημαϊκή εκδήλωση στη Νομική Αθηνών, δέρνουν φοιτητές, τρομοκρατούν καθηγητές, στέλνουν μεταπτυχιακό στο νοσοκομείο και αποχωρούν σαν να μην τρέχει τίποτα.
Το «τάγμα εφόδου» των αυτοαποκαλούμενων αντιφασιστών λειτούργησε με στρατιωτική ακρίβεια και ιδεολογικό μίσος. Ούτε οι καθηγητές Γρίβας και Μάζης, ούτε ο πρέσβης Θεοδώρου φαίνεται να τους σταμάτησαν. Το μήνυμα ήταν σαφές: όποιος έχει διαφορετική άποψη, ξυλοφορτώνεται.
Κι όσο η Πολιτεία στέλνει «συστάσεις», το πανεπιστήμιο παραμένει ανοιχτό εργοτάξιο βίας και φανατισμού. Το υπουργείο Παιδείας καταδικάζει, η Αστυνομία «παρακολουθεί» και οι φοιτητές μετρούν τραύματα — όχι μόνο σωματικά, αλλά και στην πίστη τους πως η Δημοκρατία δεν είναι προνόμιο μειοψηφιών με κράνη και σπρέι.
Ποιοι καλύπτουν πολιτικά τους δράστες; Ποιοι ψιθυρίζουν στους διαδρόμους ότι «δεν έγινε και τίποτα»; Και κυρίως, πόσοι ακόμα φοιτητές πρέπει να φύγουν με ασθενοφόρο για να καταλάβουμε πως η ανοχή έγινε συνενοχή;
Κρίσιμο crash test στο πρώτο τρίμηνο
Οι τράπεζες ετοιμάζονται για το πρώτο μεγάλο τεστ της χρονιάς και η αγορά κρατάει σημειώσεις. Οι ανακοινώσεις για τα μεγέθη του πρώτου τριμήνου ξεκινούν στις 6 Μαΐου, και τα φώτα πέφτουν σε πέντε λέξεις: επιτόκια, προμήθειες, δάνεια, κόστος, κόκκινα. Η μείωση των επιτοκίων πιέζει τα κέρδη από τόκους, τα έσοδα από προμήθειες επηρεάζονται από τα κυβερνητικά μέτρα, αλλά όλοι ελπίζουν πως η δυναμική στην πιστωτική επέκταση θα δώσει την απαραίτητη ώθηση.
Μετά από μια χρονιά-ρεκόρ σε νέες χορηγήσεις, οι τραπεζίτες θέλουν το 2025 να διατηρήσουν τη φόρα – με φόντο τις θετικές αξιολογήσεις και το καλό μομέντουμ της ελληνικής οικονομίας. Οι διεθνείς αναλυτές επιμένουν πως ο τραπεζικός κλάδος έχει ακόμα καύσιμο, αλλά η συρρίκνωση των περιθωρίων (NIM) και η γενικότερη επιβράδυνση στην Ευρώπη είναι καμπανάκι.
Το πρώτο τρίμηνο θα δείξει πολλά – κυρίως αν η κερδοφορία αντέχει χωρίς τις «υψηλές στροφές» των επιτοκίων. Το στοίχημα για τις τράπεζες δεν είναι πια μόνο η αντοχή, αλλά και η ικανότητα να αλλάξουν ταχύτητα στην κατάλληλη στιγμή.
Ο Τραμπ μετράει αλλιώς τον χρόνο
Ο Ντόναλντ Τραμπ έχει μπει ξανά στον Λευκό Οίκο σαν καταιγίδα και μετρά ήδη 100 μέρες που έχουν κάνει τη διεθνή σκηνή να μοιάζει με ταμπλό επιτραπέζιου πολέμου. Από τις δασμολογικές «βόμβες» που τίναξαν στον αέρα το παγκόσμιο εμπόριο μέχρι τη φλερτάζουσα επαναπροσέγγιση με το Κρεμλίνο, ο νέος –παλιός– πρόεδρος των ΗΠΑ λειτουργεί σαν να μην υπάρχει αύριο. Ή μάλλον, σαν το αύριο να του ανήκει ολοκληρωτικά.
Ο χρόνος όμως δεν συγχωρεί και το ρολόι μετράει αντίστροφα: ενδιάμεσες εκλογές, αντιδράσεις στις ΗΠΑ, αγορές σε αναταραχή, ευρωπαίοι σύμμαχοι σε μόνιμη σύγχυση. Οι Αμερικανοί πληρώνουν την πολιτική του στο σούπερ μάρκετ και το ενεργειακό ρίσκο σε διεθνές επίπεδο μοιάζει με τζόγο χωρίς δίχτυ ασφαλείας. Ακόμη κι αν ο Τραμπ πιστεύει ότι μπορεί να λύνει πολέμους «σε 24 ώρες», οι κλεψύδρες της παγκόσμιας σταθερότητας δείχνουν λιγότερο αισιόδοξες.
Το ερώτημα, λοιπόν, δεν είναι αν ο Τραμπ έχει χρόνο. Το ερώτημα είναι αν έχει ο κόσμος αρκετή υπομονή για να αντέξει μια ολόκληρη θητεία στον ρυθμό των tweets, των δασμών και των… απειλών απόλυσης κεντρικών τραπεζιτών. Και το 2026, στις ενδιάμεσες εκλογές, οι Αμερικανοί θα απαντήσουν – όχι μόνο για το μέλλον του Τραμπ, αλλά και για το μέλλον του ίδιου του πλανήτη.
Volterra, τα έργα-μαμούθ και το “ταβάνι” της αποτίμησης
Παρά τη θεαματική άνοδο της καθαρής κερδοφορίας στα 30,4 εκατ. ευρώ το 2024 (σχεδόν τριπλασιασμός σε σχέση με το 2023), η μετοχή της ΑΒΑΞ φαίνεται να έχει… πάρει τις αποστάσεις της. Οι χθεσινές απώλειες που άγγιξαν το 3% μαρτυρούν μια κόπωση, με την αγορά να τιμολογεί ήδη μεγάλο μέρος των καλών νέων. Το P/E πέφτει στο 10 με τα έκτακτα της Volterra και ξεφεύγει στο 13,5 σε καθαρά λειτουργική βάση.
Το θετικό story παραμένει: Ανεκτέλεστο 3,2 δισ. ευρώ, μεγάλες υποδομές σε Ελλάδα και εξωτερικό (μετρό Γραμμή 4, μονάδα στη Ρουμανία, έργο ΣΝΙ). Όμως ο δανεισμός, έστω και οριακά αυξημένος στα 237,5 εκατ., και η έλλειψη βραχυπρόθεσμου καταλύτη, κρατούν τους επενδυτές πιο επιφυλακτικούς. Όπως φαίνεται, για να ξαναπιάσει “ταχύτητα” η μετοχή, χρειάζεται νέο καύσιμο – ίσως κάποια ανανέωση του backlog, νέα συμβασιοποίηση ή στρατηγική κίνηση στις παραχωρήσεις. Μέχρι τότε, ξεκάθαρο story, αλλά και ξεκάθαρο πλατό.
