Σήμερα στο Μαξίμου… όχι για καφέ
Πρωί-πρωί μπαίνουν στο κάδρο τα «βαριά χαρτιά» της κυβέρνησης. Στο Μαξίμου συνεδριάζει το Υπουργικό με τον Μητσοτάκη σε mode «προθεσμιών» και όχι «καταγραφής προθέσεων». Όπως μαθαίνω, το κλίμα θα είναι μάλλον… άβολο για όσους πάνε «με το πάσο τους».
Η απορρόφηση του ΟΠΕΚΕΠΕ από την ΑΑΔΕ, η νέα εποπτεία αγοράς, οι επιστροφές μεταναστών, το AI plan του Παπαστεργίου και η στέγη της Δόμνας είναι μόνο τα βασικά. Οι οδηγίες είναι σαφείς: «Θέλω χάρτες, χρονοδιαγράμματα, και όχι απλά λόγια». Σημειώστε το. Αν δεν δώσουν ουσία, μερικοί ίσως δουν σύντομα και την πόρτα εξόδου.
Σκηνοθέτης Διαμαντής, πρωταγωνίστρια Ζωή
Το ‘παμε και το ξαναλέμε. Η Ζωή δεν κάνει πολιτική. Παίζει θέατρο – με σενάριο, ρεπερτόριο και ενίοτε… κασκαντέρ. Το μόνο που αλλάζει είναι οι κομπάρσοι: άλλοτε πιτσιρικάδες, άλλοτε πυροσβέστες, άλλοτε… χάρτινα κοράκια.
Στο background πάντα ο Καραναστάσης. Ο σύντροφος, σκηνοθέτης και «επικεφαλής στρατηγικής» της Πλεύσης, που έχει μετατρέψει το κόμμα σε περφόρμανς. Δεν περνάει μέρα που να μη στήσουν κάποιο happening για τα social. Όχι τυχαία – όπως λένε παλιοί γνώριμοι, χωρίς κάμερα, δεν κουνιέται φύλλο στην Πλεύση.
Πρόσφατο κρούσμα: το «κεφίγια-look» στη Βουλή για τον Λαμπράκη. Πριν λίγες μέρες: αναγκαστική φωτογράφιση με σπουδαστές σε σχολή στο Χαλάνδρι. Ένας απ’ αυτούς έλεγε «έπρεπε να φωνάξω και ζήτω το ΠΑΣΟΚ, έτσι που μας έστησαν».
Η Ζωή δεν άλλαξε. Απλώς, πλέον έχει δικό της θίασο. Και στην πολιτική της – οι ρόλοι μοιράζονται, δεν εκλέγονται.
Μόνο έργα για τον Χαρδαλιά
«Ούτε τώρα. Ούτε ποτέ». Με αυτή τη φράση ο Νίκος Χαρδαλιάς έβαλε τέλος στα σενάρια που τον ήθελαν να μπαίνει στο παιχνίδι των media με το Attica TV. Και όχι απλώς τα διέψευσε – απείλησε και με μηνύσεις.
Συνεργάτες του μου λένε πως «το μόνο κανάλι που θέλει να βλέπει ο Περιφερειάρχης είναι το κανάλι των έργων». Το κλίμα στο Μαξίμου ήταν από την αρχή ενοχλημένο με τη διαρροή, την οποία απέδωσαν σε «επαγγελματίες της λάσπης» που ψάχνουν πρόχειρα αφηγήματα για να φτιάξουν σενάρια εξουσίας.
Όπως σχολίασε άνθρωπος με γνώση των εσωτερικών της Περιφέρειας: «Ο Νίκος ούτε παραγωγός δεν θα ήθελε να είναι, πόσο μάλλον καναλάρχης…».
Ξεκαθάρισμα πεδίων και ρόλων από το Μαξίμου
Το άνοιγμα της ψαλίδας στις δημοσκοπήσεις, με τη ΝΔ να φλερτάρει ξανά με το 30%, δεν πέρασε απαρατήρητο στο Μαξίμου. Το comeback του Κυριάκου σε πρώτο πλάνο, σε συνδυασμό με τις στοχευμένες πρωτοβουλίες (υγεία, εργασία, επιδόματα), δείχνει να φέρνει πολιτικό οξυγόνο — και αυτό ενόψει της Προανακριτικής για τον Κ. Καραμανλή έχει σημασία.
Η Πλεύση υποχωρεί αισθητά (η φθορά της θεατρικής υπερβολής, όπως σχολιάζουν…), και το ΠΑΣΟΚ φαίνεται να γίνεται ο πραγματικός αντίπαλος. Όχι γιατί είναι κοντά, αλλά γιατί εκεί είναι η δεξαμενή των αναποφάσιστων.
Πίσω από τις κλειστές πόρτες, στοχευμένες διαρροές ενισχύουν το αφήγημα: «Το μόνο σοβαρό στοίχημα είναι η σταθερότητα. Οι άλλοι είτε κραυγάζουν είτε ψάχνουν ταυτότητα». Στο εσωτερικό της ΝΔ, οι ίδιοι άνθρωποι που ανησυχούσαν πριν έναν μήνα για «πολιτική κόπωση», μιλούν τώρα για «άνοιγμα χώρου και δυναμική ανάκτησης».
Αρκεί να μην ξαναχαθεί η μπάλα με μονοθεματικές εμμονές. Γι’ αυτό και η κυβέρνηση κρατά ζωντανά τα άλλα χαρτιά της – μεταναστευτικό, περιοδείες, στρατηγικά projects. Με την Προανακριτική να τρέχει, η μάχη για τους αναποφάσιστους μόλις άρχισε.
Το επόμενο βήμα για τα Τέμπη
Η κυβέρνηση ρίχνει στο τραπέζι την πρόταση για Προανακριτική κατά του Κώστα Καραμανλή, επιλέγοντας να κινηθεί στο «ήπιο» πλημμέλημα της παράβασης καθήκοντος. Στόχος, να δείξει ότι δεν κωλυσιεργεί ούτε συγκαλύπτει – αλλά ταυτόχρονα να προστατεύσει το πολιτικό κεφάλαιο του πρώην υπουργού.
Το νομικό επιτελείο της ΝΔ φρόντισε να θέσει αυστηρά χρονικά όρια (Σεπτέμβριος 2021–Φεβρουάριος 2023) και να βασιστεί σε αλληλογραφία που ήδη υπάρχει στη δικογραφία, ώστε να παραπέμψει στο φυσικό δικαστή χωρίς να ρισκάρει εκτροχιασμό εντός Βουλής.
Το ΠΑΣΟΚ αντιπροτείνει προκαταρκτική για επτά πολιτικά πρόσωπα, θέτοντας στο κάδρο και πρώην υπουργούς του ΣΥΡΙΖΑ, με κατηγορία το κακούργημα της διατάραξης ασφάλειας συγκοινωνιών. ΣΥΡΙΖΑ και Νέα Αριστερά ετοιμάζουν τη δική τους πρόταση, ενώ στο βάθος της συζήτησης διακρίνεται η πρόθεση του Μαξίμου να απομονώσει την Κωνσταντοπούλου, επαναφέροντας στο προσκήνιο το ΠΑΣΟΚ ως κύριο αντίπαλο.
Στο τέλος, η απόφαση για τον Καραμανλή δεν δείχνει συγκάλυψη, αλλά ούτε και πραγματική παραπομπή – είναι ένα θεσμικό «διάδρομο ασφαλείας» που εξυπηρετεί ταυτόχρονα τη δικαιοσύνη και την κομματική συνοχή.
Πολυμερείς φαντασιώσεις και εθνική αφασία
Είδαν τον ίσκιο τους και τον πέρασαν για το μπόι τους. Αυτό ισχύει απόλυτα για την ελληνική αντιπολίτευση στο παλαιστινιακό. Όταν ο Τσίπρας δεν μπορεί να περάσει ούτε μια φράση περί κυρώσεων στο Ισραήλ σε μια συνέλευση χωρίς αποφασιστικές αρμοδιότητες, όπως το Συμβούλιο της Ευρώπης, πώς ακριβώς ονειρεύονται «πολυμερείς διασκέψεις» και γεωπολιτικά τρίγωνα;
Η αλήθεια είναι σκληρή αλλά απλή: η Ελλάδα δεν παίζει σε αυτό το ταμπλό. Ούτε έχει την ισχύ, ούτε την αποδοχή, ούτε καν τους συμμάχους για να συγκροτήσει ανθρωπιστικούς μηχανισμούς, να συντονίσει Πατριαρχεία και Εκκλησίες ή να καλέσει σε διεθνή σύσκεψη τύπου “Αθήνα καλεί Ανατολή”.
Ο Φάμελλος φαίνεται να ζει σε έναν χάρτη που σχεδιάζει μόνος του, χωρίς Κύπρο, χωρίς Αίγυπτο, χωρίς Βρυξέλλες. Και την ώρα που ο Μητσοτάκης κρατά ισορροπίες με εταίρους – Ισραήλ, ΗΠΑ, Γαλλία – ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να παίξει διεθνή διπλωματία με λέξεις και συνθήματα.
Ακόμα και η αποχώρηση Τσίπρα από τη διακήρυξη του Συμβουλίου, περισσότερο επικοινωνιακή είναι παρά πολιτική. Μπας και γραφτεί τίποτα στα διεθνή πρακτορεία. Αλλά ούτε εκεί…
Η ειρωνεία; Την ώρα που ο Φάμελλος ζητά «να μιλήσουμε», κανείς από όσους επικαλείται – Πατριαρχεία, χώρες, Ε.Ε. – δεν τον άκουσε, δεν τον ρώτησε, δεν τον εξουσιοδότησε. Μόνο το ΚΚΕ τον προσυπέγραψε. Και η Άγκυρα, σιωπηλά, πανηγυρίζει.
Παλιά αγάπη δεν ξεχνιέται
Του το φύλαγε του Κουτσούμπα ο Γερουλάνος. Και μόλις ο γ.γ. του Περισσού πέταξε τη σπόντα περί «συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ–ΝΔ», ήρθε η ρουκέτα: «Οι τελευταίοι που συγκυβέρνησαν με Μητσοτάκη ήσασταν εσείς. Σας τον χαρίζουμε».
Αναφορά-φαρμάκι στην οικουμενική του ’89, όταν το ΚΚΕ έβαλε πλάτη στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Και ναι, κάποιοι στο ΠΑΣΟΚ λένε ότι το ‘χουν έτοιμο το ντοσιέ με τις “ένδοξες” στιγμές των τρίμηνων κυβερνήσεων…
«Ταχυδρόμος-τραπεζίτης»
Δεν ήταν τυχαία η παρουσία Πιερρακάκη, Χατζηδάκη και Αργυρού στο Μαξίμου για τη συμφωνία Alpha Bank – ΕΛΤΑ. Η δουλειά είχε κλείσει από καιρό, αλλά έπρεπε να παρουσιαστεί την «κατάλληλη στιγμή»: λίγο πριν ανοίξουν οι κάλπες του φθινοπώρου για τις ευρωεκλογές.
Η Alpha αποκτά αποκλειστική πρόσβαση στο δίκτυο των ΕΛΤΑ και 1.100+ σημεία επαφής με τους πολίτες, ενώ τα Ταχυδρομεία μετατρέπονται σε «τραπεζικά ΚΕΠ» για ηλικιωμένους και μικρομεσαίους στην επαρχία. Ο Σκλήκας πήρε το πράσινο φως για να «τρέξει» κι άλλες συμπράξεις.
Όπως μου έλεγε πηγή με εικόνα της διαπραγμάτευσης: «Τα ΕΛΤΑ σταμάτησαν να είναι πρόβλημα – έγιναν εργαλείο». Και η κυβέρνηση έχει κάθε λόγο να το διαφημίζει.
Safe για την Άγκυρα, ρίσκο για την Αθήνα
Μπορεί ο Κανονισμός SAFE για τους ευρωπαϊκούς εξοπλισμούς να εγκρίθηκε με ειδική πλειοψηφία, όμως για την Αθήνα τώρα αρχίζουν τα δύσκολα. Η κυβέρνηση διαμηνύει ότι πέτυχε κρίσιμες διασφαλίσεις — κυρίως την απαίτηση ομοφωνίας στις διμερείς συμφωνίες της Ε.Ε. με τρίτες χώρες, που θα ενεργοποιήσουν την πρόσβασή τους στα 150 δισ. ευρώ. Το πρόβλημα; Αυτή η ρήτρα δεν αναφέρεται στον Κανονισμό, αλλά σε δήλωση της Κομισιόν — άρα θεσμικά αδύναμη.
Και όλα αυτά ενώ Βρυξέλλες, Ρώμη και Μαδρίτη σπρώχνουν προς μια ειδική σχέση Ε.Ε.–Τουρκίας στον αμυντικό τομέα, αγνοώντας ότι η Άγκυρα παραμένει η μόνη χώρα με casus belli κατά κράτους-μέλους. Διπλωματικές πηγές αναγνωρίζουν ότι το έδαφος είναι ολισθηρό: με ειδική πλειοψηφία μπορούν να περάσουν κοινοπραξίες, θυγατρικές και «ευρωπαϊκά οχήματα» που κρύβουν τουρκικά συμφέροντα.
Το Μαξίμου γνωρίζει πως κάθε γραφειοκρατική χαραμάδα μπορεί να μετατραπεί σε πολιτική καταβόθρα. Γι’ αυτό και η επόμενη φάση θα κριθεί στο παρασκήνιο — όχι στα χαρτιά. Για να μην βρεθεί η Ελλάδα να «χρηματοδοτεί» την αμυντική ενδυνάμωση μιας χώρας που αμφισβητεί την κυριαρχία της.
Μέχρι στιγμής, οι κυβερνητικές πηγές παραμένουν ψύχραιμες. Αλλά η τουρκική διπλωματία είναι γνωστή για την ικανότητά της να εκμεταλλεύεται τις ασάφειες — και η ευρωπαϊκή για την τάση της να τις ανέχεται.
