Δημοσιεύτηκε στην έντυπη εφημερίδα Today Press
της Αγάπης Κόρμπε
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν σειρά, θα ήταν απ’ αυτές που ξεκίνησαν με σασπένς και hype, άλλαξαν τρεις φορές σενάριο, πέταξαν έξω τον πρωταγωνιστή για να φέρουν Αμερικάνο και τώρα παίζει σε επανάληψη στις 3 τα ξημερώματα.
Συστήθηκε με Εξάρχεια και «ελπίδα», πέρασε από Βαρουφάκη, Ζωή, Καρανίκα και go back madame Merkel, έκανε κυβίστηση μ’ένα ΟΧΙ που έγινε ΝΑΙ, φόρεσε γραβάτα για να γιορτάσει μνημόνιο κι όταν πια δεν έβγαινε άλλο επεισόδιο, μπήκε ο Κασσελάκης — με φωτογένεια, σκυλί και Τάιλερ, που έμαθε την πολιτική στην Αμερική, τα ελληνικά στην Τούμπα και την αντιπολίτευση από τα tweets του Πολάκη.
Σήμερα, αυτό που απέμεινε δεν είναι κόμμα. Είναι πολιτικό Airbnb: μπαίνει όποιος θέλει, αλλά κανείς δεν μένει. Και κάπου ανάμεσα στα χαμόγελα και τις διαρροές, ο Τσίπρας ετοιμάζει νέο κόμμα. Η λογική απλή: αφού δεν πάει καλά το μαγαζί, φταίνε οι κουρτίνες.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, στο μεταξύ, κάνει συνέδριο -χωρίς θέμα- για να λύσει ό,τι έχει ήδη διαλυθεί. Σαν τον γάμο που έχει τελειώσει, αλλά μένουν για τα παιδιά και το δάνειο.
Η φωτογραφία μιλάει από μόνη της.
Τσίπρας και Φάμελλος σε πλάνο που φωνάζει «μη γελάς ρε, τραβάει η κάμερα», λίγες ώρες πριν πέσει το χαρτί ότι ο πρώην Πρωθυπουργός φτιάχνει νέο κόμμα, με το παλιό σύστημα, τους παλιούς μηχανισμούς και τα ίδια κλισέ σε άλλη συσκευασία. Δηλαδή, το ίδιο μπουζούκι σε άλλη πίστα. Και σκηνοθέτης, και πρωταγωνιστής, και παραγωγός στο νέο του κόμμα, που δεν θα λέγεται ΣΥΡΙΖΑ, αλλά θα μοιάζει απόλυτα με αυτό που ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ όταν ξεκινούσε, προτού γίνει εξουσία και την ακούσει στέρεο.
Το αστείο; Το «παρασκήνιο» ήταν προσκήνιο. Το «μυστικό σχέδιο» το συζητούσαν όλοι. Η εσωτερική ρήξη είχε μεγαλύτερη παραγωγή από τις συναυλίες της Βίσση.
Κι όμως, κάθονται σαν συμπεθέρες δίπλα δίπλα στο συνέδριο σαν να μην έχει συμβεί τίποτα.
Χαζογελάνε. Ανταλλάσσουν ατάκες. Κι εσύ απορείς ποιος δουλεύει ποιον.
Στο φόντο της διάλυσης, το συνέδριο του κόμματος συνεχίζεται, σαν να μην τρέχει κάστανο. Σαν να μη στήνεται παραδίπλα άλλος φορέας. Σαν να μην έχει ξαναγίνει αυτή η εσωκομματική φάρσα επί Συνασπισμού. Αλλά το χειρότερο δεν είναι η διάσπαση. Το χειρότερο είναι ότι δεν υπάρχει καν αφήγημα. Αν δεν υπήρχε ο Μητσοτάκης, ο ΣΥΡΙΖΑ θα χρειαζόταν επειγόντως νέο αφηρημένο εχθρό. Τύπου καπιταλισμός, γλουτένη ή τοξική αρρενωπότητα.
Ο Τσίπρας ανοίγει κόμμα όπως άλλοι ανοίγουν καφέ στο Παγκράτι.
Με φίλους, φήμη και μηδέν σχέδιο. Και πάνω απ’ όλα, χωρίς ιδέα για το τι σημαίνει αντιπολίτευση -και- σήμερα. Εκτός αν εννοούμε κάτι σαν τα TikTok του Κασσελάκη, τύπου: «Απαντώ σε haters ενώ τρώω παγωτό στρατσιατέλλα»
Η ατζέντα παραμένει ίδια: πώς θα πάρουμε πάλι την εξουσία.
Το ερώτημα παραμένει ρητορικό: γιατί να σας την ξαναδώσουν;
Και κάπως έτσι, ο κόσμος που κάποτε περίμενε από την Αριστερά να φέρει «ελπίδα», τώρα περιμένει απλώς να φύγουν όλοι, να αδειάσει η πίστα για κάτι νέο. Κάτι που να μην βρωμάει κομματικό μοντάζ.
Γιατί φεύγει ο κόσμος; Όχι επειδή έγινε δεξιός, ούτε επειδή πείστηκε από την προπαγάνδα. Φεύγει επειδή κουράστηκε με την υποκρισία.
Η Αριστερά στην Ελλάδα δεν πέθανε. Αυτοκτόνησε με εσωκομματικές σέλφι και πολιτικό ναρκισσισμό.
Μήπως τελικά δεν αποτύχατε επειδή σας πολέμησαν, αλλά επειδή ποζάρατε για την αλλαγή και σας τύφλωσε το φλας;
Μπράβο παιδιά! Καλή επιτυχία στο νέο ξεκίνημα.
Θα σας θυμόμαστε όπως θυμόμαστε το Ποτάμι ή τα παντελόνια-σαλβάρι: με αμήχανη θλίψη και βαθιά ντροπή.
