Σκρέκας στη γραμματεία, με τη σφραγίδα του Μαξίμου
Έχω νέα. Στις 18:00, στα κεντρικά της Πειραιώς, εκλέγεται ο νέος Γραμματέας της Πολιτικής Επιτροπής της ΝΔ. Τυπικά ψηφοφορία, ουσιαστικά… ξέρουμε ήδη το αποτέλεσμα. Ο Κώστας Σκρέκας μπαίνει στο κάδρο ως η επιλογή Μητσοτάκη, μετά από ένα πέρασμα-κλειδί από το χαρτοφυλάκιο Ενέργειας, Ανάπτυξης και μια περίοδο… αναμονής στα «πίτς».
Στο παρασκήνιο, η αποχώρηση της Μαρίας Συρεγγέλα έγινε δεκτή χωρίς φασαρίες και πισώπλατα μαχαιρώματα. Ο Σκρέκας, λένε, φέρει το brand «στενός Μητσοτακικός», μιλά τη γλώσσα των μηχανισμών και είναι αρεστός στις ισχυρές Νομαρχιακές. Bonus: κανείς δεν τον βλέπει (ακόμα) ως δελφίνο.
Το timing της επιλογής μόνο τυχαίο δεν είναι. Με το συνέδριο της ΔΕΘ στον ορίζοντα και φόντο τα σενάρια για «διορθωτικές κινήσεις» στο κόμμα, ο πρωθυπουργός θέλει καθαρό το κομματικό πεδίο. Η νέα γραμματεία θα παίξει ρόλο σε τοπικές εκλογές, νέες εγγραφές και… φιλτράρισμα φιλόδοξων. Γιατί αν δεν ελέγχεις το κόμμα, την πατάς σαν Τσίπρας στο Ινστιτούτο.
Ο Χαρδαλιάς, οι μπουλντόζες και το πονηρό βλέμμα στο 2027
Δεν είναι απλώς «περιοδεία έργων» αυτό που κάνει ο Νίκος Χαρδαλιάς στη Βάρη και τα Βριλήσσια. Είναι η επιβεβαίωση ενός Περιφερειάρχη που δεν σηκώνει λόγια, μόνο πράξεις. Ρέματα που λιμνάζουν εδώ και δεκαετίες ξεμπλοκάρουν, φρεάτια καθαρίζονται, έργα δρομολογούνται και προχωρούν με ρολόι.
Ο Χαρδαλιάς ξέρει τι σημαίνει σχέδιο και διοίκηση. Δεν είναι της επικοινωνίας, είναι του έργου. Γι’ αυτό και στο εσωτερικό της ΝΔ αρχίζουν να τον βλέπουν αλλιώς. Όχι μόνο ως «σιγουριά» για την Αττική, αλλά και ως μονάδα πρώτης γραμμής για την επόμενη μέρα, με ορίζοντα το 2027.
Λένε πως κινείται μεθοδικά, χωρίς τυμπανοκρουσίες αλλά με απόλυτη αίσθηση του timing. Και όσο κάποιοι αλληλοκοιτιούνται για το ποιος θα σηκώσει κεφάλι στο μέλλον, ο Χαρδαλιάς γράφει χιλιόμετρα — και παρακαταθήκη.
Μητσοτάκης στο τηλέφωνο με Νετανιάχου – και στο μυαλό του το επόμενο βήμα
Με ψυχραιμία, νηφαλιότητα αλλά και απόλυτη επίγνωση του κινδύνου, ο Κυριάκος Μητσοτάκης έστειλε σαφές μήνυμα από το Μέγαρο Μαξίμου: η Ελλάδα παρακολουθεί στενά τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή και δεν θα μείνει απλός θεατής αν οι φλόγες φτάσουν στη γειτονιά της.
Η τηλεφωνική επικοινωνία με τον Μπενιαμίν Νετανιάχου ήταν πολλά περισσότερα από μια διπλωματική υποχρέωση. Ο πρωθυπουργός τοποθέτησε ξανά την Ελλάδα στο επίκεντρο των ευρωπαϊκών μεσολαβήσεων, μιλώντας για εκεχειρία, ομηρίες, ανθρωπιστική βοήθεια – αλλά και για τον κίνδυνο του πυρηνικού Ιράν.
Και κάτι ακόμα, που δεν γράφεται εύκολα: το timing της παρέμβασης Μητσοτάκη δεν είναι τυχαίο. Όσο η Ευρώπη ψάχνει στρατηγική και οι ΗΠΑ ισορροπούν ανάμεσα σε Τελ Αβίβ και Ριάντ, η Αθήνα χτίζει αθόρυβα προφίλ σταθερού πυλώνα, που θα χρειαστεί πολύ σύντομα σε σκληρό τραπέζι.
Τον ξυρίζει… και χωρίς αφρό
Πρώτα τον ανέβασε στα κεραμίδια, μετά τον έριξε κάτω και τώρα… τον ξυρίζει και χωρίς αφρό. Ο Παύλος Πολάκης ξαναχτύπησε με μια ομιλία-μανιφέστο στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, βάζοντας όλους και όλα στο στόχαστρο: Τεμπονέρα, Ζωή, Νέα Αριστερά, ΠΑΣΟΚ και φυσικά… τον παλιό του αρχηγό, τον Αλέξη.
Η αλήθεια είναι πως ο «Παυλοφρουρός» δεν συγχωρεί εύκολα – ούτε τους «συγκερασμούς» με τη διαπλοκή, ούτε τους «θολούς κουλτουριάρηδες», ούτε τις αποστάσεις ασφαλείας. Και τώρα που βλέπει ότι κάποιοι ετοιμάζουν νέο σχήμα με τις ευλογίες Τσίπρα, τους προειδοποιεί: με Παύλο δεν παίζεις. Ή μέσα ή απέναντι.
Το ερώτημα όμως είναι αλλού: τι θα κάνει ο Αλέξης; Θα συνεχίσει τις ασαφείς φιλοσοφίες για την «ανασύνθεση της Αριστεράς» ή θα μιλήσει καθαρά για το αν τον εκφράζει αυτό το ριζοσπαστικό ρεσάλτο που κηρύσσει ο Παύλος; Γιατί από τη χλιαρή σιωπή μέχρι την «επανίδρυση» υπάρχει μόνο ένα μοιραίο βήμα: η αποσύνθεση.
Tο πάρτι έχει τελειώσει
Δυο χρόνια μετά την «παραμερισμένη» παραίτηση του Τσίπρα, ο ΣΥΡΙΖΑ θυμίζει καμένο ρημαδιό. Η στρατηγική ήττα του 2023 δεν ήταν απλώς πολιτική: ήταν υπαρξιακή. Ένα κόμμα που μέχρι πρότινος κυβερνούσε, κατάφερε να χάσει το ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης και να παλεύει τώρα να διασώσει ό,τι απέμεινε από τον εκλογικό του σκελετό. Και μέσα σε αυτό το τοπίο της καταστροφής, ο Αλέξης εμφανίζεται εκ νέου σαν μεσσίας της ενότητας, με φόντο… γαλλικό rebranding και φωτοσκιάσεις τύπου Netflix. Το μόνο που λείπει είναι ένα φουτουριστικό logo και μια αφίσα «Τσίπρας 2.0».
Η υποκρισία όμως σπάει κόκαλα
Την ώρα που μιλά για “ενότητα των προοδευτικών δυνάμεων”, ο ίδιος επέβαλε Κασσελάκη, τον χρησιμοποίησε για να πάρει χρόνο και στη συνέχεια τον έσφαξε πολιτικά, όταν οι δημοσκοπήσεις έδειξαν το προφανές: ότι δεν τραβάει. Μόνο που στο μεταξύ ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε σκορποχώρι και η ήττα του ’23 φαντάζει πια απλώς η αρχή του τέλους. Οι φυγόκεντρες δυνάμεις πολλαπλασιάζονται, οι παλιοί «σύντροφοι» ξεκατινιάζονται δημόσια, και οι τάσεις δεν θυμίζουν καν πολιτικό κόμμα, αλλά reality επιβίωσης χωρίς καν κάμερες.
Ο Πολάκης επιμένει να μιλά για κρατικοποιήσεις, πατρίδες, Ρωσία και Ουράλια
Σαν να έχει μείνει στο 2015, μόνο που αντί για «Go back κυρία Μέρκελ», τώρα ονειρεύεται τράπεζες και λιμάνια με κόκκινες σημαίες. Και φυσικά, μέσα σε όλα αυτά, έριξε και το καρφί στον Τσίπρα για τις ευθύνες του. Γιατί μπορεί να τον αγιοποιούν κάποιοι, αλλά όλοι ξέρουν τι έγινε από το 2019 ως το 2023. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ηττήθηκε μόνο από τη «διαπλοκή», όπως λένε τα παραμύθια, αλλά κι από την αλαζονεία, τις γκάφες και την πλήρη απώλεια επαφής με την κοινωνία.
Δεν υπάρχει κοινό
Και τώρα που ο Τσίπρας «επιστρέφει» με brand identity, γραφείο τύπου και πολιτικό consulting υψηλής ραπτικής, η αλήθεια είναι μία: δεν υπάρχει κοινό. Όχι γιατί δεν υπάρχουν προβλήματα στη χώρα. Αλλά γιατί ο κόσμος θυμάται. Και ο ΣΥΡΙΖΑ του σήμερα –είτε με Τσίπρα είτε χωρίς– θυμίζει μια κακόγουστη ρεπρίζ που δεν θέλει κανείς να παρακολουθήσει. Γιατί ο νυμφίος μπορεί να έρχεται… αλλά η νύφη την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια. Και το τραπέζι έχει αδειάσει.
Από το “ΘΑ” στο “ΤΩΡΑ”
Για δεκαετίες, η Θεσσαλονίκη είχε γίνει το καλύτερο ανέκδοτο του πολιτικού χάρτη. Κάθε Σεπτέμβρη, αρχηγοί με γεμάτα μανίκια και κενές υποσχέσεις υπόσχονταν “μετρό”, “ανάπτυξη”, “λιμάνι”, “καινοτομία”. Κι ύστερα έφευγαν πίσω για την Αθήνα, αφήνοντας πίσω λάσπη, έργα-φαντάσματα και μια πόλη σε εσωστρέφεια. Μέχρι που το 2019, το τιμόνι το πήρε ένας άλλος: ο Κυριάκος. Και ξαφνικά άρχισαν να κινούνται και τα τρυπάνια — όχι μόνο οι κάμερες.
Το Μετρό που έγινε σύμβολο… εκδίκησης
Στην Καλαμαριά ακόμα τρίβουν τα μάτια τους. Ο σταθμός τους δεν είναι πια προεκλογικό πόστερ, αλλά κανονικός σταθμός. Ο δε Βενιζέλος, που επί χρόνια έπαιζε ρόλο… αρχαιολόγου, μετατρέπεται τώρα σε μοντέλο συνύπαρξης ανάπτυξης και πολιτισμού. Το ανέκδοτο τελείωσε – και κάποιοι στον ΣΥΡΙΖΑ που έπαιζαν με “κόφτες” και “καταπέλτες” το ξέρουν καλά. Μόνο που τώρα δεν τους ακούει κανείς. Τους πρόλαβε η πραγματικότητα.
Flyover, λιμάνι, και… γεωπολιτική
Το Flyover δεν είναι απλώς έργο. Είναι statement. Οι εργολάβοι δουλεύουν, οι μπάρες σηκώνονται, και η πόλη αποκτά αέρα δυτικοευρωπαϊκό. Το λιμάνι πάλι… άλλη ιστορία: φήμες για fund, αμερικανικό χρήμα και ενδιαφέρον από Dreyfus ανακατεύουν γεωπολιτική, real estate και εφοδιαστική αλυσίδα. Ποιος κρατάει το τιμόνι και σε ποιον κάνει νεύμα ο Λευκός Οίκος; Οι μυημένοι ξέρουν.
