Το κόμμα δεν τραβάει
Κάτω από το 2%, αλλά με ύφος… εξουσίας. Αυτό είναι το «θαύμα» της Νέας Αριστεράς, που παλεύει να αναστήσει τον ριζοσπαστισμό του ’15 με κασέτα ’50. Ο Χαρίτσης συνεχίζει να βλέπει «φως» στην Ιβηρική και σκοτάδι στην Ελλάδα, ξεχνώντας βέβαια ότι στον Σάντσεθ πέφτουν καταιγίδες από εισαγγελείς. Αλλά τι να κάνουμε, η ηθική υπεροχή είναι άποψη, όχι στοιχείο.
Το κόμμα δεν τραβάει. Ούτε στον κόσμο, ούτε στον ΣΥΡΙΖΑ που άφησε πίσω. Του ρίχνει η Ζωή, τον προσπερνάει ο Βαρουφάκης και τον κοιτάει αφ’ υψηλού ο Κασσελάκης. Ο ίδιος όμως βλέπει το πρόβλημα στο «σύστημα Μητσοτάκη», όχι στην μανιχαϊκή του ανάλυση που λέει ότι η Δεξιά είναι σατανάς και η Αριστερά… Ευαγγέλιο.
Πολιτική με φράσεις καφενείου και λογική άσπρο–μαύρο. Όχι, δεν είναι το Twitter της Ζωής, είναι το αφήγημα της Νέας Αριστεράς. Και όσο συνεχίζει να πουλάει ηθικό πλεονέκτημα χωρίς ρεύμα, τόσο οι δημοσκοπήσεις θα μένουν… στο 1,4% και τα debates θα τα βλέπει απ’ το μπαλκόνι.
Καύσωνας, τουρίστες και… βαρκάδες από τη Λιβύη
Στην Κρήτη κάνουν μπάνιο – στη Γαύδο κάνουν αποβίβαση. Και στην Αθήνα σηκώνουν τα τηλέφωνα. Η νέα μεταναστευτική ρότα από Λιβύη προς Ελλάδα δεν είναι απλώς «συγκυριακή». Είναι ξεκάθαρο μήνυμα: η Τρίπολη στέλνει σήμα σε Βρυξέλλες και Αθήνα – ή πληρώνετε ή γεμίζετε.
Μέσα σε 48 ώρες, σχεδόν 1.100 μετανάστες έφτασαν με βάρκες σε παραλίες γεμάτες τουρίστες. Οι αρχές έχουν σημάνει κόκκινο συναγερμό, τα πλοία του Πολεμικού Ναυτικού πλέουν νοτίως της Κρήτης, αλλά το πρόβλημα δεν είναι μόνο στρατιωτικό. Είναι διπλωματικό. Και οικονομικό.
Ο Γεραπετρίτης πήγε Λιβύη, ο Μητσοτάκης φώναξε στην Ε.Ε., αλλά το παιχνίδι είναι αλλού: πόσα θα δώσετε για να κρατήσουμε τους Σουδανούς και τους Αιγύπτιους στις ακτές μας; Αν δεν το καταλάβαμε ήδη, η Λιβύη δεν κάνει παζάρι. Εκβιάζει. Και οι δουλέμποροι κάνουν πάρτι – με καιρό σύμμαχο και Ευρώπη κουφή.
Η Άνγκελα επέστρεψε
Ο δολοφόνος γυρίζει πάντα στον τόπο του εγκλήματος – κι οι συνήθεις ύποπτοι τον υποδέχονται με λουλούδια και σαμπάνιες. Η Μέρκελ ήρθε να προμοτάρει τα απομνημονεύματά της, κι ένα κομμάτι της ελληνικής ελίτ έσπευσε να παραστεί… σα να μην τσάκισε ποτέ τη χώρα.
Την παρουσίαση τίμησαν οι παλιοί γνώριμοι: από τον Παπαδήμο και τη Σακελλαροπούλου, μέχρι τον Βενιζέλο και τον Βασιλάκη της Aegean. Και φυσικά, ο Τσίπρας. Όχι επίσημα – κατ’ ιδίαν. Στο δείπνο όμως έκατσε δίπλα της. Όλα τα άλλα, ριζοσπαστικά.
Καμία συγγνώμη δεν ζήτησε η πρώην καγκελάριος για τα μνημόνια, τα φέρετρα των αυτοκτονιών, την κοινωνική κατεδάφιση. Αντιθέτως, μας έδειξε ότι «καταφέραμε πολλά». Δηλαδή, να επιβιώσουμε απ’ ό,τι μας έκανε. Οι δικοί μας πάλι, χειροκρότησαν. Γιατί εδώ, πρώτα σε ξεζουμάνε και μετά σε κάνουν και άγαλμα.
Τέλος τα πανεπιστήμια του «παππού»
Τέρμα οι αιώνιοι – ακόμη και όσοι γράφτηκαν όταν κυβερνούσε ο Παπάγος. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης πατάει το κουμπί της διαγραφής και… ξεκινά το ξεσκαρτάρισμα στα ΑΕΙ, με το Μέγαρο Μαξίμου να στέλνει σήμα: «Ως εδώ τα δημόσια πανεπιστήμια– πάρκινγκ φαντασμάτων».
Λένε πως στους καταλόγους υπάρχουν ακόμα φοιτητές εγγεγραμμένοι από το… 1950 (!), ενώ δεκάδες χιλιάδες είναι από τα ένδοξα ‘60s και ‘70s. Οι αριθμοί σοκάρουν. Και η κυβέρνηση ξέρει πως τέτοια εκκαθάριση… γράφει και στα rankings και στο ταμείο.
Οι φοιτητές που είχαν όντως προσπαθήσει, θα πάρουν ένα τελευταίο «παράθυρο». Οι υπόλοιποι — καληνύχτα και καλή τύχη.
Στο Μαξίμου λένε πως η ρύθμιση πιάνει πάνω από 35.000 «ενεργούς» παλαιούς φοιτητές, με το βλέμμα και στο πρακτικό: λιγότερο χαρτομάνι, λιγότεροι φαντομάδες, καθαρότεροι δείκτες. Και στο βάθος; Ελεγχόμενη είσοδος, κάμερες και πειθαρχικές ρήτρες σε όσους… νομίζουν πως είναι ακόμα στο Πολυτεχνείο του ’73.
Η απορία, πάντως, είναι μία: Με πόσους ψήφους από το φοιτητοπαρασκήνιο θα μείνει το ΔΗΣΥ, άμα φύγουν οι… παλαίμαχοι;
Το πιάτο μυρίζει ακόμα capital control…
Ένα είναι σίγουρο: Όταν βλέπεις τον Τσίπρα να στέλνει επιστολές στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για να ξαναπιάσει το 2015, καταλαβαίνεις ότι το “επανερχόμεθα” δεν ήταν ποτέ αστείο. Ή μάλλον, είναι αστείο — αλλά όχι όπως το νομίζει ο ίδιος. Γιατί ο Αλέξης πασχίζει να σβήσει τα capital controls με λευκαντικό και να βαφτίσει τη χρεοκοπία… «αναδιάρθρωση χρέους».
Στο παρασκήνιο, πάντως, πολλοί παρατηρούν την κινητικότητα γύρω του. Κάτι «think tank» που στήνονται, κάτι meetings με παλιούς και πικραμένους, κάτι στροφές στην ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία τύπου Σάντσεθ, κι όλα δείχνουν ότι ο πρώην πρωθυπουργός θέλει να ξανασερβίρει το παλιό πιάτο με καινούριο σερβίτσιο. Το πρόβλημα; Η μνήμη του εκλογικού σώματος δεν είναι τόσο κοντή όσο θα ήθελε. Και το πιάτο μυρίζει ακόμα capital control και 100 δις.
Στελέχη που τον γνωρίζουν καλά λένε ότι στοχεύει να “καθαρίσει” την εικόνα του, να πει πως «τότε δεν με άφησαν» και «τώρα ξέρω». Αλλά όταν έχεις γίνει ο πρωθυπουργός που είπε «ΟΧΙ» και έφερε Μνημόνιο, δύσκολα σε πιστεύουν δεύτερη φορά. Ίσως μόνο οι δικοί σου φανατικοί. Όσο για τους υπόλοιπους; Ή θυμούνται… ή πληρώνουν ακόμα τη λυπητερή.
Από πετρέλαιο… σε CO₂ με επενδυτικό «πείραμα» 1 δισ. ευρώ
Πάνω από τις γεωτρήσεις του Πρίνου, εκεί που άλλοτε έβραζε το πετρέλαιο και σήμερα τρέχουν περισσότεροι φάκελοι από ό,τι ρευστότητα, στήνεται ένα από τα πιο φιλόδοξα – και αθόρυβα – στοιχήματα της ενεργειακής μετάβασης: η πρώτη αποθήκη διοξειδίου του άνθρακα στην Ελλάδα. Πίσω από τις τεχνικές ορολογίες και τις επενδυτικές προθέσεις, η Energean παίζει τα ρέστα της, θέλοντας να μετατρέψει το βαρίδι του Πρίνου σε «πράσινο» asset με ευρωπαϊκή ετικέτα.
Όλα, βέβαια, θα κριθούν στο περιβόητο market test του φθινοπώρου. Δηλαδή, αν όντως οι εγχώριες τσιμεντοβιομηχανίες (και μερικοί φιλόδοξοι emitters) δεσμευτούν πως θα πληρώνουν για να θάβουν CO₂ στον βυθό του Αιγαίου. Το πρόβλημα; Προς το παρόν, πιο πολλές είναι οι επιστολές πρόθεσης απ’ ό,τι τα πραγματικά συμβόλαια. Και πιο πολλές οι ρυθμιστικές εκκρεμότητες απ’ ό,τι οι γεωτρήσεις.
Αν πιάσει, το project μπορεί να αλλάξει το ενεργειακό προφίλ της χώρας και να κάνει την Καβάλα ευρωπαϊκό hub της πράσινης… ταφής. Αν όχι, θα μιλάμε για τη μεγαλύτερη επένδυση σε φουσκωμένο σωλήνα από την εποχή του φυσικού αερίου στη Μεγαλόπολη. Μέχρι τότε, κρατήστε τη σημείωση: η ΕΔΕΥΕΠ ψάχνει πλαίσιο, οι επενδυτές πατούν φρένο, και η αγορά CCS περιμένει να μάθει αν ο Πρίνος θα γίνει το νέο success story — ή το πιο «καλογραμμένο» δελτίο Τύπου της χρονιάς.
«Γλύφει» εκεί που φτύνει
Αν υπήρχε DNA για τον κρατισμό, θα είχε ελληνικό διαβατήριο. Κάπου ανάμεσα στον ΟΠΕΚΕΠΕ, τη ΛΑΡΚΟ και τα αιώνια ΕΣΠΑ, η Ελλάδα γράφει καθημερινά διδακτορικό στον «καπιταλισμό των άλλων». Των άλλων τα λεφτά, των άλλων η ευθύνη, των άλλων η παραγωγή. Εμείς κρατάμε τα επιδόματα, τις ενισχύσεις και τα «πλυντήρια» επιδοτήσεων.
Δεν είμαστε αντισυστημικοί. Είμαστε επιδοματικοί. Λατρεύουμε να σιχτιρίζουμε την Ε.Ε. και να ρουφάμε τα funds της μέχρι σταγόνας. Το έχουμε αναγάγει σε τέχνη: να ζούμε με λεφτά τρίτων και να παριστάνουμε τους επαναστάτες εκ του ασφαλούς. Τους συμμάχους μας τους θεωρούμε “δολοφόνους”, αλλά τις ασπίδες τους – τις αμυντικές και τις οικονομικές – δεν τις αγγίζουμε. Γιατί ξέρουμε. Πολύ καλά.
Και για να μη μιλάμε μόνο για κράτος, ας πάμε και στον πολίτη: ο ίδιος που φωνάζει “έξω το ΝΑΤΟ” και “θάνατος στον καπιταλισμό”, είναι ο πρώτος που θα ρίξει τα μούτρα του για μια σύμβαση έργου σε κάποιον οργανισμό-φάντασμα. Ο ΟΠΕΚΕΠΕ, άλλωστε, δεν είναι απλώς υπηρεσία. Είναι τρόπος ζωής. Μας ταιριάζει: δημόσιο χρήμα, μηδέν ρίσκο, κανένα δικό μας “skin in the game”. Ή όπως θα έλεγε και ο Ντάνι Ντε Βίτο: other people’s money.
ΑΑΚ: Πουλάμε το κουφάρι, όχι την ψυχή
Η μετοχή απογειώθηκε… χωρίς καύσιμο. Μηδενικοί όγκοι, αλλά το “παραμύθι” καλά κρατεί: ότι το κέλυφος πάει πακέτο για πώληση.
Το ‘χουμε ξαναδεί το έργο: παλιότερα έμπαινε στο deal και το ακίνητο της εριουργίας, μαζί με κάτι… συναισθηματικά βάρη.
Τώρα λένε πως το χαρτί είναι “εισιτήριο” για το Euronext. Και κάπου εδώ μυρίζει σπέκουλα — από μακριά.
ΙΚΤΙΝΟΣ: Το λαχείο της Κρήτης
Η μετοχή παίζει σε πρώτο πλάνο με υπόσχεση εξυγίανσης — αν και εφόσον πουληθεί το φιλέτο στη νότια Κρήτη. 30 εκατομμύρια λένε πως πιάνει. Αν τα πιάσει, η εταιρεία βγαίνει από τον γύψο. Αν όχι, απλώς συνεχίζει να “ψήνει” το ίδιο story στο ταμπλό. Προς το παρόν, η αγορά είναι επιφυλακτική — αλλά οι γνωστοί παίχτες… πάντα κάτι ξέρουν.
