Το παζάρι έχει ξεκινήσει
Το πλοίο της Ευρώπης έδεσε στη Βεγγάζη… και το έδιωξαν. Ο στρατηγός Χαφτάρ έδειξε ποιος κάνει κουμάντο στην Ανατολική Λιβύη, πετώντας έξω την αποστολή της Ε.Ε. με συνοπτικές διαδικασίες. Όχι γιατί δεν ήξερε – το επεισόδιο ήταν απολύτως σκηνοθετημένο. Ο στόχος; Να ανεβάσει το χρηματιστηριακό του προφίλ ενόψει της πολιτικής μετάβασης και να δείξει στην Ευρώπη πως αν θέλει να ελέγξει τη «στρόφιγγα» του μεταναστευτικού, θα πρέπει να κάνει κάτι παραπάνω από δηλώσεις: να τον αναγνωρίσει de facto ως συνομιλητή εξουσίας.
Η Ελλάδα βλέπει τα σκάφη να καταφτάνουν στην Κρήτη το ένα μετά το άλλο. Οι αφίξεις φλερτάρουν με το χάος, ενώ η συμφωνία με τη Λιβύη θυμίζει σκακιέρα με πιόνια από… λάσπη. Όλοι μιλάνε για βοήθεια, αλλά η Ανατολική Λιβύη δεν θέλει να γίνει αποθήκη ανθρώπων από το Σουδάν, την Κεντρική Αφρική ή την Αίγυπτο. Ούτε και να συνεργαστεί τυφλά. Αντίθετα, παίζει το παιχνίδι της εργαλειοποίησης, ενώ η Ε.Ε. ακόμη ψάχνει τον ρόλο της.
Το «παζάρι» έχει ξεκινήσει: Χαφτάρ κρατά τους μετανάστες ως διαπραγματευτικό όπλο και η Ευρώπη αναγκάζεται να διαλέξει — να υποκύψει στο realpolitik ή να χάσει τελείως τον έλεγχο της νότιας πύλης της. Η Κρήτη, για την ώρα, πληρώνει το τίμημα. Και οι δουλέμποροι τρίβουν τα χέρια τους.
Ο Τσίπρας του Photoshop
Rebranding Τσίπρα. Αγιογράφοι σε παράταξη. Από τον ηγέτη των καταλήψεων και των επαναστατικών λογυδρίων, στον σοβαρό, ευρωπαϊστή με διεθνές προφίλ και… σβησμένο παρελθόν. Οι παλιές αμαρτίες του 2015; Ο Βαρουφάκης, ο Τσακαλώτος, οι άλλοι. Όχι αυτός. Εκείνος απλώς υπέγραφε. Το νέο αφήγημα γράφεται με λευκή μπλάνκα και πολλά… like.
Μόνο που η Αριστερά δεν συγκινείται. Ούτε από τα rebrandings, ούτε από τις προεδρικές φιγούρες του Παυλόπουλου. Οι πρώην του – Ζωή, Γιάνης, Αχτσιόγλου – θα έκαναν συμμαχία και με τον διάβολο, αλλά όχι με εκείνον. Θυμούνται. Τη Βενεζουέλα, τη Μόσχα, το δημοψήφισμα. Όχι το νέο κοστούμι.
Θα τσιμπήσει το ΠΑΣΟΚ; Μπα. Δεν έχει ξεχάσει ποιος το λεηλάτησε. Ούτε έχει διάθεση να χαρίσει πολιτικό οξυγόνο στον άνθρωπο που κάποτε ορκιζόταν στον Μαδούρο και τώρα αναστενάζει ευρωπαϊκά. Όσο κι αν το μακιγιάρεις το παρελθόν, μυρίζει μπαρούτι. Κι η «επιστροφή» του μπορεί τελικά να είναι το πιο ριψοκίνδυνο come back… χωρίς κοινό.
Το σκάνδαλο, η φθορά και το στοίχημα Μητσοτάκη
Μπορεί να λέμε «πιάστηκαν με τον φραπέ στο χέρι», αλλά το πολιτικό πρόβλημα που γεννά ο ΟΠΕΚΕΠΕ δεν είναι καθόλου φραπές. Η κυβέρνηση, ενώ χτίζει το αφήγημα της σοβαρότητας και των μεταρρυθμίσεων, βρίσκεται ξαφνικά με ηχητικά που μυρίζουν μπακάλη και χωριό — και με το 93% της κοινής γνώμης να λέει «ναι, υπάρχουν πολιτικές ευθύνες». Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι. Το στοίχημα για τον Κυριάκο είναι ένα: να δείξει ότι εννοεί όσα λέει και να κόψει βαθιά στον ιστό της διαφθοράς — όχι να περιμένει να κοπάσει η καταιγίδα.
Η αντιπολίτευση από την άλλη βλέπει φως και τρέχει, αλλά με άδεια χέρια. Καμία αξιόλογη μετακίνηση ψήφων, κανένα σοβαρό εναλλακτικό σχέδιο, απλώς καταγγελίες και αναμασήματα περί «αποτυχίας». Το ΠΑΣΟΚ περνά δεύτερο, αλλά από σπόντα. Ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε που φαίνεται. Και η κοινωνία; Δεν πέφτει απ’ τα σύννεφα. Ξέρει πολύ καλά τι συνέβαινε δεκαετίες τώρα με τα πρόβατα, το βαμβάκι και τις «μαϊμού» παραγωγές. Το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του πληρώνει τα σπασμένα.
Το πραγματικό ερώτημα είναι άλλο: Θα επιβληθούν ποινές και θα επιστραφούν τα «μαύρα»; Ή θα πνιγεί η μεταρρύθμιση σε μια κουβέντα-συγγνώμη; Αν όχι, οι ευσεβείς πόθοι της αντιπολίτευσης ίσως γίνουν πραγματικότητα — όχι γιατί αξίζουν, αλλά γιατί το σύστημα αρνείται να αυτοκαθαρθεί.
Επιστρέφουν σαν μπούμερανγκ
Στην πιο κρίσιμη θεσμική ψηφοφορία της χρονιάς, το ΠΑΣΟΚ κατάφερε να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα: να μην αποφασίσει. Ενώ η Βουλή καλούνταν να υπερασπιστεί το αυτονόητο – το δικαίωμα βουλευτών να ψηφίζουν χωρίς να διώκονται ποινικά – η Χαριλάου Τρικούπη είπε… «παρών». Όπως λέμε «δεν ξέρω, δεν απαντώ».
Και κάπως έτσι, το κόμμα που κάποτε στήριξε Σύνταγμα και θεσμούς με το αίμα του, σήμερα χαριεντίζεται με την τοξικότητα της Ζωής και του Βελόπουλου, νομιμοποιώντας μέσω πολιτικής κουτοπονηριάς μια φαρσοκωμωδία περί «εσχάτης προδοσίας». Ποντάρει, λέει, στον μεσαίο χώρο – αλλά με τέτοιες κινήσεις, μόνο στην αυλή του Τζίμη του παρλαπίπα καταλήγει.
Το σοβαρό πρόβλημα; Ότι τέτοια «παρών» επιστρέφουν σαν μπούμερανγκ. Η Δημοκρατία δεν αντέχει μισόλογα και οι θεσμοί δεν είναι καντίνες για μικροκομματικά παζάρια. Κι όταν έρθει η ώρα να ζητήσουν θεσμική προστασία για τα δικά τους στελέχη, κάποιοι θα τους απαντήσουν με το ίδιο ειρωνικό χαμόγελο: ου γαρ οίδασι τι ποιούσι… αλλά θα το βρουν μπροστά τους.
Πρώτα Άγιο Όρος, μετά ΔΕΘ
Ησυχία, τάξη και… ΔΕΘ. Μετά τη συμβολική επίσκεψη του Κυριάκου Μητσοτάκη στο Άγιο Όρος – για recharge και επικοινωνιακή ενίσχυση του προφίλ “σεμνότητας και ευθύνης” – το Μαξίμου στήνει το οδικό χαλί μέχρι το Βελλίδειο. Μην ψάχνετε για εκπλήξεις: περιοδείες στη Μακεδονία, θεματικές εκδηλώσεις, επιδείξεις έργου, λίγες εξαγγελίες – και ένας Πρωθυπουργός που εμφανίζεται “πάνω από τα προβλήματα” αλλά όχι “έξω από το κάδρο”.
Στην Πειραιώς ο Σμυρλής πήγε νύχτα στη Θεσσαλονίκη, έδωσε γραμμή στον Γκιουλέκα και τη ΔΕΕΠ, ζήτησε προτάσεις για “φιλολαϊκές” δράσεις και γύρισε με βαλίτσα γεμάτη ιδέες και αγωνίες. Δύο είναι τα βασικά μέτωπα: πρώτον, το μεταναστευτικό (με την Κρήτη να βράζει) και δεύτερον – και κυριότερον – το ναρκοπέδιο του ΟΠΕΚΕΠΕ. Εκεί θα φανεί αν η κυβέρνηση μπορεί να τραβήξει κόκκινες γραμμές χωρίς να καταπιεί τη γλώσσα της.
Η ΔΕΘ θέλει αφήγημα. Και η κυβέρνηση ετοιμάζει “φυγή προς τα εμπρός”: ευρωπαϊκά κονδύλια, ανεργία κάτω από το 8%, νομοσχέδιο για fast track προσλήψεις, έμφαση στην καθημερινότητα. Παράλληλα όμως, οι εντολές είναι σαφείς: πλήρης έλεγχος στο ΟΠΕΚΕΠΕ – κανένα ρίσκο συγκάλυψης – μηδενική ανοχή. Διασταυρώσεις, δηλώσεις, Ε9 και τσάκισμα των «επιδοματάκηδων» που έπαιξαν με το δημόσιο χρήμα.
Με απλά λόγια: η ΝΔ ετοιμάζει το έδαφος για τον Σεπτέμβρη με συνταγή “τάξη και ανάπτυξη” – αλλά αν της σκάσει η βόμβα νωρίτερα από τον ΟΠΕΚΕΠΕ, μπορεί να μη φτάσει καν ως το Βελλίδειο.
Το damage control
Καμπανάκι από τη Λιβύη σήμανε επιστροφή εσπευσμένα για τον Θάνο Πλεύρη, με το Μαξίμου να καλεί έκτακτη σύσκεψη στις 12:00. Το διπλωματικό φιάσκο στη Βεγγάζη – με αφορμή την ευρω-αποστολή για το μεταναστευτικό – δημιούργησε ψίθυρους, αν όχι τριγμούς, γύρω από το πώς διαχειρίζεται η Αθήνα τη “συμμαχία της Μεσογείου”.
Ο Πλεύρης επιχειρεί damage control, κάνοντας λόγο για «σαφές μήνυμα» προς τη Λιβύη: να κρατά τους παράνομους πριν φτάσουν Κρήτη. Πίσω απ’ το χαμόγελο όμως, το Μαξίμου δεν κρύβει τον εκνευρισμό για το πώς εκτυλίχθηκε η επίσκεψη – ούτε για το ποιος διαχειρίζεται τη “μαύρη διαδρομή” από την Ανατολική Ακτή.
Ας πούμε τα πράγματα όπως είναι: η Κρήτη βουλιάζει, η ΕΕ ξυπνά αργά, και η Ελλάδα παλεύει να μη γίνει Μάλτα–β’ κατηγορίας. Οι λεπτοί διπλωματικοί χειρισμοί δεν σηκώνουν λάθη. Και στο Μαξίμου μετρούν πια πολιτικό και… γεωγραφικό κόστος.
Ξύπνησαν στις Βρυξέλλες, αλλά ο ΑΔΜΗΕ δεν έχει ρεύμα
Μου το σφύριξαν τα πουλάκια από τις Βρυξέλλες: ξαναζεσταίνεται το σίριαλ με το ηλεκτρικό καλώδιο Ελλάδας–Κύπρου. Η Κομισιόν συγκαλεί τηλεδιάσκεψη (ναι, καλά διαβάζετε… τηλεδιάσκεψη!) μπας και σώσει ό,τι σώζεται. Στις 15 Ιουλίου, οι Υπουργοί Ενέργειας θα στήσουν μπλόκο και ζητάνε πολιτική λύση – γιατί αλλιώς το καλώδιο πάει… για τύλιγμα.
Ο ΑΔΜΗΕ έχει ήδη φάει 300 εκατομμύρια και δηλώνει… στεγνός. Η ΡΑΕΚ έδωσε άλλα 25 εκατ. για να μην «κοπεί το ρεύμα» στην Nexans, αλλά το πάρτι δεν κρατάει πολύ χωρίς ταμείο και πράσινο φως από πάνω. Αν η Κομισιόν συνεχίσει να παριστάνει τον παρατηρητή, το εργοτάξιο παγώνει και πάμε σε νέο γύρο blame game.
Μέσα σε όλα, η ExxonMobil ανακοίνωσε φυσικό αέριο στο Οικόπεδο 10. Οι Αμερικάνοι παίζουν σκάκι, αλλά στην Ευρώπη ακόμα λύνουν sudoku. Χωρίς λεφτά, βούληση και γεωπολιτική μνήμη, το “ενεργειακό hub” της Ανατολικής Μεσογείου κινδυνεύει να γίνει απλώς… πολύμπριζο χωρίς ρεύμα.
