Τα διπλωματικά παράθυρα
Κυριάκος Μητσοτάκης είναι στη Ρώμη για τη Διάσκεψη για την Ανάκαμψη της Ουκρανίας – μαζί με όλα τα βαριά ονόματα του ευρωατλαντικού μπλοκ. Ζελένσκι, Μερτς, Μελόνι, Τουσκ, φον ντερ Λάιεν και Ταγιάνι δίνουν το στίγμα, με τη «Συμμαχία των Προθύμων» σε τηλεδιάσκεψη από Λονδίνο, και η Ελλάδα καταγράφει πόντους συμμετοχής στο σκληρό παιχνίδι.
Ο Μητσοτάκης συνοδεύεται από τον Χάρη Θεοχάρη και έχει στις αποσκευές του –όχι τυχαία– λίστα με projects και υποδομές όπου ελληνικές επιχειρήσεις επιδιώκουν ρόλο στην ανοικοδόμηση της Ουκρανίας. Το παζάρι έχει ξεκινήσει, και όλοι κοιτούν την “επόμενη μέρα” όχι μόνο πολιτικά, αλλά κυρίως επενδυτικά.
Το μήνυμα που διακινείται χαμηλόφωνα από το επιτελείο του Μαξίμου είναι σαφές: η Ελλάδα δεν είναι απλώς παρατηρητής. Θέλει να είναι μέρος του μεταπολεμικού reconstruction, με γεωπολιτική ισορροπία και χωρίς ακρότητες. Στο παρασκήνιο, ο Πρωθυπουργός αναζητά διαύλους και για “διπλωματικά παράθυρα” στο Κίεβο – υπό τον όρο ότι δεν ξεφεύγει η ευρωπαϊκή γραμμή.
Ξεμύτισε… αλλά μ’ ένα βλέμμα στο ρούβλι
Ξεμύτισε λοιπόν. Μετά από μήνες προσεκτικής σκηνοθεσίας, μουρμουρητών και αγιογραφιών, ο Αλέξης Τσίπρας αποφάσισε να κάνει come back — αλλά όχι και πολύ σικ. Περισσότερο σαν πολιτικός που τον τράβηξαν από τα kulisses της Βαβέλ επειδή οι ρόλοι στο αντισύστημα είχαν τελειώσει.
Κι όμως, ο ίδιος που ζητούσε ρούβλια από τον Πούτιν και μοίραζε δραχμές σε PowerPoint, εμφανίζεται τώρα ως ο εγγυητής της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας. Δηλαδή, αυτός που έκλεισε τις τράπεζες, επέβαλε capital controls, υποθήκευσε το Δημόσιο για 99 χρόνια και φόρτωσε τον λογαριασμό των… ονείρων στους επόμενους. Κι όλα αυτά επειδή, λέει, επί Μητσοτάκη «ο κόσμος πεινάει» και χρειάζεται έναν νέο (παλιό) σωτήρα.
Αλλά η στροφή στο «κέντρο» με δανεικές γραβάτες και γεφυρωτικές selfies δεν πουλάει ούτε στην Κουμουνδούρου – πόσο μάλλον στους σοβαρούς συνομιλητές εντός κι εκτός Ελλάδας. Κι όσο το rebranding προχωράει, τόσο πιο αμήχανοι γίνονται οι παλιοί φίλοι, οι καινούργιοι χασκογελάνε και οι πραγματικοί ψηφοφόροι αλλάζουν κανάλι. Γιατί το πολιτικό déjà vu του 2015 δεν σε ξαναβάζει στο Μαξίμου — σε κρατάει απλώς κολλημένο στις οθόνες του Ινστιτούτου.
Το «δόγμα» Μητσοτάκη για το μεταναστευτικό ενεργοποιείται
Το Μέγαρο Μαξίμου δεν περίμενε τα νούμερα να ξεφύγουν. Με 8.500 αφίξεις από τις αρχές του έτους και τα παράλια της Λιβύης να δουλεύουν στο φουλ, η κυβέρνηση περνά στην επόμενη φάση: σκληρά μέτρα, άμεση εφαρμογή και αποτροπή με πολιτική κάλυψη από τις Βρυξέλλες. Η απόφαση είναι ειλημμένη και θα «σφραγιστεί» στη Βουλή: όποιος φτάνει παράνομα και δεν δικαιούται άσυλο, κρατείται ή απελαύνεται. Τέλος.
Η Κρήτη μπαίνει πια στην πρώτη γραμμή, όχι απλώς ως πέρασμα αλλά ως πιλότος μιας νέας τακτικής. Μεταφορές μεταναστών στο Λαύριο, σχεδιασμός κλειστών δομών στο νησί και πλήρης επανεργοποίηση του μηχανισμού αποτροπής που είχε τεσταριστεί στον Έβρο το 2020. Ο Θάνος Πλεύρης διαμήνυσε από τη Λιβύη πως οι δουλέμποροι θα βρουν κλειστή πόρτα. Το σήμα, όμως, δεν προορίζεται μόνο για τα κυκλώματα της Τρίπολης. Είναι και μήνυμα στο εσωτερικό ακροατήριο: «κρατάμε τα σύνορα, δεν αφήνουμε τη χώρα να γίνει αποθήκη ψυχών εν μέσω high season».
Οι αντιδράσεις στην Κρήτη είναι δεδομένες — δεν είναι η πρώτη φορά. Αλλά το επιτελείο του Πρωθυπουργού ξέρει πως αν δεν μπει τώρα φρένο, το φθινόπωρο θα είναι πολύ αργά. Σε μια ευρωπαϊκή συγκυρία γεμάτη αστάθεια και με το τουρκολιβυκό μέτωπο διαρκώς μεταβαλλόμενο, η Αθήνα παίζει πρόληψη – όχι πυρόσβεση. Και για τον Κυριάκο Μητσοτάκη, το διακύβευμα είναι ξεκάθαρο: η Ελλάδα δεν πρέπει να επιστρέψει στην εποχή που απλώς παρακολουθούσε τις βάρκες να φτάνουν.
Η Γκίλφοϊλ ήρθε, μίλησε, και μας έδειξε τον σωλήνα.
Στην Ουάσιγκτον, η Ελλάδα δεν είναι απλώς «ακλόνητος σύμμαχος» – είναι σταθερός αποδέκτης αγωγών, F-35 (ίσως) και υγροποιημένου αμερικανικού φυσικού αερίου με το βαρέλι. Η Κίμπερλι Γκίλφοϊλ έκανε πρεμιέρα στην Επιτροπή Εξωτερικών Υποθέσεων με άρωμα Constellation και φόντο Ρεβυθούσα – αφήνοντας να εννοηθεί ότι η διοίκηση Τραμπ βλέπει στην Ελλάδα τον νέο αγωγό της ψυχρής (ενεργειακής) κυριαρχίας.
Σημειώστε το όνομα: Κάθετος Διάδρομος. Όχι, δεν είναι νέο παιχνίδι στρατηγικής, είναι ο αγωγός που θα ξεβιδώσει την Κεντρική Ευρώπη από τους Ρώσους και τους Κινέζους. Και ναι, η Γκίλφοϊλ δεν παρέλειψε να ρίξει το «καρφί» της στην Άγκυρα για τους S-400 και τον αποκλεισμό από τα F-35. Πώς το έλεγε ο πρόεδρος Τραμπ; “America First” – και όσοι δεν ευθυγραμμίζονται, μένουν… grounded.
Στην πραγματικότητα, η Γκίλφοϊλ δεν ήρθε απλώς να μιλήσει για επενδύσεις και αγάπες. Ήρθε να ξεδιπλώσει όλη την ατζέντα Τραμπ: LNG, αμυντικές παραγγελίες, στρατηγικά deals και έναν νέο «παίκτη» που θέλει να είναι τοποτηρητής σε Ανατολική Μεσόγειο και Βαλκάνια. Το Μαξίμου, πάντως, τρίβει τα χέρια του – και κάπου εκεί ακούγεται ο αντίλαλος του Πενταγώνου: “Keep Greece close. It delivers.”
Στο Φάληρο μύρισε… Ριβιέρα
Στο Φάληρο μύρισε… Αττική Ριβιέρα και Χαρδαλιά. Ο Περιφερειάρχης παρουσίασε το νέο υπερπάρκο «Αέναον» – έργο τοπόσημο, λέει – που ενώνει την πόλη με τη θάλασσα μετά από έξι δεκαετίες. Το timing, βέβαια, μόνο τυχαίο δεν είναι: με τη σύμβαση για το Taekwondo να πέφτει στις 15 Ιουλίου και τη συζήτηση για την παραλιακή ζώνη να φουντώνει, κάποιοι βλέπουν ήδη… προεκλογικές φωτογραφίες με φόντο δέντρα, κύματα και πράσινα render.
Μην ανησυχείτε, δεν πρόκειται για ακόμη ένα “όραμα”. Ο Νίκος Χαρδαλιάς υποσχέθηκε έργο με ρεαλιστικό χρονοδιάγραμμα – κάτι που στις δημόσιες υποδομές μεταφράζεται συνήθως σε 2035 και βλέπουμε. Όσο για την Αττική που «ξαναβλέπει τη θάλασσα»; Το ερώτημα δεν είναι αν τη βλέπει, αλλά ποιος θα τη διαχειρίζεται. Γιατί ανάμεσα στα πάρκα, τις προβλήτες και τα εμβληματικά σχέδια, υπάρχει κι ένα παλιό ελληνικό χούι: να φυτεύουμε πλατάνια στη μακέτα και να κόβουμε κορδέλες πάνω στα χαλίκια. Σε αντίθεση με τον Περιφερειάρχη…
Επιστροφή ενοικίου με GPS, barcode και προσευχή
Το υποσχεθήκαμε, το ψηφίσαμε, το προχωράμε. Αλλά αν δεν έχεις βάλει σωστά τον κωδικό 081 στο Ε1… άντε βρες τα λεφτά σου. Στο υπουργείο Οικονομικών το λένε «νομοτεχνική διόρθωση», αλλά οι μισοί ενοικιαστές κινδυνεύουν να δουν την επιστροφή τους να κάνει φτερά – επειδή δεν ήξεραν, δεν δήλωσαν, ή… βαρέθηκαν.
Πάνω από 1.700 ευρώ χάνονται για μερικά ψηφία, ενώ η ΑΑΔΕ ψάχνει να τα βγάλει πέρα με τροποποιητικές, διασταυρώσεις και αυτοματοποιημένα συστήματα. Παράπλευρο όφελος; Το ξετρύπωμα των «μαύρων» μισθωμάτων. Ή αλλιώς: πάρε το επίδομα, αν είσαι και απολύτως νόμιμος, και κάνε και ένα σταυρό ότι θα περάσεις τον έλεγχο.
Όπως λέει και η πιάτσα: «το κράτος σου δίνει – αλλά πρώτα σε περνάει από scanner, ακτινογραφία και φορολογική εξομολόγηση».
Το παραμύθι που (ξανά)πουλάει
Δεν έχει σημασία αν τα EBITDA είναι για ζέσταμα ή αν το P/E προκαλεί ανατριχίλα στους παραδοσιακούς value investors. Στο ταμπλό, η ΒΙΟΣΚ έκανε πάλι το κόλπο της: 14% πάνω σε μια συνεδρίαση και το story στην… καυτή σέντρα.
Το έργο το ’χουμε ξαναδεί: μικρή κεφαλαιοποίηση, διεθνές παραμύθι, ESG περιτύλιγμα και λίγο νερό (καθαρό, φυσικά) για… ξεδίψασμα των funds. Το γαλλικό Osmosun είναι το νέο φιλέτο στο πιάτο, ενώ οι πατέντες για τεχνολογίες αφαλάτωσης – με άρωμα κλιματικής ανησυχίας – δίνουν στην Unibios τη σπάνια πρώτη ύλη του ΧΑ: προσδοκία.
Και κάπου εκεί, οι παλιοί χρηματιστές χαμογελούν: «Το Χρηματιστήριο δεν είναι λογιστικά φύλλα, είναι αφήγημα». Και η ΒΙΟΣΚ πουλάει ένα αφήγημα που — σωστά σερβιρισμένο — μπορεί να τριπλασιάσει το χαρτοφυλάκιο. Ή να εξαφανίσει το κεφάλαιο. Αλλά γι’ αυτό υπάρχουν τα stop loss…
