Νερό, ψήφος και συντονισμός
Στο Μαξίμου γνωρίζουν καλά ότι το νερό θα είναι το επόμενο «ρεύμα» πίεσης. Και δεν περιμένουν να σκάσει η κρίση για να τρέχουν με κουβάδες. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης σηκώνει σήμερα το βάρος μιας συζήτησης που άλλες κυβερνήσεις είτε απέφυγαν, είτε άφησαν στη γραφειοκρατία των δήμων και των περιφερειών. Ο λόγος; Γιατί ξέρει ότι η λειψυδρία μπορεί να εξελιχθεί σε δημοσιονομική και πολιτική τρύπα – κυρίως για τις αγροτικές περιοχές που στηρίζουν τη Νέα Δημοκρατία.
Ήδη, από τον Ιούνιο, με πρωτοβουλία Χατζηδάκη, ξεκίνησαν οι ζυμώσεις με ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, ΡΑΑΕΥ και τεχνοκράτες με γνώση του ευρωπαϊκού πλαισίου. Κάποιοι μάλιστα εντός κυβέρνησης πιέζουν να υπάρξει ακόμα και «ταμείο νερού» με ευρωπαϊκούς πόρους, ενώ υπουργοί όπως ο Τριαντόπουλος έχουν βάλει στο τραπέζι σενάρια έξυπνης τιμολόγησης και προτεραιοποίησης ανά περιφέρεια. Το project δεν είναι απλώς οικολογικό, είναι και πολιτικό: πρόβλεψη, εκτέλεση, αξιοπιστία.
Το παρασκήνιο λέει πως το εθνικό σχέδιο έχει και συμβολική βαρύτητα: είναι το «αντίδοτο» στο αφήγημα περί νεοφιλελεύθερης ΝΔ. Μπορεί να αφορά φράγματα, γεωτρήσεις και αγωγούς, αλλά είναι χτισμένο πάνω σε μία κεντρική ιδέα: το νερό ως κοινό αγαθό, με τον κρατικό μηχανισμό να εγγυάται πρόσβαση και ποιότητα.
Όπως λένε συνεργάτες του πρωθυπουργού, «είναι η ώρα να δείξουμε ότι μπορούμε να κάνουμε δημόσια πολιτική με διάρκεια και σχέδιο – όχι μόνο όταν έχει φωτιές και πλημμύρες, αλλά πριν».
Ο Τσίπρας… ξαναχτίζει ΣΥΡΙΖΑ χωρίς να φανεί ότι τον γκρεμίζει
Μπορεί να αποχώρησε «ανιδιοτελώς», μπορεί να κρατά (δήθεν) αποστάσεις, αλλά ο Αλέξης Τσίπρας κινείται πιο μεθοδικά από ποτέ. Όσοι πιστεύουν ότι απλώς ξεκουράζεται, ας ρωτήσουν τους Καλογήρου και Βασιλειάδη που οργώνουν τη χώρα στήνοντας δίκτυο, ή τα πρόσωπα-κλειδιά όπως η Νοτοπούλου, ο Μεϊκόπουλος και η Δούρου που ετοιμάζουν αποσκευές για το «καινούργιο». Γιατί όταν έρθει η ώρα, ο πρώην πρωθυπουργός δεν θα έχει φτιάξει κόμμα – θα έχει καταπιεί ό,τι απέμεινε από τον ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να λερώσει τα χέρια του.
Ο σχεδιασμός είναι απλός: να εμφανιστεί ως λύση εκ των έσω, χωρίς να κατηγορηθεί για διάσπαση. Να του χτυπήσει την πόρτα ο ΣΥΡΙΖΑ, όχι το αντίστροφο. Και όσοι δεν χωράνε στο νέο σχήμα (βλ. Παππάς, Πολάκης, Αχτσιόγλου), απλώς θα μείνουν έξω από την «κάμερα». Ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος «ηγέτης» που κουρεύει τον πολιτικό του χώρο για να ράψει πανοπλία επιστροφής στα μέτρα του.
Το μόνο που μένει είναι να αποφασίσει το «πότε». Μέχρι τότε, οι διαρροές, τα νεύματα και οι φήμες θα κάνουν τη δουλειά του. Και μέχρι το 2027, το brand Αλέξης ίσως να έχει ήδη επισκιάσει – ή καταπιεί – ό,τι απέμεινε από τον ΣΥΡΙΖΑ. Χωρίς καν να ιδρύσει νέο κόμμα. Διότι στην πολιτική, όπως και στη μαγεία, το κόλπο πετυχαίνει όταν δεν καταλαβαίνει κανείς πώς έγινε.
Η Ζωή, η Βουλή και το ρεσιτάλ του παραλόγου
Όταν η Ζωή Κωνσταντοπούλου ανεβαίνει στο βήμα, ξέρεις ότι δεν θα πλήξεις. Δεν ξέρεις, όμως, αν θα φύγεις με πονοκέφαλο ή με ακουστική βλάβη. Αυτή τη φορά το «σόου» περιλάμβανε ύβρεις προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, καβγά με τον προεδρεύοντα του ΚΚΕ, καταγγελίες για «φασιστική κυβέρνηση», κι ένα μόνιμο παράπονο πως τη φιμώνουν γιατί… είναι γυναίκα και ενοχλητικά ελεύθερη.
Το μοτίβο γνωστό: όταν ξεφεύγει από τον χρόνο, καταγγέλλει λογοκρισία· όταν τη διακόπτουν, μιλά για πολιτική δίωξη· και όταν παραπέμπεται στη Δεοντολογίας, βαφτίζει τον εαυτό της μάρτυρα του λαού και την Πλεύση… Εξέγερσης. Όσο κι αν προκαλεί τη Βουλή, ξέρει πού απευθύνεται: στο κοινό που διψά για «σύστημα κάτω» και στήνει κάλπες σε αγανάκτηση.
Η Ζωή δεν είναι γραφική, όπως την παρουσιάζουν οι αντίπαλοι. Είναι στρατηγικά ακραία. Και όσο οι υπόλοιποι παίζουν κοινοβουλευτικά, εκείνη παίζει με το ακροατήριο – και το χειροκρότημά του. Γιατί ξέρει: όσο η χυδαιότητα θεωρείται θάρρος και η ασέβεια ειλικρίνεια, η Ζωή θα βγαίνει πρώτη στις εντυπώσεις. Έστω και αν βγάζει τη Βουλή… εκτός εαυτού.
Ψάχνουν τα λεφτά με drone και βρίσκουν… ευκαιρία για restart
Πίσω από τα «κάψε-κάψε» του ΟΠΕΚΕΠΕ και τις ψηφιακές αναζητήσεις της ΑΑΔΕ για τα χαμένα κονδύλια, το Μαξίμου βλέπει την κρίση σαν golden opportunity. Όχι μόνο για εξυγίανση, αλλά για πλήρη επανεκκίνηση του Οργανισμού – και της δημόσιας διοίκησης. Οι κακές γλώσσες λένε πως η υπόθεση άνοιξε δρόμο για γενναίες εκκαθαρίσεις σε ένα τομέα που παραδοσιακά είχε “πελάτες” όλων των αποχρώσεων.
Η ενσωμάτωση στην ΑΑΔΕ δεν είναι απλώς μεταρρυθμιστικό φρεσκάρισμα. Είναι πιλότος για ένα νέο, άκαμπτο μοντέλο εποπτείας – με τεχνητή νοημοσύνη αντί για «κουμπάρους» και δίκτυα. Και κάπου εδώ αρχίζουν να ανησυχούν όσοι είχαν μάθει να λύνουν και να δένουν με εικονικά στρέμματα και πραγματικά κονδύλια.
Στο παρασκήνιο, ήδη ψιθυρίζεται ότι η αναδιοργάνωση του ΟΠΕΚΕΠΕ θα αποτελέσει case study για το πώς μια σκανδαλώδης κατάσταση μπορεί να γίνει success story. Το ερώτημα είναι: ποιοι θα μείνουν στη νέα εποχή – και ποιοι θα κοπούν μαζί με τα ξερά;
Το «ξεχασμένο χαρτί» που γίνεται στοίχημα πρώτης γραμμής
Για χρόνια οι αναλυτές την κοίταζαν… χωρίς να τη βλέπουν. Η μετοχή της ΕΧΑΕ (Ελληνικά Χρηματιστήρια) έμοιαζε value case χωρίς σασπένς – σταθερή, κερδοφόρα, αλλά χωρίς «αφήγημα». Μέχρι που ο Euronext έριξε το πρώτο χαρτί στο τραπέζι. Η πρόταση εξαγοράς – που ακόμα είναι σε διαπραγματεύσεις – λειτούργησε σαν σπινθήρας: ξαφνικά η αγορά θυμήθηκε ότι εδώ υπάρχει κάτι με ουσία και προοπτική.
Η αύξηση του τζίρου στο Χρηματιστήριο, η σταθερότητα των εσόδων και το ενδεχόμενο ένταξης στον MSCI Standard Index έφεραν την ΕΧΑΕ στο ραντάρ των σοβαρών οίκων. Euroxx και Eurobank Equities αναθεώρησαν τιμές στόχου πάνω από τα €8, αναγνωρίζοντας την αλλαγή κλίματος. Η Beta ήταν η μόνη που την είχε «δει» νωρίς, με στόχο τα €7,20 από το 2024.
Το παρασκήνιο λέει πως μεγάλα funds – και όχι μόνο ελληνικά – αρχίζουν να ρωτούν πιο συστηματικά για το ταμπλό της Σοφοκλέους. Αν η εξαγορά από τον Euronext προχωρήσει, ανοίγει νέο κεφάλαιο: η ΕΧΑΕ μετατρέπεται από περιφερειακό operator σε στρατηγικό κρίκο μιας ευρωπαϊκής αλυσίδας. Και τότε… δεν θα τη λένε πια «ξεχασμένη μετοχή».
Καυγάς στους δεύτερους
Στη ΝΔ, ο Σκρέκας πατάει γκάζι και το κόμμα φορτσάρει για τις εσωκομματικές του Νοεμβρίου, με φόντο τη ΔΕΘ και στόχο την ανανέωση και την επανεκκίνηση της οργανωτικής του μηχανής. Από τη ΔΕΕΠ Θεσσαλονίκης ως τις τελευταίες ΔΗΜΤΟ της περιφέρειας, όλοι καλούνται να δηλώσουν παρουσία – όχι μόνο στα κομματικά γραφεία αλλά και στις τοπικές κοινωνίες. Στη «γαλάζια βάση» οι συσχετισμοί αλλάζουν και τα τηλέφωνα έχουν πάρει φωτιά.
Απέναντι, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζουν να πλακώνονται για το ποιος είναι το «αυθεντικό αφεντικό» της αντιπολίτευσης. Το φιάσκο με τα δυο διαφορετικά αιτήματα για Προανακριτική για τον ΟΠΕΚΕΠΕ δείχνει πόσο βαθαίνει το ρήγμα. Ο Ανδρουλάκης βάζει και τον Τσίπρα στο κάδρο για τις επιδοτήσεις-μαϊμού από το 2017, αλλά… του γυρνάει μπούμερανγκ με την παραίτηση Αντωνόπουλου από το ΠΑΣΟΚ Ηρακλείου. Άλλο ένα «δικό του παιδί» που μπλέκεται στις επιδοτήσεις χωρίς ζώα.
Ο Σεπτέμβριος προμηνύεται καυτός, αλλά στη Χαριλάου Τρικούπη και στην Κουμουνδούρου καίγονται για τη δεύτερη θέση στις μετρήσεις – λες και υπάρχει βραβείο παρηγοριάς για τον δεύτερο καλύτερο αντί-Μητσοτάκη.
Η κυβέρνηση «κόβει» τα κρυφά χαράτσια των τραπεζών
Μια από τις πιο ηχηρές παρεμβάσεις στο τραπεζικό τοπίο των τελευταίων ετών επιχειρεί η κυβέρνηση, βάζοντας φρένο στις καταχρηστικές χρεώσεις των ΑΤΜ – και στέλνοντας παράλληλα σαφές μήνυμα προς τις τράπεζες ότι η εποχή του «κερδίζω από παντού» έχει τελειώσει. Το νέο πλαίσιο, που ενεργοποιείται εντός Αυγούστου, φέρνει μηδενικές χρεώσεις για συναλλαγές σε ΑΤΜ άλλης τράπεζας και βάζει πλαφόν στις προμήθειες τρίτων παρόχων.
Το παρασκήνιο λέει πως το Μαξίμου είχε δεχτεί σωρεία παραπόνων από πολίτες, ιδίως σε νησιά και χωριά, όπου τα μοναδικά ΑΤΜ χρέωναν αδρά για κάθε ανάληψη. Το μέτρο έχει ισχυρό κοινωνικό αποτύπωμα, ενώ αποτελεί και μια έμμεση «υπενθύμιση» προς τις τράπεζες ότι δεν μπορούν να λειτουργούν αποκομμένες από τις ανάγκες της κοινωνίας. Ο Κυριάκος Πιερρακάκης κράτησε σκληρή γραμμή, μιλώντας για «οικονομική εξαχρείωση», ενώ ο Κωστής Χατζηδάκης τόνισε με νόημα ότι «οι τράπεζες πήγαιναν γυρεύοντας».
Με τη ρύθμιση αυτή, ο χάρτης των ΑΤΜ αλλάζει ριζικά: ο κάτοικος της Φολεγάνδρου, ο συνταξιούχος στο χωριό, ο τουρίστας σε επαρχιακή πόλη, ο φοιτητής στην επαρχία, όλοι αποκτούν πρόσβαση σε βασικές τραπεζικές υπηρεσίες χωρίς τις παγίδες του παρελθόντος. Το πολιτικό μήνυμα είναι σαφές: η κυβέρνηση δεν θα αφήσει άλλο χώρο για «ψιλά γράμματα» στις τραπεζικές χρεώσεις.
Γιατί σωπαίνει ο Νίκος;
Καίει το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, αλλά ο Ανδρουλάκης σιωπά. Ο πρόεδρος που θέλει να μοιάζει με Ανδρέα αλλά φοβάται τη σκιά του, κάνει την πάπια μπροστά στο μεγαλύτερο αγροτο-λαμογιοσφαγείο των τελευταίων ετών. Ούτε λέξη για επιστροφή των κλεμμένων, ούτε καν ένα «ψιθύρισμα» για κυρώσεις στους μαϊμού-αγρότες με τα SUV και τις επιδοτήσεις από χρυσό.
Γιατί; Γιατί το ΠΑΣΟΚ έχει… θέμα. Και στην Κρήτη, και αλλού. Σύντροφοι μπλεγμένοι, ενισχύσεις με ευθύνη, παλιές παρέες και πράσινα τηλέφωνα. Ακόμα και παραιτήσεις τοπικών στελεχών ήρθαν όχι από πολιτική ευθιξία, αλλά γιατί «τα πουλάκια κελάηδησαν». Πώς να βγεις να μιλήσεις, όταν φοβάσαι ότι θα βγουν κι άλλα;
Ο Νίκος προτίμησε να μιλήσει για «τίμιους αγρότες». Ωραία. Αλλά ποιος θα πει τι θα γίνει με τους άτιμους; Θα τους χαϊδέψουμε ή θα ζητήσουμε πίσω τα φαγωμένα;
Αν δεν μπορεί ούτε αυτό να πει το ΠΑΣΟΚ, τότε όχι κυβέρνηση δεν γίνεται – ούτε για συντονιστής σε ΤΟΕΒ δεν κάνει…
