Δημοσιεύτηκε στην έντυπη εφημερίδα Today Press
του Κωνσταντίνου Μπούρα
του Γιάννη Παλαβού / του Άρη Αλεξανδρή
Εμπνευσμένο από τον Οιδίποδα επί Κολωνώ του Σοφοκλή / Εμπνευσμένο από τη Λυσιστράτη του Αριστοφάνη
Πέρα από τις απευθείας αναθέσεις σε καταξιωμένους ανθρώπους των Γραμμάτων και των Τεχνών με πολυετή θεατρική πείρα και παρουσία πνευματική, καλόν θα ήταν να θεσπιστεί ένας ετήσιος διαγωνισμός συγγραφής και σκηνοθετικής πρότασης πρωτότυπων έργων βασισμένων στο αρχαίο δράμα και στην Ελληνική Μυθολογία εν γένει, από τους Ορφικούς Ύμνους, τα ομηρικά έπη κι εφεξής…
Είναι οξύμωρο στο μικρό γραφικό αρχαίο θέατρο τής Παλαιάς Επιδαύρου να παρακολουθούμε άσχετες μουσικές παραστάσεις με αμφίβολο καλλιτεχνικό όραμα. Ήδη, ο Αύγουστος τού 2025 έχει κατακλυσθεί με παρόμοια events, «αφιερώματα», ρεσιτάλ…. Και… και… τι;
Εξέχουσα παράσταση που τιμάει τον εβδομηντακονταετή πλέον θεσμό των Επιδαυρίων ήταν των «bijoux de kant» με ένα τραγικωμικό δίπτυχο που ανεδείκνυε ανάγλυφα και «πλαστικά» το χάσμα των γενεών ανάμεσα στις παραδοσιακές αγροτοκτηνοτροφικές αλληλέγγυες κοινωνίες με τα πανηγύρια και την προφορική παράδοση που διέσωζε την αρχαία προσωδία και τις ξενόφερτες «μόδες» που αλλοίωσαν γελοιογραφικά το πολιτισμικό τοπίο.
Ο Γιάννης Σκουρλέτης πατάει γερά στην παράδοση ενόσω ταυτόχρονα είναι παιδί της εποχής του, την οποία όμως αντικρύζει με κριτικό μάτι και σε αυτό συμπλέουμε όλοι εμείς οι επαγγελματίες κριτικοί που επιχειρούμε μέσα και από τα κείμενά μας να καλλιεργήσουμε το κριτικό πνεύμα των θεατών με την εξάσκηση τής ενσυναίσθησης, αλλά ουχί μόνον… Δεν αρκεί η αγαπησιάρικια διάθεση και η άνευ όρων συμπάθεια, εάν δεν συμπλέει η χωρίς όρια ανιδιοτελής ματιά πάνω σε πρόσωπα και πράγμα, ζώα και φυτά, στις πέτρες ακόμα….
Δίχασε αυτό το δίπτυχο θέαμα. Στους παραδοσιακούς άρεσε μόνον το πρώτο κομμάτι, στους μεταμοντέρνους το δεύτερο. Σε ελάχιστους (συμπεριλαμβανομένου εμού) αμφότερα. Σε ολίγιστους μήτε το πρώτο μήτε το δεύτερο κομμάτι. Απόψεις… Εάν συμφωνούσαμε όλοι και όλες με όλα θα ήταν αφόρητα πληκτική η ζωή μας. Διάλογος, δημοκρατία, σεβασμός, ενεργητική ανάγνωση και ακρόαση…
Εγώ προσωπικά, το απόλαυσα αυτό το αντιφατικό, αντιστικτικό, ευλαβικά ανατρεπτικό θέαμα-ακρόαμα. Αυτός δεν είναι και ο λειτουργικός προορισμός τής Τέχνης; Η ποιητική ανοικείωση, η δημιουργία ενός διαφορετικού τρόπου θέασης… Από το ρήμα «θεώμαι».