Δημοσιεύτηκε στην ψηφιακή εφημερίδα Ipaper
του Απόστολου Χονδρόπουλου
Η επιτυχία των νέων μέτρων που δρομολογεί η κυβέρνηση για την ασφάλεια στα πανεπιστήμια, το βέβαιο είναι ότι στο τέλος της ημέρας δεν θα κριθεί πρωτίστως στο πεδίο της αυστηροποίησης, αλλά της αποτελεσματικότητας. Και προϋπόθεση αποτελεσματικότητας για μία τέτοια παρέμβαση είναι, πρώτα και πάνω απ’ όλα, να σχεδιαστεί εξαρχής κατά τρόπο που θα την καθιστά εφαρμόσιμη.
Αυτό είναι άλλωστε και ένα βασικό δίδαγμα από την περιπέτεια της πανεπιστημιακής αστυνομίας, η οποία τελείωσε πριν καν αρχίσει. Χωρίς να δοκιμαστεί στην πράξη, ακριβώς επειδή κρίθηκε τελικά ότι εκ του σχεδιασμού της δεν ανταποκρινόταν στις πραγματικές ανάγκες για την αντιμετώπιση φαινομένων βίας στα πανεπιστήμια. Με λίγα λόγια, ήταν μία ιδέα που έλαβε και μορφή εμβληματικής εξαγγελίας, για να καταλήξει όμως, ελέω…δομικής αδυναμίας, να αποτελεί σήμερα «αδύναμο κρίκο» για την εφαρμοσμένη κυβερνητική πολιτική «νόμου και τάξης» όσον αφορά τον χώρο των πανεπιστημίων. Και φυσικά “χτύπημα” εκεί που και δημοσκοπικά “πονάει” περισσότερο το κυβερνών κόμμα: στα δεξιά.
Από την στιγμή που η ίδια η κυβέρνηση κρίνει ότι το συγκεκριμένο σώμα δεν μπορεί να επιτελέσει τον ρόλο για τον οποίο προοριζόταν, ορθώς αναζητά άλλους τρόπους για να αντιμετωπίσει τα υπαρκτά ζητήματα βίας σε πανεπιστήμια.
Δεν πρέπει όμως να βιαστεί, λόγω επικαιρότητας.
Πέραν των σχεδίων ασφάλειας, της ελεγχόμενης πρόσβασης, αυτονόητα δηλαδή πράγματα, ακούσαμε και εξαγγελίες περί αναστολής φοιτητικής ιδιότητας έως και δύο χρόνια, περί οριστικής διαγραφής εφόσον υπάρξει δικαστική καταδίκη ή επιστροφής σε περίπτωση αθώωσης, περί συνεπειών και σε πρυτάνεις που δεν ασκούν τις υποχρεώσεις τους.
Τα ερωτηματικά σχετικά με το πώς ακριβώς θα εφαρμόζονται αυτά τα μέτρα στην πράξη, σε ποιες περιπτώσεις και με ποια διαδικασία θα ενεργοποιούνται οι συνέπειες, είναι αρκετά. Και επειδή οι εξαγγελίες είναι για την ώρα γενικές, είναι σαφές ότι θα απαντηθούν όταν έρθει η ώρα της εξειδίκευσης.
Το σίγουρο όμως μέχρι τότε και ενόσω διαρκεί ο σχεδιασμός, είναι πως η κυβέρνηση πρέπει να έχει ως γνώμονα ότι μία αυστηροποίηση υπό την πίεση επικοινωνιακών αναγκών που στην πράξη μπορεί να αποδειχθεί δύσκολα εφαρμόσιμη σε κάποιες πτυχές της, δεν είναι αυτό που χρειάζονται τα πανεπιστήμια.
