Δημοσιεύτηκε στην ψηφιακή εφημερίδα Ipaper
του Κώστα Λασκαράτου, Διευθυντή Today Press
Και ξαφνικά, ένα παπούτσι εξ’ ουρανού ήρθε να δώσει μια κλωτσιά στην αυταπάτη και των τελευταίων του κόσμου ετούτου πως η Ελλάδα διαθέτει –έστω και σήμερα, έστω και αργά- μίαν οργανωμένη, σοβαρή, συνετή και αξιόπιστη πολιτική του πολιτισμού.
Λίγες μόλις εβδομάδες μετά από το φιάσκο στο Καλλιμάρμαρο, με την κατασκευή – τερατούργημα της Coca-Cola, που κάποιοι εμπνεύστηκαν και κάποιοι άλλοι ενέκριναν, ήρθε ένα ακόμη «χτύπημα». Μια ακόμη εκρηκτική συνένωση των ανθρώπων του μάρκετινγκ, της διαφήμισης και της επικοινωνίας με τους θεσμικούς προστάτες του πολιτισμού.
Μερικά βίντεο πολιτών που έστρεψαν τυχαία το βλέμμα τους στον σκονισμένο –την περασμένη εβδομάδα- Αττικό ουρανό, ήταν αρκετά για να «ξυπνήσουν» τους ιθύνοντες και να ενεργοποιήσουν την ευαισθησία τους. Το Υπ.Πο. προχώρησε σε μηνύσεις. Ο εισαγγελέας έσπευσε να αναζητήσει τα αίτια της «παπουτσωμένης Ακρόπολης». Το Ζάππειο και οι Διοικούντες του μπήκαν στο στόχαστρο και το Υπουργείο Οικονομικών ανακάλυψε πως ένας εμβληματικός χώρος μπορεί το 2025 να μισθώνεται σε πανίσχυρες πολυεθνικές έναντι πινακίου φακής.
Θα μου πεις: Είναι το τίμημα βασικό ζήτημα;
Σε μίαν Ελλάδα που πέρασε τρία Μνημόνια (δυο απαραίτητα και ένα αχρείαστο κατά το mainstream αφήγημα), σε έναν τόπο που ακόμη οι συνταξιούχοι αλλά και οι μισθωτοί του δημοσίου αδυνατούν –έστω και με το κιάλι- να δουν τα δώρα του Πάσχα, του καλοκαιριού και των Χριστουγέννων να επιστρέφουν, κάποιοι οπωσδήποτε χρωστάνε μίαν πειστική απάντηση στο ερώτημα: Γιατί ένα κομμάτι του κράτους παρέμεινε πλήρως ξαχαρβαλωμένο;
Και αν οι Τροϊκανοί (τους θυμάστε;) ζητούσαν επίμονα περικοπές και νέα μέτρα, γιατί όσοι περιχαρείς τα ψήφιζαν δεν φρόντιζαν ταυτόχρονα να «σουλουπώσουν» την κατάσταση και να εξοικονομήσουν πόρους μέσα από μια ορθολογικότερη διαχείριση της κρατικής περιουσίας.
Αλλά ας επιστέψουμε στο αρχικό μας ζήτημα…
Τι φταίει και ο πολιτισμός έρχεται συχνά – πυκνά στο προσκήνιο, αποκλειστικά ως αντικείμενο διαπάλης με αφορμή ένα ντεφιλέ του οίκου Dior στην Ακρόπολη ή την (αδιανόητη) απόφαση απαγόρευσης στον Λάνθιμο να αξιοποιήσει τον ιστορικό χώρο ως φυσικό σκηνικό για ολιγόωρα γυρίσματα;
Ποιοι είναι αυτοί που θεωρούν κτήμα τους τον πολιτισμό, αδυνατώντας όμως –εδώ και μια εικοσαετία- να συμβάλλουν στο ελάχιστο στη δημιουργία μιας σύγχρονης, αποδοτικής και καινοτόμου πολιτιστικής πολιτικής με σεβασμό στα Μνημεία αλλά και με επίκεντρο τον άνθρωπο και τις σύγχρονες ανάγκες του;
Αν δεν αντιμετωπιστεί η ουσία του προβλήματος, θα βρισκόμαστε διαρκώς αντιμέτωποι με την απουσία μέτρου αλλά και αισθητικής «επαγγελματιών της επικοινωνίας» που θα πειραματίζονται, με γνώμονα την πρόκληση και με άγνοια κινδύνου.
Γιατί μπορεί η Ακρόπολη να μην «κινδυνεύει» από ένα αυτόφωτο αιωρούμενο παπούτσι, κινδυνεύουμε όμως εμείς. Η επανανοηματοδότηση της κληρονομιάς μας, αποτελεί αναγκαιότητα αλλά και πυξίδα για ένα μέλλον με τον πολιτισμό στο επίκεντρο και τον εμπεδωμένο ευτελισμό στο περιθώριο.
