Δημοσιεύτηκε στην ψηφιακή εφημερίδα Ipaper
του Απόστολου Χονδρόπουλου
Η κυβέρνηση ανοίγει, ενόψει Συνταγματικής Αναθεώρησης, συζήτηση για άρση της μονιμότητας στο Δημόσιο. Συνδεδεμένη με την αξιολόγηση, η οποία όχι μόνο αποτελεί “κλειδί” για την αναβάθμιση των παρεχόμενων υπηρεσιών στους πολίτες, αλλά και απαραίτητη προϋπόθεση ώστε να επιβραβεύονται οι καλοί υπάλληλοι.
Να ξεκαθαρίσουμε πως η μεγάλη πλειοψηφία του τακτικού προσωπικού, άνω του 50%, αφορά Παιδεία, Υγεία, ασφάλεια. Δάσκαλοι και καθηγητές, υγειονομικοί, αστυνομικοί κ.ο.κ. Αν προσθέσουμε και τις Ένοπλες Δυνάμεις, ξεπερνούν το 60%. Παράλληλα να αναγνωρίσουμε πως όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν είναι πλέον καλά αμειβόμενοι. Δεν λαμβάνουν, για δημοσιονομικούς λόγους, ούτε τον 13ο και 14ο μισθό που δίδεται στον ιδιωτικό τομέα.
Καταρχάς λοιπόν, μήπως χρειάζεται μεγάλη προσοχή για να μην καταστήσουμε τελικά το Δημόσιο εργασιακά μη ελκυστικό; Και μήπως ρισκάρουμε, εξαιτίας λίγων ανεπαρκών να δημιουργήσουμε αίσθημα εργασιακής ανασφάλειας στους πολλούς; Όσο και αν γνωρίζουμε πως ουδεμία τέτοια πρόθεση έχει η σημερινή κυβέρνηση, μπορεί να εγγυηθεί κανείς το ίδιο και για την επόμενη; Για την μεθεπόμενη; Για κάποια, τέλος πάντων, στο μέλλον που θα θεωρήσει ότι βρίσκει μία «κερκόπορτα» ανοιχτή όχι για μας γυρίσει στην πλατεία Κλαυθμώνος, αλλά για να επαναφέρει πρακτικές κομματισμού;
Να θυμόμαστε επίσης ότι στο Δημόσιο επικρατεί πλέον η αξιοκρατία που εγγυάται το ΑΣΕΠ. Δυσκίνητο μεν, αλλά, φαντάζομαι, δεν το αμφισβητούμε. Άρα, μαζί με την πλατεία Κλαυθμώνος, ας αφήσουμε πίσω και στερεότυπα από «πελατειακές σχέσεις» προηγούμενων δεκαετιών.
Το σημερινό πραγματικά μεγάλο στοίχημα για το Δημόσιο είναι να κερδηθεί η μάχη της αξιολόγησης, η οποία πρέπει να αποτελεί πεδίο και ευρύτατης συναίνεσης. Πολιτικής και κοινωνικής, στην βάση σταθερών διαδικασιών που δεν θα αλλάζουν από την μία κυβέρνηση στην άλλη και όπου θα αξιολογούνται οι πάντες, από την κορυφή μέχρι την βάση.
Αν αυτά κατοχυρωθούν, πολλοί απ’ όσους σήμερα αρνούνται- σε αρκετές περιπτώσεις προσχηματικά- την αξιολόγηση, θα αναγκαστούν να την αποδεχτούν. Αν κάποιοι, λίγοι, επιμείνουν να την αρνούνται, ίσως για να κρύψουν πράγματι μία «ανεπάρκεια δομική, επίμονη και μόνιμη», τότε ναι, είναι αναπόφευκτο να υπάρχουν και συνέπειες.
