Φάμελλος σε mood «φτάνει πια»
Με το βλέμμα στον Τσίπρα αλλά χωρίς να τον κατονομάσει, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ τα είπε… όπως θα τα έλεγε κάποιος που τον έχουν κουράσει τα ατελείωτα panels για την ανασύνθεση της Αριστεράς. «Θα φθειρόμαστε όλοι», προειδοποίησε, στέλνοντας μήνυμα προς κάθε κατεύθυνση. Ναι, και προς το Ίδρυμα.
Συνέδριο ή group therapy;
Ο Φάμελλος έδειξε ότι δεν έχει καμία διάθεση να παίζει το ρόλο του «προσωρινού» όσο ο Τσίπρας ζυγίζει καταστάσεις και ο Πολάκης σφυροκοπά. Οι σύντροφοι κουράστηκαν, το κόμμα φυλλορροεί, και η κοινωνία –λέει– δεν περιμένει. Αυτό δεν είναι πολιτική στρατηγική, είναι manual αυτοδιάλυσης.
Ναυάγιο Κασσελάκη
Στην Κουμουνδούρου τρέμουν μην τους πάρει και τους σηκώσει το κύμα Τσίπρα 2.0 πριν προλάβουν να μαζέψουν τα κομμάτια από το ναυάγιο Κασσελάκη. Αν συνεχιστεί έτσι, στο τέλος ο μόνος που θα ενώνει την Αριστερά θα είναι ο… εκλογικός νόμος.
Θα πούμε το νερό… το νεράκι
Αν νομίζατε πως η Ελλάδα είναι μόνο τουριστικός παράδεισος, ξανασκεφτείτε το: είναι ήδη στη 19η θέση παγκοσμίως σε κίνδυνο λειψυδρίας και το καλοκαίρι δεν ξεκίνησε ακόμα καλά καλά. Η κατάσταση στα αποθέματα νερού θυμίζει… ΑΤΜ σε κρίση: όλοι τραβάνε, τίποτα δεν γεμίζει.
Για πρώτη φορά, το Μαξίμου ενεργοποιεί τον Χατζηδάκη ως “τσάρο του νερού”, σε διυπουργική σύσκεψη με καρέ γνωστών παικτών: Σκέρτσος, Παπασταύρου, Τσιάρας, Λιβάνιος, Δήμας, Κικίλιας – ακόμα και ο Γιώργος Στάσσης της ΔΕΗ παρών. Γιατί; Γιατί η δίψα φέρνει… πολιτικό κόστος, ειδικά όταν έρχεται πακέτο με αυξημένο λογαριασμό ρεύματος.
Μου το σφύριξαν τα πουλάκια: το εθνικό σχέδιο θα έχει «πράσινο περιτύλιγμα», αλλά στο βάθος παίζει μπίζνα. Φράγματα, εργολαβίες, ΕΣΠΑ και “έξυπνοι μετρητές” σε νερό και ρεύμα. Στο παρασκήνιο, παλιά στελέχη της ΔΕΗ και της ΕΥΔΑΠ ακονίζουν μολύβια για νέες επενδύσεις με αρωγό… την κλιματική κρίση. Κι όλα αυτά την ώρα που οι γεωτρήσεις στην περιφέρεια θερίζουν και η υφαλμύριση απειλεί με ερημοποίηση περιοχές από την Κω μέχρι τον Θεσσαλικό κάμπο.
Μην το πείτε παραέξω, αλλά στη Χαριλάου Τρικούπη ήδη ψιθυρίζουν για «υδάτινο σκάνδαλο» με outsourcing διαχείρισης και fast track ιδιωτικοποιήσεις. Όσο για τους δημάρχους; Κάνουν τάματα για καμιά βροχή, γιατί τα δίκτυα χάνουν το μισό νερό πριν φτάσει στη βρύση. Στο τέλος θα πληρώνουμε εμφιαλωμένο για μπάνιο.
Ψάχνουν Περιφερειάρχη με… σουβενίρ από το Μαρακανά
Στη Χαριλάου Τρικούπη έχουν βαλθεί να πουλήσουν «αναγνωρισιμότητα» στην Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας και οι μετρήσεις φέρνουν στο προσκήνιο ονόματα που θυμίζουν… γκαλά τιμητικής απονομής. Ζαγοράκης και Πατουλίδου «παίζουν» δυνατά, με τους “συντρόφους” να ονειρεύονται στήριξη από τα Κατερινιώτικα καφενεία μέχρι τα Πετροκέρασα, κι ας μην έχουν σαφή εικόνα αν οι ίδιοι έχουν καταλάβει τι θα πει… Περιφερειακή Διακυβέρνηση.
Ο Ανδρουλάκης θέλει υποψήφιο με λάμψη και πιθανώς με… τηλεθέαση. Το πρόβλημα; Αν είναι να «χάσουν» με χαμόγελο και υπογραφή στην κάρτα του Champions League, ας πάνε απευθείας για τηλεπαιχνίδι, όχι για εκλογές.
Κατεβάζουν ρολά στους Δήμους
Κατά τα λοιπά, το ΠΑΣΟΚ κάνει το κλασικό: επενδύει στους δημάρχους που έχουν νικήσει (ή απλώς δεν έχουν ενοχλήσει), ενώ στη δυτική Θεσσαλονίκη στήνει «μηχανισμούς» που θυμίζουν παλιές εποχές ΠΑΣΚΕ – με το Ευρυβιάδη Ελευθεριάδη να ψάχνει… συνδυασμούς από τα αποδυτήρια. Όσο για τον Αγγελούδη, όλοι ξέρουν πως θα έχει το χρίσμα για τον Δήμο Θεσσαλονίκης, ακόμα κι αν δεν το ζητήσει ποτέ. Κυριολεκτικά.
Στη ΔΕΘ βράζουν…
Στο στρατόπεδο του ΣΥΡΙΖΑ, το μόνο που δεν έχει χαθεί ακόμα είναι το κουμπί του πανικού. Στη Θεσσαλονίκη, με φόντο τη μάχη για τη ΔΕΘ και το Μητροπολιτικό Πάρκο, οι πρώην ψηφοφόροι του κόμματος ζητούν οξυγόνο και οι νυν ηγέτες τους μιλούν σαν να μην έχουν πάρει χαμπάρι ότι η πόλη ασφυκτιά – κυριολεκτικά. Αντί να ηγηθούν μιας πολιτικής και περιβαλλοντικής αντεπίθεσης, επιμένουν σε παλιές υπογραφές και αναμασούν μπετόν.
Το δημοψήφισμα που φοβούνται όλοι, εκτός απ’ τον κόσμο
Το 83% των Θεσσαλονικιών θέλει δημοψήφισμα για το μέλλον της ΔΕΘ – αλλά αυτό προφανώς δεν είναι αρκετό για να αλλάξουν ρότα οι δήθεν προοδευτικοί. Τι φοβούνται; Ότι αν ρωτήσεις ανοιχτά τον πολίτη, θα διαλέξει πράσινο κι όχι εργολαβίες. Και ο ΣΥΡΙΖΑ; Αντί να ηγηθεί της αλλαγής, παρακολουθεί… μπερδεμένος, ανάμεσα στους πρώην αντιεξουσιαστές που έγιναν υπουργοί και στους νυν βουλευτές που δεν ξέρουν αν είναι με τους ακτιβιστές ή με τα τούβλα.
Ούτε πάρκο, ούτε αφήγημα
Το διακύβευμα είναι τεράστιο, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει να παρκάρει τις ιδέες του όπως και τη φυσική του παρουσία: κάπου μεταξύ αμηχανίας και ανασφάλειας. Κι όσο για τον Φάμελλο; Μιλάει για ενότητα, αλλά τα αυτιά του είναι πιο κοντά στη Διοίκηση της ΔΕΘ παρά στην Πλατεία Αγίας Σοφίας. Αν συνεχίσουν έτσι, το μόνο πάρκο που θα τους χωράει όλους είναι το πολιτικό… πάρκινγκ.
Ο στόχος
Μπορεί η Σουηδία να έχει εξοπλιστικά κολοσσιαίες βλέψεις και η Ελλάδα δημοσιονομικούς πονοκεφάλους, αλλά στη Στοκχόλμη ο Κυριάκος Μητσοτάκης έδωσε ξανά παράσταση ως αρχιτέκτονας της ευρωπαϊκής άμυνας. Με τον Κρίστερσον στο πλευρό του, έβαλε στο τραπέζι όλα: από το Kids Wallet μέχρι την Τεχνητή Νοημοσύνη και – φυσικά – την ανάγκη για ευρω-κονδύλια με… φουλ εξοπλιστικό περιτύλιγμα.
Πίσω από τις κάμερες, ο Έλληνας πρωθυπουργός πιέζει να ξεκλειδώσει νέο «Ταμείο Άμυνας» τύπου Recovery Fund. Όχι με δάνεια, όπως το SAFE, αλλά με καθαρές επιχορηγήσεις. Όπως λένε συνεργάτες του, έχει κουραστεί να ακούει για «εθνικές ευθύνες» ενώ Ευρώπη και ΝΑΤΟ ψάχνουν σφαίρες και πυραύλους με το τουφέκι. Κι αν δεν τους τα δώσει η ΕΕ, ποιος; Ο Τραμπ; Αμφίβολο…
Ο στόχος του Μεγάρου Μαξίμου είναι ξεκάθαρος: να γίνει η Ελλάδα η βιτρίνα της αμυντικής “πράσινης συμφωνίας” της Ευρώπης. Με νέα εργοστάσια, ευρωπαϊκά κονδύλια και – φυσικά – με τη «ρήτρα διαφυγής» που ήδη εξασφάλισε για τα πρώτα 500 εκατ. ευρώ. Αν τελικά πείσει και για ευρωπαϊκό δανεισμό; Ε, τότε θα γράψει και το manual της ReArm Europe… στα ελληνικά.
Το timing, οι διαρροές και το αμερικανικό fund
Το λιμάνι της Θεσσαλονίκης μπορεί να μοιάζει με απλό εμπορικό κόμβο, αλλά πίσω από τις γερανογέφυρες και τις προβλήτες παίζεται γεωπολιτικό πόκερ. Η φήμη για δημόσια πρόταση στα 40 ευρώ δεν έσκασε τυχαία. Το timing, οι διαρροές και το αμερικανικό fund με φόντο την οικογένεια Dreyfus –που έχει τη φήμη ότι δεν πετάει ούτε σεντ αν δεν έχει δει πρώτα τον χάρτη της επόμενης μέρας– δείχνουν ότι το μαγαζί κάποιοι το θέλουν επειγόντως.
Και γιατί όχι; Το έργο της 6ης προβλήτας ανοίγει τον δρόμο για container hub διεθνούς βεληνεκούς, ενώ ταυτόχρονα η Ουάσιγκτον ψάχνει… ναυτικά ορμητήρια που δεν εξαρτώνται από Τούρκους και Βούλγαρους. Ο ΟΛΘ γίνεται έτσι asset με στρατηγική απόδοση – όχι μόνο για εμπορεύματα, αλλά για πολιτική επιρροή.
Η διοίκηση λέει «δεν ξέρουμε τίποτα», αλλά το Χρηματιστήριο ξέρει. Και οι παίκτες που φορτώνουν μετοχές τις τελευταίες μέρες ξέρουν ακόμα καλύτερα. Όποιος νομίζει ότι η Θεσσαλονίκη είναι απλώς το λιμάνι των Βαλκανίων, ας ρωτήσει πόσοι πρέσβεις ρώτησαν τελευταία για τις άδειες ελλιμενισμού στη Σούδα… και στον Θερμαϊκό.
Βάζει τάξη
Το κράτος (επιτέλους) βάζει τάξη στα χαρτζιλίκια. Η ψηφιακή ταυτότητα επιδομάτων –aka Εθνικό Μητρώο Παροχών– δεν είναι απλώς άλλη μία πλατφόρμα. Είναι το μαχαίρι στο καρπούζι των πολλαπλών επιδομάτων, εκεί όπου επί δεκαετίες κάποιοι εισέπρατταν από τρεις μεριές, «ξεχνούσαν» να δηλώσουν εισοδήματα και δήλωναν… φιλοξενούμενοι με πισίνες.
Με ένα κλικ, οι διασταυρώσεις θα ξεψαχνίζουν εισόδημα, ακίνητα, ακόμα και επιδόματα που παίρνεις «κατά λάθος» επειδή δεν ανανέωσες τον φάκελο. Τέρμα οι εποχές του «πάρε και το στεγαστικό και το κοινωνικό τιμολόγιο και το επίδομα αδελφής σου που μένει στην Κω».
Κάποιοι θα πουν «φακέλωμα». Άλλοι θα θυμηθούν τα ευρωπαϊκά λεφτά που πήγαιναν σε ΑΦΜ με… πολυθρόνες στο σαλόνι και τη Ferrari στο πάρκινγκ. Το σίγουρο είναι ένα: οι κρατικές ενισχύσεις περνούν από το ρουσφέτι στο data-mining. Όποιος αντέξει.
Ψιθυρίζουν για Ideal… φωνάζει το ταμείο
Στα σαλόνια των χρηματιστών και τα πηγαδάκια των private offices λένε ότι η αύξηση της Ideal Holdings δεν ήταν απλώς επιτυχημένη – ήταν προσχεδιασμένο χτύπημα. Οι insiders ήξεραν από νωρίς ότι το ενδιαφέρον θα ήταν τεράστιο. Κάποιοι μάλιστα μιλούν για «συντονισμένη προσέγγιση» σε θεσμικούς και ιδιώτες με συγκεκριμένα κριτήρια συμμετοχής – όχι για όλους, δηλαδή. Κάποιοι έμειναν απέξω κι ακόμα χτυπάνε το κεφάλι τους.
Το ενδιαφέρον; Δεν είναι μόνο η υπερκάλυψη. Είναι ποιοι μπήκαν και πώς μπήκαν. Ονόματα «βαριά», χαμηλών τόνων, με μακρύ χαρτοφυλάκιο. Και λέγεται ότι μπήκαν όχι απλώς για την επιστροφή κεφαλαίου, αλλά γιατί έχουν εικόνα για τις επόμενες εξαγορές. Κάτι «ψήνεται» και ίσως όχι μόνο στην Ελλάδα.
Ο Παπακωνσταντίνου, λένε όσοι τον ξέρουν, δεν κάνει βήμα χωρίς να ’χει κλειδώσει πρώτα τα επόμενα δύο. Γι’ αυτό και το timing ήταν τόσο «ιδανικό». Τυχαίο ότι κάποιοι παλιοί ανταγωνιστές ψιθυρίζουν για “deal με κλειδωμένες πόρτες”; Όπως λένε και οι ίδιοι μέσα στον όμιλο: εδώ δεν μπαίνεις για να παίξεις. Μπαίνεις γιατί ξέρεις πού θα πάει το έργο.
