Ο καθένας στη θέση του…
Το σημερινό μενού προβλέπει μπόλικη κίνηση στο πολιτικό θερμόμετρο. Στις 10:00 ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα δώσει το «παρών» στην ορκωμοσία των νέων υπουργών – με τον Θάνο Πλεύρη να ξαναμπαίνει στο κάδρο, αυτή τη φορά ως επικεφαλής στο Μεταναστευτικής Πολιτικής. Η επιλογή δεν πέρασε απαρατήρητη από κανέναν: είναι μήνυμα εντός και εκτός συνόρων.
Δύο ώρες αργότερα, στο Υπουργικό, η κυβέρνηση απλώνει την ατζέντα της: νέες πράσινες χρηματοδοτήσεις, ψηφιακά άλματα με τεχνητή νοημοσύνη και… ευκολότερες απολύσεις με πιο «δίκαιο» περιτύλιγμα, όπως μαρτυρά το νομοσχέδιο Κεραμέως–Καραγκούνη. Ο Δήμας πιάνει τα αεροπλάνα και την ΥΠΑ, ενώ ο Μαρινάκης αναλαμβάνει την ΕΡΤ. Κάποιοι λένε πως ετοιμάζεται… επαναφορά στη Ραδιοτηλεόραση με λίγο πιο μπλε απόχρωση.
Το Μαξίμου στήνει πάλι ένα Υπουργικό με σαφές μήνυμα: σταθερότητα, πράσινες επενδύσεις και τεχνητή νοημοσύνη, όχι τεχνητή σύμπνοια. Και στην αθέατη γωνία, η πραγματική απορία: πόσα απ’ αυτά θα έχουν αντίκρισμα και πόσα είναι για τη βιτρίνα – ή για την κάμερα της ΕΡΤ που, ποιος ξέρει, ίσως αποκτήσει… καλύτερη σκηνοθεσία.
Τσίπρας ξεθάβει το ’15
Δέκα χρόνια μετά το «όχι» του 61%, ο Αλέξης Τσίπρας επιστρέφει στο σημείο του εγκλήματος. Με ανάρτηση-παρέμβαση, ζητά από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να δώσει στη δημοσιότητα τα πρακτικά του Συμβουλίου των Πολιτικών Αρχηγών. Γιατί τώρα; Γιατί όχι πριν έξι μήνες ή σε πέντε χρόνια; Μα γιατί τώρα χτίζει το comeback. Ή τουλάχιστον έτσι του λένε.
Το ερώτημα όμως είναι αλλού: Θέλει να θυμηθούμε τι έγινε μετά το δημοψήφισμα. Όχι όμως τι έγινε πριν. Πώς, δηλαδή, έστησε τη μεγαλύτερη μπλόφα της μεταπολίτευσης. Πώς επί έξι μήνες κορόιδευε τους πάντες – και μέσα και έξω. Πώς ετοιμαζόταν για σύγκρουση χωρίς φρένα και χωρίς σχέδιο. Αυτά, σιωπή. Θέλει μόνο τα πρακτικά της 6ης Ιουλίου, μπας και φανεί λιγότερο ένοχος επειδή δεν το τράβηξε μέχρι τέλους.
Στο Μαξίμου λένε πως ο Τσίπρας δεν θέλει να ξαναγράψει την Ιστορία. Θέλει να τη μοντάρει για το νέο πολιτικό trailer που ετοιμάζει. Από την Αριστερά του «όχι» στη Δεξιά του «δημοκρατικού καπιταλισμού», με μια ενδιάμεση στάση στον ρεαλισμό τύπου Καμμένου και Παπαγγελόπουλου. Τον βλέπουν, λέει, να στήνει νέο αφήγημα – μόνο που το παρελθόν του χτυπά την πόρτα. Και δεν είναι ούτε απόρρητο ούτε λησμονημένο.
Τα ρουσφέτια, οι τζουμπέδες και τα «πράσινα» δάκρυα υποκρισίας
Έλα να λέμε αλήθειες: ο ΟΠΕΚΕΠΕ δεν είναι απλώς ένας οργανισμός. Είναι μικρογραφία του πολιτικού μας DNA – με υπογραφές, κόμματα, κουμπάρους και αιτήματα «για το παιδί». Από τη δεκαετία του ’80 μέχρι σήμερα, η «τεχνολογία του ρουσφετιού» εξελίσσεται αλλά ποτέ δεν πεθαίνει. Στον πυρήνα του προβλήματος; Η διακομματική κουλτούρα της εξυπηρέτησης και η ψευτοπαράδοση του «μην το πεις πουθενά, αλλά να σε βοηθήσω».
Και ναι, μπορεί το θέμα να έφτασε στους Ευρωπαίους εισαγγελείς και να έριξε κεφάλια, αλλά μην τσιμπάτε με τις ευαισθησίες του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ. Οι ίδιοι μηχανισμοί που σήμερα καταγγέλλουν, ήταν χθες το ψωμοτύρι τους. Η διαφορά είναι ότι τώρα δεν έχουν την κουτάλα και φωνάζουν από απέξω. Όσο για τα «πράσινα δάκρυα» της Χαριλάου Τρικούπη, θυμίζουν περισσότερο σκηνοθεσία ΕΡΤ παρά θεσμικό σοκ.
Μέσα σε όλο αυτό το σκηνικό του «όλοι αθώοι και όλοι έκπληκτοι», η κυβέρνηση καλείται να διαχειριστεί όχι μόνο την υπόθεση, αλλά και μια αλήθεια που τσούζει: όσο υπάρχουν βουλευτές που ανταγωνίζονται ποιος θα διορίσει πιο γρήγορα τον ξάδερφο του βαφτισιμιού, το ρουσφέτι δεν θα πεθάνει. Θα αλλάζει ονοματεπώνυμο, θα φοράει ωραίο κουστούμι και θα πηγαίνει στη Βουλή να μιλά για «διαφάνεια και αξιοκρατία». Μεγάλη η χάρη της Δημοκρατίας του Τζουμπέ.
Ομόλογο, Airbus και τουρισμός με φόντο… τον πόλεμο
Μπορεί οι φλόγες της Μέσης Ανατολής να καίνε ξανά τα αεροπορικά πλάνα της περιοχής, αλλά η Aegean πατάει γκάζι χωρίς να κοιτά πίσω. Με άξονα τον ελληνικό τουρισμό και προίκα ένα νέο πακέτο Airbus, η εταιρεία στήνει το πιο φιλόδοξο επενδυτικό της πλάνο, ενώ βγαίνει και στην αγορά για 250 εκατ. ευρώ. Και κάπου εδώ αρχίζει το ενδιαφέρον.
Το ομόλογο του 2019 πλησιάζει την ώρα της πληρωμής – και στην Aegean λένε “ας το προπληρώσουμε με καινούριο χαρτί, πριν στραβώσει τίποτα στην παγκόσμια σκηνή”. Γιατί καλή η τουριστική δυναμική, αλλά η γεωπολιτική ρευστότητα δεν αφήνει πολλά περιθώρια για άγνοια κινδύνου. Όποιος έχει μάθει από τα lockdown και τα drones στην Ερυθρά Θάλασσα, δεν κάθεται με σταυρωμένα τα φτερά.
Στο παρασκήνιο, τα funds ήδη μετρούν τις θέσεις: θα δώσουν ξανά τα λεφτά τους στον Βασιλάκη; Πιθανότατα ναι – ειδικά όταν βλέπουν το δίκτυο εξωτερικού να μεγαλώνει και τον ανταγωνισμό (βλέπε Ryanair) να δυσκολεύεται με κόστη και πληρότητες. Αλλά το μεγάλο στοίχημα δεν είναι μόνο το καλοκαίρι. Είναι η ψυχραιμία στον χειμώνα. Και η Aegean δείχνει να έχει ήδη έτοιμη τη ζώνη ασφαλείας.
Να σηκώσει μανίκια και να σπάσει αυγά
Το σκάνδαλο ΟΠΕΚΕΠΕ μπορεί να ταρακούνησε το πολιτικό σύστημα, αλλά στο Μαξίμου ξέρουν καλά πως δεν είναι το πρώτο – ούτε το τελευταίο. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έπαιξε μπάλα μόνος του, πήρε κεφάλια και έδειξε αντανακλαστικά. Όχι απλώς γιατί έπρεπε, αλλά γιατί ξέρει ότι έρχονται κι άλλα. Και σ’ αυτό το παιχνίδι, ο μόνος τρόπος να επιβιώσεις είναι να παίζεις επίθεση, όχι άμυνα.
Πίσω από τις κλειστές πόρτες του πρωθυπουργικού γραφείου, έχει ήδη διαμορφωθεί το βασικό δόγμα: «Ό,τι σκάσει, καθαρίζεται πριν γίνει πληγή». Όμως, για να «βγει» η τετραετία και να διεκδικήσει μία ακόμη, ο Κυριάκος πρέπει να σηκώσει μανίκια και να σπάσει αυγά – δικά του και ξένα. Να αγνοήσει τους εκλογικούς λογαριασμούς, να προχωρήσει σε βαθιές τομές, να συγκρουστεί ακόμα και με τις πελατειακές του παλιές ισορροπίες. Όχι άλλη διαχείριση, μόνο μεταρρύθμιση.
Γιατί στην τελική, ποιος ξεχνά ότι τα δύσκολα – τα πραγματικά δύσκολα – είναι μπροστά; Το δημογραφικό, η παιδεία, η παραγωγική ανασυγκρότηση, οι βαλκανικές και γεωπολιτικές πιέσεις. Όποιος σήμερα ονειρεύεται επόμενη τετραετία με… φιλικά στημένα δελτία ειδήσεων και ψηφοθηρικούς καφέδες σε χωριά, απλώς κοροϊδεύει τον εαυτό του. Το Μαξίμου το ξέρει. Το ερώτημα είναι: θα το τολμήσει μέχρι τέλους ή θα τον προλάβει το κύμα;
Καύσωνας στα φωτοβολταϊκά – και δεν φταίει ο ήλιος…
Στα… όρια της έκρηξης βρίσκεται ο κλάδος των φωτοβολταϊκών, κι όχι επειδή έχει λιακάδα. Οι παραγωγοί ΑΠΕ βλέπουν τις επενδύσεις τους να «ψήνονται» στο χαμηλό ταβάνι των τιμών, την ώρα που το ρεύμα περισσεύει – αλλά μόνο όταν δεν το χρειαζόμαστε. Μου το σφύριξαν τα πουλάκια πως η κατάσταση θυμίζει αυτοκίνητο με 600 άλογα… και χειρόφρενο τραβηγμένο.
Στη συνάντηση με το ΥΠΕΝ, οι φορείς άφησαν την πράσινη ρητορική και μπήκαν κατευθείαν στο ψητό: μπαταρίες τώρα, αλλιώς το σύστημα δεν βγαίνει. Κι εκεί ξεκίνησαν τα ωραία: άλλοι ζητούν φρένο στα νέα έργα, άλλοι πάμε γκάζι όπως είμαστε, άλλοι κάτι ενδιάμεσο. Ο υπουργός – σε mode Πόντιος Πιλάτος – ζήτησε «τεκμηριωμένες προτάσεις», ή αλλιώς βρείτε τα μεταξύ σας.
Και μέσα σ’ όλα, έπεσε και η ιδέα να εξαιρεθούν οι μικροί παραγωγοί από τη σφαγή των τιμών. Καλή η πρόθεση, αλλά οι Βρυξέλλες δεν είναι χωριό – και η Κομισιόν δεν χαρίζεται. Αν δεν υπάρξει σοβαρό σχέδιο αποθήκευσης και στρατηγική για το πού πάμε ενεργειακά, ο ήλιος θα συνεχίσει να λάμπει… αλλά το ταμείο θα παραμένει μείον.
