7.600 ξεχασμένες συνταγές, 0 ντροπή
Στο φαρμακείο του Ρέντη δεν κάνουν απλώς λευκή απεργία. Φαίνεται ότι παίζουν με τη φωτιά – ή μάλλον, με την υγεία 120.000 ασθενών. Το νέο σύστημα «κατ’ οίκον» διανομής φαρμάκων ξεκίνησε στις 16 Ιουνίου και βρήκε ήδη μπροστά του έναν… τοίχο 7.600 «ξεχασμένων» συνταγών, κάποιες από τον Απρίλιο. Τόσες πολλές που στο τέλος… έληξαν. Κυριολεκτικά. Και οι ασθενείς, χωρίς φάρμακα.
Η Διοικήτρια Καρποδίνη το είπε ξεκάθαρα: από 15 Μαΐου μέχρι 12 Ιουνίου δεν εκτελέστηκε σχεδόν τίποτα. Αν αυτό δεν λέγεται εσωτερικό σαμποτάζ, τότε πώς λέγεται; Οι κακές γλώσσες μιλάνε για συνδικαλιστικά δίκτυα που φοβούνται ότι το νέο σύστημα θα κόψει ρόλους, επιρροή και… υπερωρίες. Και κάπως έτσι, την πληρώνουν οι χρονίως πάσχοντες.
Όσο για τον Άδωνι; Τον περιμένουν –για άλλη μια φορά– στη γωνία. Όχι για τα λάθη του, αλλά για τις αλλαγές του. Όμως το έργο το ’χουμε ξαναδεί: και στο καμποτάζ, και στα ναυπηγεία, η ίδια φασαρία – και τελικά, πρόοδος. Μένει να δούμε αν θα αντέξει και αυτό το crash test.
Εισβολή στην Κρήτη και γκρίνια για… κράτος δικαίου;
Όταν χίλιοι μετανάστες τη μέρα αποβιβάζονται στα παράλια της Κρήτης και οι τοπικές κοινωνίες φτάνουν στα όριά τους, η κυβέρνηση δεν έχει την πολυτέλεια να παριστάνει τον ανθρωπιστή των Βρυξελλών. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έκανε το αυτονόητο: πάτησε φρένο και κήρυξε σιωπηρά κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Αλλά, φυσικά, κάποιοι ξύπνησαν από τη χειμερία νάρκη μόνο για να κάνουν αντιπολίτευση. Όχι στον Ερντογάν ή στους δουλέμπορους – στον Μητσοτάκη.
Κι όμως, το πρόβλημα είναι υπαρκτό και σύνθετο. Όχι μόνο μεταναστευτικό – αλλά εθνικό, ενεργειακό, γεωπολιτικό. Λιβύη, Τουρκία, θαλάσσιες ζώνες, σεισμικά νοτίως της Κρήτης και από πάνω μια ύποπτη ροή “18χρονων”. Ποια Μόρια; Μιλάμε για νέο υβριδικό πόλεμο και κάποιοι ζητάνε συνταγματική ευαισθησία με το τσιγκέλι. Όχι κύριοι. Αυτή τη φορά, δεν θα πιαστούμε στον ύπνο.
Αν κάτι χρεώνεται στο Μαξίμου, είναι ότι δεν προέβλεψε το ντόμινο νωρίτερα. Αλλά ευτυχώς πήρε μπρος. Και για να λέμε τα σύκα-σύκα, στο υπουργείο Μετανάστευσης ένας έκανε δουλειά – και σήμερα είναι εκτός. Τυχαίο; Δε νομίζουμε…
Το χαρτί Τσίπρα, ο καθρέφτης του Μαξίμου και το… déjà vu του 2015
Σας τα έχω ξαναπεί… Το ενδεχόμενο επιστροφής Τσίπρα δεν προκαλεί πανικό στο Μαξίμου. Ίσα-ίσα, τους βολεύει. Γιατί; Επειδή ο Αλέξης είναι το πιο βολικό «σκιάχτρο» για να συσπειρωθεί ξανά το αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο. Και το σενάριο ενός νέου κόμματος με παλιούς… γνωστούς, κάνει το κυβερνητικό επιτελείο να τρίβει τα χέρια του. Όσο πιο πολλά λογότυπα αλλάζει, τόσο πιο εύκολα ξυπνούν οι μνήμες του 2015. Δημοψήφισμα, capital controls, τρίτο μνημόνιο. Η αφήγηση είναι έτοιμη — και το Μαξίμου δεν χρειάζεται ούτε να τη στήσει από την αρχή.
Ο Μητσοτάκης ανέβηκε στη Βουλή, σημάδεψε κατευθείαν τον Τσίπρα και του είπε: «ό,τι και να κάνεις, ο καθρέφτης σου σε προδίδει». Το μήνυμα; Δεν έχει σημασία αν εμφανιστείς με νέο κόμμα, νέα σήματα ή νέο πρόγραμμα. Είσαι ο ίδιος που υποθήκευσε τη χώρα. Η στρατηγική είναι ξεκάθαρη: όσο ο Τσίπρας παίζει για επιστροφή, τόσο η ΝΔ μπορεί να θέτει το δίλημμα «σταθερότητα ή πισωγύρισμα» με το γνωστό… σασπένς του 2019.
Από την άλλη, στο Μαξίμου δεν ξεχνούν ότι η απειλή για τους μετριοπαθείς ψηφοφόρους τους δεν είναι τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ, όσο το ΠΑΣΟΚ. Οπότε, ένας Τσίπρας στο προσκήνιο λειτουργεί σχεδόν σαν… πολύτιμος σύμμαχος για να κρατηθούν οι ισορροπίες στο προοδευτικό μπλοκ. Όλοι θυμούνται ποιος χρεοκόπησε τη χώρα. Το θέμα είναι ποιος θα ξανακλείσει τα spread. Και το Μαξίμου σκοπεύει να το υπενθυμίζει μέχρι τέλους.
Ισορροπία με… πατερίτσα το ΠΑΣΟΚ
Το «ναι» του ΠΑΣΟΚ στο νομοσχέδιο για τη δημοσιονομική ισορροπία δεν πέρασε απαρατήρητο από το Μαξίμου. Αντιθέτως, καταγράφηκε με χαμόγελο. Γιατί; Διότι σε μια τόσο κρίσιμη μεταρρύθμιση –που αφορά άμεσα τη νέα ευρωπαϊκή εποχή της δημοσιονομικής αυστηρότητας– ο Ανδρουλάκης δεν είπε απλώς «ναι σε όλα», είπε ναι και στην ευθύνη. Η κυβέρνηση πλέον μπορεί να λέει πως η σοβαρότητα δεν είναι αποκλειστικά «γαλάζια». Αλλά ο πολιτικός λογαριασμός αυτής της «συναίνεσης» χρεώνεται αλλού…
Στον ΣΥΡΙΖΑ, από την άλλη, αρκέστηκαν στο αγαπημένο «παρών» — ούτε φουλ ρήξη, ούτε συναίνεση, αλλά με μια αύρα… καλοκαιρινής απουσίας. Την ώρα που το ΚΚΕ και οι λοιποί φώναζαν για νέα «ευρωλαιμητόμο», ο Ανδρουλάκης κούνησε μαντήλι στο αντιπολιτευτικό μονοπώλιο. Κι έτσι, η κυβέρνηση κερδίζει διπλά: και εταίρο στο αφήγημα ευθύνης, και φόντο αντιπολίτευσης με ριζοσπαστικές κορώνες. Στα δημοσιονομικά, λοιπόν, η ισορροπία βρέθηκε. Στο πολιτικό παιχνίδι όμως; Εκεί… η ζυγαριά γέρνει δεξιά.
Ένας ενεργειακός γάμος με… προίκα και σχέδιο
Το deal Motor Oil – ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ δεν είναι απλώς μια σύμπραξη. Είναι γάμος συμφερόντων, επιρροής και στρατηγικής ισχύος, με προίκα το ρεύμα μισής Ελλάδας και μυστήριο που τελέστηκε με τις ευλογίες της… πραγματικής εξουσίας της χώρας: των μεγάλων ενεργειακών ομίλων. Γιατί εκεί γράφονται οι πολιτικές των επόμενων δεκαετιών – και όχι στα κομματικά γραφεία.
Με παραγωγή πάνω από 1,7 GW, πελατολόγιο 550.000 και full κάθετη διάρθρωση από την Κομοτηνή μέχρι το gov.gr, ο νέος ενεργειακός παίκτης έρχεται να σαρώσει ό,τι απέμεινε από «ανεξάρτητους» παρόχους. Το Μαξίμου παρακολουθεί με διακριτική ικανοποίηση: από τη μία ενίσχυση της αγοράς και σταθερότητα για την ενεργειακή μετάβαση, από την άλλη… το τηλέφωνο για κάθε κρίση στην αγορά ενέργειας γίνεται πια ένα – και όχι δέκα.
Και μην ξεχνάμε το υπονοούμενο: όταν η Motor Oil βάζει ζεστό χρήμα (79 εκατ. ευρώ), και η ΤΕΡΝΑ παίρνει cash και ισχύ, δεν είναι business as usual. Είναι ευθυγράμμιση σε μια νέα ενεργειακή σκακιέρα, με βλέμμα όχι μόνο στα Βαλκάνια αλλά και στην πολιτική επόμενη μέρα. Γιατί η ενέργεια –και ποιος τη διαχειρίζεται– είναι πια πιο πολιτικό asset από το ίδιο το υπουργείο Ενέργειας.
Ο Χαφτάρ χαμογελά, η Αθήνα προσέχει
Κι εκεί που η Ευρώπη τον έβγαλε στη σέντρα για «ανεπιθύμητο», ο στρατηγός Χαφτάρ κάνει restart στη διπλωματία με… ούζα και χαμόγελα. Ο γιος του, Μπελκάσεμ, κάλεσε τον Έλληνα πρόξενο στη Βεγγάζη στο σπίτι του, με ατζέντα: σπουδές, υποδομές, πολιτική προστασία, και φυσικά —τι άλλο;— ελληνικές εργολαβίες στην Ανατολική Λιβύη. Όλα καλά, όλα ανώδυνα. Ζήτημα… πρωτοκόλλου το διπλωματικό επεισόδιο της Τρίτης. Πάμε παρακάτω.
Το μήνυμα, όμως, είχε παραλήπτη: την Αθήνα, για να κρατήσει ανοιχτό το κανάλι, και την Ε.Ε., για να καταλάβει πως «οι σοβαρές δουλειές» στη Λιβύη περνούν από τη φαμίλια Χαφτάρ – όχι από τις αποστολές των Βρυξελλών. Όταν δε, ο άλλος γιος, ο Αλ Σαντίκ, παραδίδει τιμητική πλακέτα στον πρόεδρο της Ελληνικής Κοινότητας, είναι φανερό: η οικογένεια στήνει διπλωματία… με το συναίσθημα.
Πίσω από τις δημόσιες φιλοφρονήσεις, ωστόσο, οι γνωρίζοντες στο ΥΠΕΞ κρατούν μικρό καλάθι. Γιατί μπορεί η Βεγγάζη να φλερτάρει, αλλά η Λιβύη παραμένει σκακιέρα συμφερόντων — κι οι παίκτες αλλάζουν συμμαχίες πιο γρήγορα κι από τα δελτία ειδήσεων.
Σαμαράς ή Καραμανλής; Ή μήπως… 91;
Οι «91» βγήκαν μπροστά με μανιφέστο και στόχο: να στείλουν (ηχηρό) μήνυμα στα παλιά βαριά χαρτιά της Δεξιάς — Καραμανλή και Σαμαρά. Το αφήγημα; «Η Ελλάδα χρειάζεται επανεκκίνηση». Η υπογραφή; Πρώην πρέσβεις, γεωπολιτικοί, πανεπιστημιακοί, εκδότες, και… ηθοποιοί. Το timing; Καθόλου τυχαίο. Η ελληνοτουρκική φιλία δεν πείθει, το μεταναστευτικό πιέζει, και κάποιοι βλέπουν χώρο δεξιά της ΝΔ για… “πατριωτικό comeback”.
Το ερώτημα είναι: ποιος θα σηκώσει το τηλέφωνο; Ο Καραμανλής; Δύσκολο, δεν έχει πια κέφι ούτε για δηλώσεις. Ο Σαμαράς; Το σκέφτεται χρόνια, αλλά με ποια στρατηγική και ποια στελέχη; Για την ώρα, περισσότερο θυμίζει καμπάνια-πιλότο πίεσης προς τη ΝΔ, παρά σοβαρό προσκλητήριο. Εκτός κι αν κάποιοι φαντασιώνονται κυβέρνηση εθνικών προσωπικοτήτων με τον Μελετόπουλο υπουργό Οικονομίας και τον Γρίβα στο Εξωτερικών.
Μέχρι τότε, η κυβέρνηση παρακολουθεί, η αντιπολίτευση σφυρίζει αδιάφορα, και η Δεξιά ποντάρει σε… φαντάσματα με παρελθόν αλλά όχι απαραίτητα μέλλον.
