Ο κόσμος του rock και του heavy metal αποχαιρετά μια από τις πιο εμβληματικές μορφές του. Ο Ozzy Osbourne, ο «Πρίγκιπας του Σκότους», έφυγε από τη ζωή στις 22 Ιουλίου, σε ηλικία 76 ετών, αφήνοντας πίσω του έναν ήχο, μια εποχή, μια φιλοσοφία που άλλαξε τη μουσική για πάντα.
Από τα στενά του Μπέρμιγχαμ στον θρόνο του metal
Γεννημένος ως John Michael Osbourne, ο Ozzy ξεκίνησε από τη φτωχική εργατική τάξη του Μπέρμιγχαμ. Το 1968, μαζί με τους Tony Iommi, Geezer Butler και Bill Ward, ίδρυσε τους Black Sabbath, γεννώντας ένα νέο είδος: το heavy metal. Εκεί όπου ο ήχος έγινε σκοτεινός, απειλητικός, καθαρτικός.
Η φωνή του ήταν μια κραυγή υπαρξιακής αγωνίας, τα riffs του Iommi ένα τείχος που άλλαξε την έννοια του ροκ, και οι στίχοι τους –από το “Paranoid” μέχρι το “Sabbath Bloody Sabbath”– μια καταγγελία και ταυτόχρονα μια λύτρωση.
Solo καριέρα, καταχρήσεις και θρυλικές επιστροφές
Απομακρύνθηκε από τους Sabbath το 1979, βυθισμένος σε καταχρήσεις και χάος. Κι όμως, ο Ozzy δεν έσβησε – επανήλθε με το “Blizzard of Ozz”, καθιερώνοντας τραγούδια όπως το “Crazy Train” και το “Mr. Crowley”. Έγινε pop icon, reality star, πατέρας, σύμβολο. Δάγκωσε νυχτερίδες, ούρλιαξε «Sharon!» και στάθηκε όρθιος ενώ το σώμα του κατέρρεε.
Η τελευταία σκηνή: Back to the Beginning
Στις 5 Ιουλίου 2025, λίγες μόλις εβδομάδες πριν τον θάνατό του, ο Ozzy επέστρεψε στη σκηνή του Villa Park, στο Birmingham. Καθισμένος στον “θρόνο” του, μπροστά σε 45.000 ανθρώπους, τραγούδησε για τελευταία φορά με τους Black Sabbath.
Η συναυλία “Back to the Beginning” δεν ήταν απλώς μία εμφάνιση. Ήταν ένα αποχαιρετιστήριο προσκύνημα. Στο πλευρό τους, Metallica, Guns N’ Roses, Slayer, Tool, Pantera. Ένας φόρος τιμής από γενιές μουσικών που του οφείλουν τα πάντα.
🎸 «Χωρίς τους Sabbath, δεν θα υπήρχαν οι Metallica», δήλωσε ο James Hetfield.
🗣️ «Ήταν η καλύτερη metal συναυλία όλων των εποχών», είπε ο Tom Morello.
Δεν ήταν θάνατος. Ήταν σφράγισμα μιας εποχής
Ο Ozzy δεν ήταν απλώς μουσικός. Ήταν στάση ζωής. Ήταν η απόλυτη ελευθερία της έκφρασης, με τη φωνή του να διαλύει τους κανόνες και να φτιάχνει δικούς του. Ο θάνατός του δεν είναι το τέλος, αλλά η επισφράγιση μιας πορείας που άλλαξε την ιστορία.
Μπορεί η φωνή του να σώπασε. Αλλά σε κάθε riff, σε κάθε scream, σε κάθε βραχνή ανάσα του “Iron Man”, θα υπάρχει πάντα εκείνος.
