Η Αλίκη Βουγιουκλάκη υπήρξε από τις πιο αγαπημένες ηθοποιούς του ελληνικού κινηματογράφου. Πρωταγωνίστησε σε 42 κινηματογραφικές ταινίες -ανάμεσά τους και ορισμένες διεθνείς παραγωγές- οι περισσότερες από τις οποίες έγιναν τεράστιες εισπρακτικές επιτυχίες.
Η Αλίκη Σταματίνα Βουγιουκλάκη γεννήθηκε στο Μαρούσι στις 20 Ιουλίου 1934 και πέθανε στην Αθήνα στις 23 Ιουλίου 1996. Ήταν ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου, τραγουδίστρια και θεατρική επιχειρηματίας.
Το θεατρικό της ντεμπούτο το έκανε το 1953, όντας ακόμη δευτεροετής στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, ενώ την επόμενη χρονιά πρωτοεμφανίστηκε και στον κινηματογράφο. Από τότε και μέχρι το τέλος της καριέρας της πρωταγωνίστησε σε 42 ταινίες, με τις περισσότερες να σημειώνουν τεράστια επιτυχία. Ο χαρακτηρισμός «εθνική σταρ» της Ελλάδας καθιερώθηκε και παραμένει αναλλοίωτος μέχρι και σήμερα.
Ο θάνατός της το 1996 σκόρπισε βαθιά θλίψη σε ανθρώπους κάθε ηλικίας. Η Αλίκη ήταν ιδιαίτερα αγαπητή και το κενό που άφησε πίσω της ήταν τεράστιο.
Μετά από δύο μήνες νοσηλείας, άφησε την τελευταία της πνοή στις 23 Ιουλίου 1996, σε ηλικία 62 ετών, στο Ιατρικό Κέντρο Αθηνών, νικημένη από καρκίνο στο ήπαρ και το πάγκρεας. Η επίσημη αιτία θανάτου ήταν το ηπατικό κώμα, στο οποίο είχε περιπέσει τις τελευταίες ώρες.
Ακολούθησε τριήμερο λαϊκό προσκύνημα στο παρεκκλήσι της Μητρόπολης Αθηνών. Η νεκρώσιμη ακολουθία τελέστηκε στις 25 Ιουλίου στον Καθεδρικό Ναό Αθηνών και η ταφή της έγινε την επόμενη ημέρα, στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών, δημοσία δαπάνη και παρουσία πλήθους κόσμου και συναδέλφων της.
Ένα άγνωστο περιστατικό που μοιράζεται στα social ο διοικητής του Ασκληπιείου Βούλας, Αιμίλιος Βουγιουκλάκης, για την αγαπημένη του θεία
Αιμιλιος Βουγιουκλακης: “Σήμερα συμπληρώνονται 29 χρόνια χωρίς την Αλίκη μας. Φαίνεται σαν να ήταν χθες. Ίσως γιατί ο χρόνος, στην περίπτωσή της, έχει επιλέξει να ακολουθεί αντίστροφη πορεία από εκείνη της λήθης. Καθιστώντας την μορφή της σήμερα πιο ζωντανή, πιο οικεία, πιο χαμογελαστή από ποτέ. Μοιράζομαι ένα περιστατικό -άγνωστο για πολλούς- που καταδεικνύει πόσο αυθόρμητος, λαμπερός και ξεχωριστός άνθρωπος υπήρξε σε κάθε στιγμή της καθημερινότητάς της. Όχι μόνο στη σκηνή ή στα φώτα της δημοσιότητας. Ήταν Οκτώβριος 1993.
Σάββατο απόγευμα. Βρισκόμασταν Θεσσαλονίκη, μαζί με την Αλίκη. Μαθητής έκτης Δημοτικού τότε εγώ. Εκείνη την ημέρα, στην ίδια πόλη, ένας πολιτικός αρχηγός είχε την κεντρική προεκλογική του ομιλία. Στη Λεωφόρο Νίκης. Πραγματική λαοθάλασσα. Βγαίνει από το ανσανσέρ του ξενοδοχείου με την συνοδεία του. Αντικρίζει την Αλίκη στο φουαγιέ που καθόμασταν. Την πλησιάζει. «Κυρία Βουγιουκλάκη», της λέει μετά το χειροφίλημα, «θα ήθελα να σας ζητήσω να βγείτε μαζί μου 5 λεπτά στο μπαλκόνι να χαιρετήσουμε το πλήθος μαζί». -«Κύριε Πρόεδρε, μου ζητάτε κάτι που δεν μπορώ να το κάνω», απαντά εκείνη. «Εσείς θα βγείτε Πρωθυπουργός. Το ξέρουμε. Θα είστε το 48% των Ελλήνων. Όταν απευθύνεστε σε εμένα, απευθύνεστε στο 99%». Αυτή ήταν η Αλίκη. Έπαιρνε ζωή από την αγάπη του κόσμου και την τιμούσε στο έπακρον. Ζούσε γι’ αυτήν, από αυτήν. Αγάπησε και αγαπήθηκε. Και συνεχίζει, τόσα χρόνια μετά, να γαλουχεί γενιές. Με τελευταία, την τωρινή γενιά της 6χρονης κόρης μου. Θα την θυμόμαστε πάντα, θα ζει για πάντα στην καρδιά και στο μυαλό μας.”
Γιάννης Παπαμιχαήλ για Αλίκη Βουγιουκλάκη: «Μου λείπεις όσο δεν μπορούν να περιγράψουν οι λέξεις»
Γιάννης Παπαμιχαήλ: “Σαν σήμερα πριν από 29 χρόνια έφυγες… Κι όμως, κάθε μέρα είσαι εδώ. Στη σκέψη μου, στη φωνή σου που αντηχεί στις αναμνήσεις μου, στο φως που άφησες πίσω σου. Μου λείπεις όσο δεν μπορούν να περιγράψουν οι λέξεις. Όχι μόνο ως μητέρα, αλλά και ως εκείνη τη σπάνια ψυχή που φώτιζε τα πάντα γύρω της. Μεγαλώνω με την απουσία σου αλλά και με τη δύναμη που μου έδωσες να συνεχίζω. Όλα αυτά τα χρόνια, δεν έφυγες ποτέ πραγματικά. Είσαι πάντα εδώ. Μέσα μου. Σε αγαπώ, μαμά.”
ΚΩΝΔΑ
