Στη Χαριλάου Τρικούπη οι καυγάδες είναι πλέον καθημερινό σπορ. Ο Γερουλάνος μετράει τη «βελόνα» των γκάλοπ, ο Δούκας ζητά ανοιχτό συνέδριο, η Διαμαντοπούλου κουνάει δάχτυλο στον «λαϊκισμό», κι ο Ανδρουλάκης απαντά με… σιωπή και το γνωστό «μία ψήφο φτάνει». Μοιάζει περισσότερο με συζήτηση σε φοιτητικό αμφιθέατρο, παρά με προετοιμασία κόμματος που θέλει να κυβερνήσει.
Το ΠΑΣΟΚ παλεύει ανάμεσα σε «ψυχές» και στρατηγικές· όμως όσο οι εσωτερικές κόντρες κυριαρχούν, η κοινωνία δεν βλέπει «εναλλακτικό πόλο», αλλά μια ατέρμονη εσωστρέφεια. Στην πράξη, οι πράσινοι μοιάζουν πιο κοντά σε ψυχοθεραπευτική ομάδα παρά σε κυβερνητικό σχέδιο.
Το ερώτημα παραμένει: θα καταφέρει το «πολυψυχό» ΠΑΣΟΚ να αποκτήσει μια ενιαία φωνή πριν χαθεί οριστικά στη στατιστική υποσημείωση των δημοσκοπήσεων; Γιατί με πολλές ψυχές αλλά λίγη ψήφο, η πολιτική ανάσταση δύσκολα θα έρθει.
