Χειραψία με υποσημειώσεις
Η χθεσινή παρουσίαση του βιβλίου του Ευριπίδη Στυλιανίδη δεν ήταν απλώς ένα λογοτεχνικό event — εξελίχθηκε σε μικρό τεστ θεσμικών νεύρων.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης και ο Κώστας Καραμανλής αντάλλαξαν χειραψία. Τυπική, λιτή, σχεδόν χλιαρή. Όχι ακριβώς ψυχροπολεμική, αλλά σε καμία περίπτωση… ενθουσιώδης.
Οι παριστάμενοι έπιασαν αμέσως το «κάδρο»: δύο πρωθυπουργοί, σχεδόν δίπλα, σε ένα στιγμιότυπο που κάποιοι διάβασαν ως μήνυμα ενότητας, άλλοι ως άβολη συγκατοίκηση. Ο ίδιος ο Κυριάκος, πάντως, το πήγε αλλού, ρίχνοντας μπηχτή στους δημοσιογράφους με ατάκα περί «τεχνητής νοημοσύνης». Και άφησε τους υπόλοιπους να μαντέψουν… πόση αληθινή πολιτική ευφυΐα χωράει πλέον στο κάδρο της ΝΔ.
Σαν να ήταν εκεί
Δεν εμφανίστηκε, αλλά δεν πέρασε και απαρατήρητος. Ο Αντώνης Σαμαράς μπορεί να έλαμψε δια της απουσίας του από την εκδήλωση για το βιβλίο του Ευριπίδη Στυλιανίδη, αλλά άφησε πίσω του σχόλια – και, κυρίως, ερωτήματα.
Οι «γαλάζιες» καρέκλες γέμισαν από υπουργούς, βουλευτές και πρώην πρωθυπουργούς, πλην ενός. Κάποιοι σαμαρικοί ψιθύριζαν ειρωνικά πως «οι καρέκλες που δεν γεμίζουν είναι εκείνες που βαραίνουν πιο πολύ». Άλλοι, πιο μετριοπαθείς, σημείωναν απλώς πως η αποχή ήταν «επιλογή». Δηλαδή σήμα. Δηλαδή πολιτική δήλωση, άνευ δηλώσεως.
Για όσους ξέρουν να διαβάζουν τον κώδικα της Κεντροδεξιάς, η χθεσινή βραδιά είχε τρεις πρωταγωνιστές – εκ των οποίων ο ένας έλειπε. Και όμως, η απουσία του Σαμαρά ήταν… από τα πιο πολυσυζητημένα παρόν.
Η τέχνη του ιδίου παιχνιδιού
Είναι γεγονός: οι σκακιστές σπάνια αλλάζουν τακτική. Δεν τους νοιάζει τόσο η νίκη όσο η επιβεβαίωση του τρόπου που παίζουν. Η επιμονή στην ίδια παρτίδα είναι το αποτύπωμά τους στο παιχνίδι. Έτσι και στην πολιτική – ειδικά όταν οι παίκτες πιστεύουν ότι κρατούν τα λευκά και ξεκινούν πρώτοι.
Αυτό ακριβώς βλέπουμε τώρα: στο Μαξίμου και στο νέο project Τσίπρα. Ίδιο μοτίβο, ίδια επιμονή, ίδια σήματα. Η ίδρυση νέου κόμματος και η υποβόσκουσα κρίση στη ΝΔ δεν είναι συγκυριακά φαινόμενα. Είναι κινήσεις ίδιου παίχτη, διαφορετικά ντυμένες. Ο Τσίπρας παίζει επιθετικά – με τον δικό του ανορθόδοξο γκαμπί. Στο εσωτερικό της ΝΔ, άλλοι παίκτες, πιο κλασικοί, επιλέγουν άμυνα. Αλλά και οι δύο παίζουν μια γνώριμη παρτίδα. Το ερώτημα είναι ποιος θα την τελειώσει πρώτος – και με ποιους όρους.
Ή αυτός ή εμείς
Όταν ένας ισχυρός παράγοντας –ας πούμε… ολιγάρχης– αρχίζει να μιλάει παντού και σε όλους με άσχημα λόγια για τον πρωθυπουργό ή τον αρχηγό ενός κόμματος, ένα είναι σίγουρο: το παιχνίδι έχει αγριέψει.
Δεν είναι απλώς διαφωνία. Είναι τελεσίγραφο. «Ή αυτός ή εμείς». Και συνήθως, τέτοιες κουβέντες δεν λέγονται ελαφρά τη καρδία. Λέγονται όταν οι γέφυρες έχουν καεί και η μάχη είναι θέμα χρόνου να ξεσπάσει δημόσια.
Το παρασκήνιο βράζει. Και το τέλος –ή η αρχή– πλησιάζει.
Η Κίμπερλι ξεκινάει… φουριόζα
Δεν έχει καν φύγει για την Αθήνα, αλλά η Κίμπερλι Γκίλφοϊλ έχει ήδη «χτίσει» την εικόνα της επόμενης ημέρας: αποφασισμένη, οργανωμένη και με ξεκάθαρη αποστολή. Πριν καν πατήσει το πόδι της στην ελληνική πρεσβεία, έχει κάνει ήδη το μισό υπουργικό συμβούλιο του Τραμπ να περάσει από το γραφείο της.
Πιτ Χέγκσεθ, Σκοτ Μπέσεντ, Νταγκ Μπέργκαμ, Κρίστοφερ Λάνταου και Τόμας Μπάρακ – ένας προς έναν οι ισχυροί του αμερικανικού μηχανισμού την έχουν δει και τη θεωρούν ήδη «παίκτρια πρώτης γραμμής». Όσοι ξέρουν το παρασκήνιο μιλούν για μια εντολή με γεωστρατηγικό βάθος, πολύ πιο σύνθετη από τα κλασικά καθήκοντα ενός πρέσβη. Και ναι, πριν φύγει, θα περάσει και από τον Ντόναλντ και τον Ρούμπιο – γιατί οι λεπτομέρειες σφραγίζονται στο πιο υψηλό επίπεδο.
Καλώδιο Made in USA
Για να μην χάνουμε το νόημα και το κάνουμε γεωπολιτική λογοτεχνία: το καλώδιο με την Κύπρο – κοινώς, το GSI – θα προχωρήσει μόνο αν το θελήσουν οι Αμερικανοί. Τελεία και παύλα. Όλα τα υπόλοιπα είναι ωραίες αναλύσεις για το θεαθήναι.
Και για όσους νομίζουν ότι οι Ευρωπαίοι έχουν τον πρώτο λόγο, ας ρωτήσουν την Κίμπερλι τι ειπώθηκε στις πρώτες της συναντήσεις. Αν δεν κουνηθεί φύλλο από Ουάσινγκτον, δεν θα μπει ούτε πόντος καλωδίου στο βυθό.
Νοσταλγία
Το παλεύει ο Κωστής στο Μαξίμου – με ζήλο, με πίστη, με χαμόγελο. Αλλά κάπου-κάπου τον πιάνει μια νοσταλγία. Θυμάται τα παλιά, τότε που υπέγραφε υπουργικές αποφάσεις και όχι… ενημερωτικά σημειώματα. Τότε που είχε υπουργείο, γραφείο, υφυπουργούς και χαρτοφυλάκιο. Τώρα έχει πολιτικές αποστολές χωρίς GPS και αποστολές “ειδικού σκοπού”.
Το λένε όσοι τον ζουν από κοντά: του λείπει η καθημερινότητα του υπουργού. Όχι για τα φώτα, αλλά για τη δουλειά.
Όπου υπάρχει καπνός υπάρχει και φωτιά;
Η Ζωή Κωνσταντοπούλου, με την αμετροεπή θεατρικότητα που τη χαρακτηρίζει, έμοιαζε σαν να ήθελε να σφραγίσει οριστικά τα «δικά της Τέμπη». Με την απούσα Μαρία Καρυστιανού, όλα έδειχναν πως το πολιτικό και επικοινωνιακό «διαζύγιο» είχε ήδη επέλθει — απλώς χθες έπεσαν και οι τελευταίες υπογραφές.
Η «Μαρία των Τεμπών» δεν έδωσε το «παρών» στις κρίσιμες στιγμές: ούτε στο τέλος της απεργίας πείνας του Πάνου Ρούτσι, ούτε στο… πανηγυρικό φινάλε της κινητοποίησης. Η Ζωή, από την άλλη, έπαιξε επίμονα το χαρτί της παρουσίας. Έκλεψε τις κάμερες, μοίρασε χαμόγελα, χάραξε όρια. Και προώθησε νέο πρωταγωνιστή: τον Πάνο Ρούτσι, που από «φίλος του αγώνα» μετατρέπεται πια σε βασικό συνοδοιπόρο. Ή μήπως και διάδοχο;
Όπου υπάρχει καπνός υπάρχει και φωτιά, λένε. Και χθες, στο Σύνταγμα, δεν μύριζε μόνο καμένο. Μύριζε και… στρατηγική.
Δεν μασάει
Στη ΜΠΕΛΑ μπορεί να μη στήνουν φιέστες, αλλά στο ταμείο γράφουν. Ο Απ. Βακάκης απέδειξε για άλλη μια φορά πως όταν οι άλλοι αγκομαχούν με φόρους, ακρίβεια και υπογεννητικότητα, αυτός συνεχίζει να μετράει αυξήσεις πωλήσεων.
Το 9μηνο κλείνει με +7,6% συνολικές πωλήσεις. Στην Ελλάδα, +9%. Στην Κύπρο, +8%. Στη Ρουμανία +6%, παρά τον ΦΠΑ που… απορροφήθηκε αθόρυβα. Ακόμα και στη Βουλγαρία, που δεν φημίζεται για τα νούμερά της, η ΜΠΕΛΑ ανέβηκε. Κι όλα αυτά σε μια αγορά που η επιστροφή στα θρανία δεν είναι πια όπως παλιά. Αλλά ο Βακάκης δεν βασίζεται στα σχολικά — έχει ήδη αλλάξει πίστα. Διευρύνει την γκάμα του, μιλάει σε όλες τις ηλικίες, κάνει value for money πράξη.
Ο ίδιος δεν ψάχνει χειροκροτήματα. Θέλει μετοχές που αντέχουν, νούμερα που δουλεύουν και διοίκηση που δεν κοιμάται όρθια. Όταν όλοι ασχολούνται με τις τάσεις, αυτός παραμένει πεισματικά… εκτός μόδας. Και κερδίζει. Όπως λένε και στα στενά των funds, ο Βακάκης δεν φτιάχνει μαγαζί, χτίζει φρούριο.
Το χρηματιστήριο τον βλέπει σαν «αντίδοτο» στην αβεβαιότητα. Το ερώτημα είναι ποιος άλλος μπορεί σήμερα να το πει αυτό για τον εαυτό του.
