Ανασχηματισμός ή ανακύκλωση;
Οι εκλογές παραμένουν στο τραπέζι — αλλά δεν φτάνουν πια από μόνες τους. Για να έχουν νόημα, χρειάζεται πρώτα ένα γερό ανακάτεμα της τράπουλας. Ένας ανασχηματισμός με νέο αίμα και σαφές μήνυμα: ο Μητσοτάκης δεν κυβερνά υπό ομηρία. Ούτε των συμφερόντων, ούτε των βαρόνων.
Θα το τολμήσει; Οι πιθανότητες λένε όχι. Αλλά κάπως πρέπει να κοπεί το νήμα του πολιτικού μαρασμού. Κι αν όχι με ρήξη, τότε με τι; Με επανάληψη των ίδιων προσώπων και των ίδιων λαθών;
Ανασχηματισμός ή ανακύκλωση, λοιπόν. Γιατί το αληθινό αδιέξοδο δεν είναι οι κάλπες, αλλά η απουσία επιλογής.
Κάστρο υπό πολιορκία
Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν τον Κυριάκο να κρατά το 30% και κάτι — και στο Μαξίμου ανασαίνουν. Όχι από χαρά, αλλά από εκείνη την κόπωση που σε πιάνει όταν έχεις αποκρούσει άλλο ένα κύμα πολιορκίας. Ένα γύρο κράτησαν ακόμα. Και το ξέρουν.
Η πίεση των τελευταίων εβδομάδων χτύπησε κόκκινο. Όλα έμοιαζαν με μάχη χαρακωμάτων: fake news, «αντάρτες» από μέσα και απέξω, γκρίνια από την αγορά, υπονόμευση στα social. Και τώρα; Μια ανάπαυλα. Μια σιωπή. Σαν τη στιγμή που σταματάνε να σφυρίζουν οι σφαίρες κι απλώς κοιτάς γύρω αν είσαι ακόμα ολόκληρος.
Στο Μαξίμου δεν τρέφουν αυταπάτες. Ξέρουν ότι ο επόμενος γύρος έρχεται. Το θέμα δεν είναι αν. Το θέμα είναι πότε και από πού. Και κυρίως —ποιον θα βρει απροετοίμαστο.
Νέο κοκτέιλ ή παλιά συνταγή;
Πάνω που νόμιζες ότι το θέμα ΟΠΕΚΕΠΕ καταλάγιασε, να σου πάλι τα ποτήρια να γεμίζουν. Νέος γύρος συνομιλιών, λέει, αλλά δεν είναι σαφές αν το σέικερ περιέχει πολιτική βούληση ή… απλή σόδα για εντυπώσεις.
Το ζουμί, πάντως, δεν είναι τι λέγεται πίσω από κλειστές πόρτες, αλλά τι αποφασίζουν να βγάλουν στον αφρό οι ολιγάρχες των media. Εκείνοι επιλέγουν το μεγεθυντικό φακό — κι αν σήμερα κοιτάνε τα τεχνικά του ΟΠΕΚΕΠΕ, αύριο μπορεί να ασχοληθούν με το μήκος της γραβάτας του Βορίδη.
Ο Κυριάκος το είχε πιστέψει: πως μπορεί να τους έχει όλους μαζί του. Έλα όμως που οι μεγάλοι παίκτες έχουν δικό τους συμβόλαιο με τον καιρό. Χτες μαζί του, σήμερα με τον Αλέξη, αύριο με τον… άνεμο.
Θα τραβήξει χαρτί ο Κυριάκος;
Μέχρι χθες, οι εκλογές ήταν το «μπαλαντέρ» του Κυριάκου Μητσοτάκη. Ένα απλό «ανακατεύουμε την τράπουλα» που έβαζε όλους —κόμματα, βαρόνους, εκδότες και εργολάβους— μπροστά στις συνέπειες: ή σοβαρεύεστε ή βουλιάζουμε όλοι μαζί.
Όχι βέβαια επειδή τους ένοιαζε η χώρα ή ο κόσμος της. Αλλά γιατί μια Ελλάδα σε πολιτική θολούρα σημαίνει αστάθεια, διαρροές και χασούρα στα επιχειρηματικά τους Excel. Τότε, το δίλημμα «εκλογές ή ασφάλεια» λειτουργούσε σαν μαστίγιο και καρότο μαζί.
Τώρα, όμως, κάτι έχει αλλάξει. Κάποιοι στα μεγάλα σαλόνια δεν φοβούνται πια το χάος. Ίσως γιατί ποντάρουν ότι το χάος θα φέρει άλλον παίκτη στο τραπέζι — πιο βολικό, πιο πειθήνιο, ή απλώς πιο φρέσκο. Θα τραβήξει ξανά χαρτί ο Κυριάκος ή θα αναγκαστεί να παίξει με σημαδεμένη τράπουλα;
Το σενάριο Τσίπρα στο repeat
Είχαν χρόνο. Είχαν και τις συνθήκες. Αλλά αντί να ρίξουν βάρος στην παρουσίαση του νέου κόμματος Τσίπρα και να στήσουν γέφυρες προς τα αριστερά και το κέντρο, κάποιοι επέλεξαν να τσακώνονται για τις λίστες, τις λέξεις και τις selfie.
Κι όμως, το σενάριο υπάρχει: αν ο Μητσοτάκης δεν πιάσει αυτοδυναμία, τότε ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί να ξαναπεράσει το κατώφλι του Μαξίμου. Όχι με εκλογικό θρίαμβο, αλλά με αριθμητική συναίνεση. ΠΑΣΟΚ + λοιποί = πλειοψηφία.
Το ερώτημα δεν είναι αν μπορεί. Είναι αν θέλουν οι άλλοι να τον δουν πάλι στο τιμόνι. Και —κυρίως— αν ο ίδιος έχει πείσει ότι φέρνει την αλλαγή (πάλι). Γιατί αν το έργο είναι ίδιο, το κοινό δεν θα ξαναπληρώσει εισιτήριο.
Ένας μιλάει, ένας λείπει
Μετά την εκκωφαντική απουσία του Αντώνη Σαμαρά από την παρουσίαση του βιβλίου του Ευριπίδη Στυλιανίδη, τη σκυτάλη παίρνει σήμερα ο Κώστας Καραμανλής. Όχι σε κοπή πίτας, ούτε σε εγκαίνια, αλλά σε εκδήλωση για την Άννα Ψαρούδα Μπενάκη — με σαφές θεσμικό πρόσημο και νοσταλγικό άρωμα από τα παλιά.
Οι παλιοί πρόεδροι μιλούν, αλλά δεν λένε τα ίδια. Ο Καραμανλής, σταθερός στις διακριτικές εμφανίσεις με «καραμανλικό βάθος», θα δώσει εκ νέου στίγμα, αφήνοντας πίσω τις σκιές του Ζαππείου. Ο Σαμαράς πάλι, παίζει κρυφτό. Ίσως γιατί ξέρει πως όταν μιλήσει, θα πρέπει να απαντήσει στο ερώτημα: με ποιον είσαι;
Πάντως, τα νεύρα στο Μαξίμου έχουν αρχίσει να γαργαλάνε. Γιατί σε αυτές τις ισορροπίες, κάθε παρουσία και κάθε απουσία γράφει. Με κόκκινο.
Ο Άγνωστος και το παρασκήνιο
Δεν είναι αστείο: στο Μαξίμου έψαχναν ποιος θα φροντίζει τον Άγνωστο Στρατιώτη. Ναι, το Μνημείο. Όχι, δεν είναι σάτιρα. Πρώτα είπαν «να το πάρει η Βουλή». Αλλά ακούστηκε από παλιό κοινοβουλευτικό: «Και αν ξαμοληθούν τίποτα ψεκασμένοι και φαντασιώνονται πορείες στο Σύνταγμα; Ποιος θα μαζεύει μετά τον Νικήτα;»
Μετά είπαν «να το πάρει η Μενδώνη». Πολιτισμός, κύρος, Ιστορία. Σχεδόν το έκλεισαν. Μέχρι που κάποιος –λένε απ’ τους… ρεαλιστές του Μαξίμου– ψιθύρισε: «Θα κάνει και παρουσίαση για “την εικαστική ματιά του Μνημείου”… άστο, θα μας βγει μπούμερανγκ».
Και τότε ακούστηκε η φωνή του Κυριάκου. Κοφτή, ψύχραιμη και… απόλυτη: «Δώστε το στον Δένδια». Και κάπως έτσι, με ένα τηλεφώνημα και μια ξηρή ανάθεση – ή, κατά κάποιους, χρέωση – ο Νίκος έγινε και θεματοφύλακας του Αγνώστου. Το πήρε cool, λένε. «Μόνο να μη χρειαστεί να βάλω φρουρά και για τον Άγνωστο των Εξαρχείων» απάντησε.
Πάντως, μη νομίζεις ότι έγινε ερήμην του. Ούτε λέξη δεν πάει στον Άγνωστο, χωρίς να περάσει από τον… Γνωστό.
Ξανά φίλοι στο ράφι
Ό,τι χάλασε… μπήκε σε προσφορά. Οι σχέσεις του Μεγάρου με την οικογένεια Σκλαβενίτη είχαν περάσει από το ταμείο χωρίς επιστροφή, εξαιτίας κάποιων κινήσεων του κ. Τάκη που δεν έκατσαν καλά στα υψηλά οικογενειακά ράφια.
Τελικά, η παρεξήγηση φαίνεται να λύθηκε. Οι πιο καχύποπτοι λένε ότι δεν ήταν μόνο πολιτικό το ζήτημα. Οι πιο ρομαντικοί, πάλι, επιμένουν πως η αλυσίδα δεν θα μπορούσε να μείνει εκτός εθνικής συνεννόησης.
Όπως και να ’χει, το θερμόμετρο έπεσε. Και οι σχέσεις… αποθερμάνθηκαν. Μέχρι νεωτέρας.