της Αγάπης Κόρμπε
Ο Light, γνωστός για τα βάθη της ποίησής του και την ευαισθησία του απέναντι στους κοινωνικά ευάλωτους, κυκλοφόρησε νέο τραγούδι. Μέσα σε λίγους στίχους κατάφερε να στριμώξει μπάφους, όπλα, αλητεία, body shaming, μισαναπηρισμό και μισογυνισμό —συστατικά άχαστα για να γίνει viral. Και το βαφτίζει… ραπ. Ή τραπ; Κάπου τα μπερδεύω. Εγώ πάλι το λέω λεκτικό κόπρισμα. Αλλά εδώ που φτάσαμε, το δεύτερο είναι και πιο εμπορικό.
Και ω, τι έκπληξη (!), το τραγούδι γίνεται σουξέ.
«Δε συμφωνώ, αλλά έχει ρυθμό» λένε κάποιοι. Άλλοι γελάνε, άλλοι το βρίσκουν edgy. Κι έτσι η κανονικοποίηση συνεχίζεται. Γιατί το πρόβλημα δεν είναι πια μόνο το τι λέγεται — είναι και το ποιος το χειροκροτεί.
Ο ίδιος, cool και ατάραχος, απολαμβάνει την προσοχή που παίρνει, γιατί στις μέρες μας δεν χρειάζεται να έχεις κάτι να πεις – αρκεί να σε συζητάνε.
Δεν είναι η πρώτη φορά. Ο Light (κι ο κάθε Light) παριστάνει τον OG με στιχάκια πιο επικίνδυνα κι από φέιγ βολάν του 1950 και βρίσκει κοριτσάκια από κάτω να τον ανεβάζουν σα Θεό. Παριστάνουν τους μάγκες, τους αδίστακτους, τους εκατομμυριούχους της νέας εποχής, με αλυσίδες, ποζεριές και φόντο σπαθιά στο photoshop. Αν τους γυρίσεις ανάποδα, δεν θα πέσει ούτε κέρμα. Ούτε μία ιδέα. Μόνο ίσως λίγο ψεύτικο νταηλίκι και αρκετή σκόνη από likes. Ίσως και Κολομβιανή.
Αλλά για να είμαστε δίκαιοι: δεν φταίνε μόνο αυτοί. Φταίμε κι εμείς. Που το τραγουδάμε. Που το μοιραζόμαστε «για πλάκα». Ή που το ανεχόμαστε γιατί «σιγά μωρέ, ένα τραγούδι είναι».
Ναι. Αλλά αυτά τα «τραγουδάκια» είναι που μεγαλώνουν γενιές.
Ο Light δεν είναι το πρόβλημα. Είναι το σύμπτωμα.
Το πρόβλημα είμαστε εμείς, που ζούμε σε μια κοινωνία που χειροκροτεί την τοξικότητα και που, μόλις ακουστεί το μπιτ, ξεχνάει τι σημαίνει ανθρωπιά. Γιατί κάπως έτσι λειτουργεί πια ο πολιτισμός μας: ο μισανθρωπισμός ακούγεται καλύτερα με autotune και οι προσβολές περνάνε πιο εύκολα όταν έχουν beat.
Και ναι — φταίνε και οι γυναίκες. Εκείνες που θεωρητικά απαιτούν σεβασμό, δικαιώματα, ισότητα και ταυτόχρονα ανεβάζουν story με το κομμάτι και γράφουν “είναι τοξικούλης, αλλά μας φτιάχνει”. Μερικές φορές, ο φεμινισμός πάει περίπατο όταν είναι ωραίος ο ρυθμός. Ή ο καλλιτέχνης.
Ο Light δεν ήρθε να μας σοκάρει. Ήρθε να μας καθρεφτίσει. Να μας δείξει πόσο έχουμε συνηθίσει τη βρωμιά, αρκεί να έρχεται με ωραίο μπάσο.
Η ελευθερία του λόγου δεν είναι κάλυψη για χυδαιότητα. Η τέχνη δεν είναι άλλοθι για κανιβαλισμό. Και χιούμορ δεν είναι να γελάς με ανθρώπους που παλεύουν με καθημερινά εμπόδια, που εσύ δεν θα διανοηθείς ούτε σε escape room.
Το πρόβλημα δεν είναι ο Light. Αυτός κάνει τη δουλειά του – όποια κι αν θεωρεί πως είναι αυτή. Το πρόβλημα είναι ότι κάποιοι θεωρούν τη συγκεκριμένη «δουλειά» τέχνη.
Κι όσο το ανεχόμαστε, το νομιμοποιούμε.
Όχι, η τραπ δεν είναι υπαίτια για την κλιματική αλλαγή, την οικονομική κρίση ή την παγκόσμια παρακμή — αλλά σίγουρα βοηθάει στο να συνηθίζουμε την έλλειψη ενσυναίσθησης, τον χαβαλέ με το ανθρώπινο πρόσωπο, και το να πατάς επί πτωμάτων… με ρυθμό.
Σε έναν κόσμο που έχει ανάγκη από ενσυναίσθηση, εμείς επενδύουμε στο δηλητήριο.
Κι έπειτα αναρωτιόμαστε γιατί μας τρώνε οι τοξίνες.
