Φλερτάρει ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά το ΠΑΣΟΚ… κάνει το δύσκολο
Μου το σφύριξαν από Θεσσαλονίκη: η Κουμουνδούρου ψάχνει “σωσίβιο” στην Αυτοδιοίκηση και προσπαθεί, ξανά, να ρίξει γέφυρες στο ΠΑΣΟΚ. Μετά το “όχι” του Ανδρουλάκη για κεντρική πολιτική συμπόρευση, το φλερτ μεταφέρεται στους δήμους — κι ας κάνουν ότι δεν το βλέπουν στη Χαριλάου Τρικούπη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, έμαθα, δεν έχει πρόθυμα στελέχη, ούτε τοπικές μηχανές που να τραβάνε. Ψάχνει πρόσωπα με “ευλογία” από αλλού. Παλιό το κόλπο — το είδαμε και επί Μπουτάρη. Τώρα, το βλέμμα πέφτει στην ευρύτερη Θεσσαλονίκη και στους δορυφορικούς δήμους, γιατί στον κεντρικό… ο Στέλιος Αγγελούδης δεν σηκώνει τηλέφωνα για χρίσματα. Ούτε από Συγγρού, ούτε από Κουμουνδούρου.
Το ενδιαφέρον; Δεν είναι ποιοι θα δεχτούν το “συντροφικό άγγιγμα”, αλλά πόσοι από το ΠΑΣΟΚ ψιθυρίζουν ήδη “γιατί όχι;” Προς το παρόν, Ανδρουλάκης λέει “όχι”. Αλλά, αν πέσουν οι δημοσκοπικές θερμοκρασίες λίγο ακόμα… ποιος είπε ότι δεν θα ξανανοίξει η πόρτα;
Απ’ το 2008…
Μου το μετέφεραν από πρώτο χέρι: ο Κυριάκος στην Ακρινή δεν πήγε για φωτογραφίες — πήγε για να “κλείσει κύκλους” και να ανοίξει νέους. Από την πρώτη του επίσκεψη το 2008 ως Πρόεδρος της Επιτροπής Περιβάλλοντος, στο σήμερα, με πράσινα έργα, υποδομές και επανεκκίνηση μιας περιοχής που είχε εγκαταλειφθεί από όλους. Εκτός από τη ΝΔ.
Το σχέδιο είναι σαφές: φωτοβολταϊκά, ενεργειακή κοινότητα, δρόμοι, ύδρευση, εργασία και νέες δεξιότητες. Και η ποντιακή λύρα που του χάρισαν οι κάτοικοι δεν ήταν απλώς ένα δώρο — ήταν μήνυμα: “κρατάμε τον τόπο μας ζωντανό γιατί κάποιος νοιάστηκε”.
Ρητορική ερώτηση προς όσους φώναζαν για “δίκαιη μετάβαση” αλλά δεν έκαναν ποτέ κάτι γι’ αυτή: ποιος έφερε σχέδιο και ποιος έμεινε στις γενικότητες και τα “δίκαια” συνθήματα; Γιατί, κακά τα ψέματα — στην Ακρινή δεν ήρθε η ελπίδα με πορείες, ήρθε με σχέδιο ΔΕΗ και υπογραφή Μητσοτάκη.
Το μήνυμα ελήφθη (από κάποιους)
Η νέα δημοσκόπηση της MARC δεν αφήνει πολλά περιθώρια για παρερμηνείες: συντριπτική πλειοψηφία (73,4%) ζητά πιο αυστηρή στάση στο μεταναστευτικό. Το αστείο είναι ότι μερίδα αντιπολίτευσης —που μιλά για “καρδούλες και μαργαρίτες”— συνεχίζει να πιστεύει ότι αυτό είναι… ακροδεξιά ατζέντα. Ή απλώς δεν θέλει να δει την πραγματικότητα.
Μου λένε από το Μαξίμου πως η γραμμή “σεβασμός στους νόμους και στα σύνορα” δικαιώνεται. Την ώρα που κάποιοι υπόσχονται “ανθρωπιά χωρίς φίλτρα”, ο κόσμος ζητά σύνορα, έλεγχο και κράτος. Και το μήνυμα πάει και προς εκείνους που ακόμη παίζουν με τις “ευαισθησίες” στα πάνελ — γιατί η κοινωνία έχει προχωρήσει.
Και κάτι τελευταίο: μόλις 16,1% λέει ότι ψηφίζει με βάση τον αρχηγό κόμματος. Ο λαός ψάχνει λύσεις, όχι φιγούρες. Όσοι επενδύουν σε σκηνικά influencer-πολιτικής, ας το ξανασκεφτούν πριν είναι αργά.
Ώρα για ξεκαθάρισμα…
Το έχω ξαναγράψει. Το λέω άλλη μία φορά να το εμπεδώσουμε όλοι. Ξεκίνησε το ξεσκαρτάρισμα στον ΟΣΕ και ο Κωνσταντίνος Κυρανάκης δεν μάσησε τα λόγια του. Δύο υπάλληλοι σε θέση ευθύνης βρέθηκαν υπό την επήρεια ναρκωτικών. Το διανοείστε; Σταθμάρχες, σε ράγες ζωής και θανάτου… “φτιαγμένοι”. Και απομακρύνθηκαν άμεσα.
Ψυχομετρικά τεστ, προσομοιώσεις, νέο “δόγμα” σε σταθμάρχες και μηχανοδηγούς. Όπως μου είπαν από το υπουργείο, για πρώτη φορά δεν στρογγυλεύουν — καθαρίζουν. Το καθεστώς χαλαρότητας που βασίλευε τελειώνει. Και μαζί του, όσοι έκαναν καριέρα στο «δεν βαριέσαι».
De facto πρωταθλήτρια Ευρώπης
Μου το σφύριξαν από Βρυξέλλες, αλλά το επιβεβαίωσε και το γερμανικό Stern: η Ελλάδα είναι πρώτη στην Ευρώπη στη μείωση χρέους. Ναι, η ίδια Ελλάδα που το 2015 ήταν ένα βήμα πριν την έξοδο από το ευρώ. Σήμερα, από το 209,4% του ΑΕΠ στο 154%. Ρεκόρ.
Ποιος το κατάφερε αυτό; Όπως γράφει το Stern, ο Μητσοτάκης. Όχι με “ζουρνάδες και νταούλια”, αλλά με μεταρρυθμίσεις, ψηφιοποίηση, σπάσιμο φοροδιαφυγής και στόχους που ξεπεράστηκαν. Όχι μεγάλα λόγια – μεγάλα πλεονάσματα.
Αναρωτιέμαι: εκείνοι που έβλεπαν Grexit, εκείνοι που φώναζαν για “καταστροφή”, εκείνοι που ακόμα ζητούν παροχές χωρίς μέτρο – τι έχουν να πουν τώρα; Ίσως τίποτα. Γιατί η επιτυχία δεν κάνει θόρυβο – εκτός αν τη γράψουν οι Γερμανοί.
Σπίτι Μου, Σπίτι Σου… ή μόνο Airbnb;
Έχω να σας πω με βεβαιότητα πως στο 3ο Real Estate Summit ο Τάκης Θεοδωρικάκος δεν χάιδεψε αυτιά: το πρόβλημα στέγασης είναι Νο1 για τα ελληνικά νοικοκυριά – ειδικά για τους νέους. Ενοίκια στο 50%–80% του μισθού δεν αφήνουν περιθώριο ούτε για όνειρο, πόσο μάλλον για οικογένεια.
Γι’ αυτό και η παρέμβαση ήταν ξεκάθαρη: φοροκίνητρα, λελογισμένος περιορισμός των βραχυχρόνιων μισθώσεων, ενεργά στεγαστικά προγράμματα και φρένο στην κερδοσκοπία. Όχι λόγια – πολιτικά εργαλεία. Και, λένε από το υπουργείο, έρχεται και νέος αναπτυξιακός νόμος που θα αλλάξει τον χάρτη στην περιφέρεια. Όχι άλλη Αθήνα-κράτος, επιτέλους.
Τα ηχητικά των Τεμπών… ηχούν ακόμη
Όπως μου λένε καλά ενημερωμένες πηγές, τα νέα ηχητικά από τους σταθμάρχες δεν σοκάρουν απλώς — επιβεβαιώνουν όσα πολλοί ήξεραν και λίγοι τολμούσαν να πουν: την απόλυτη ανοργανωσιά και το χάος που επικρατούσε στις κρίσιμες βάρδιες.
Ο ρυθμιστής κυκλοφορίας της Αθήνας, λίγες ώρες πριν το δυστύχημα, δεν είχε ενημέρωση από κανέναν σταθμάρχη. Δεν ήξερε ποιο τρένο είναι πού. Δεν υπήρχε εικόνα, δεν υπήρχε συνεννόηση, δεν υπήρχε έλεγχος. Και κάποιοι ακόμη μιλούν για “ανθρώπινο λάθος”.
Το ερώτημα πια δεν είναι μόνο ποιος φταίει — είναι αν θα υπάρξει επιτέλους κάθαρση σε βάθος. Η κυβέρνηση κάνει τομές, ο Κυρανάκης ήδη ξηλώνει, αλλά αυτό το σύστημα κουβαλά δεκαετίες ανοχής και μικροσυντεχνιών. Ή τώρα θα αλλάξει… ή δεν θα αλλάξει ποτέ.
Τραμπ… τιμολόγιο
Μου ψιθύρισαν από Βρυξέλλες, το σχέδιο του Τραμπ για 20% δασμούς δεν είναι μπλόφα – είναι λογαριασμός. Και το πρώτο “θύμα” είναι η γερμανική οικονομία: 200 δισ. ευρώ εκτιμά η ζημιά σε περίπτωση πλήρους εφαρμογής, σύμφωνα με το IW. Για την Ε.Ε. συνολικά, η ζημιά αγγίζει τα 750 δισ. ευρώ. Ολόκληρο ΑΕΠ χώρας.
Τα ινστιτούτα δεν μασάνε: κάνουν λόγο για “οικονομική καταστροφή” και “τέλος του εμπορικού κόσμου όπως τον ξέραμε”. Κι εκεί που μέχρι χθες έκαναν business με LNG και εξοπλισμούς για να τον “ηρεμήσουν”, τώρα μιλούν για… στρατηγική πίεσης. Κάποιοι στη Γερμανία φαίνεται να ξύπνησαν, απλώς λίγο αργά.
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, η ελληνική ανθεκτικότητα – οικονομική και γεωπολιτική – αποκτά διπλή αξία. Και κάποιοι που κοιτούσαν μόνο τον ESM και τους δείκτες, τώρα κοιτούν προς τα νότια και σιωπούν. Γιατί εκεί που άλλοι απειλούνται, κάποιοι άλλοι αποδεικνύουν τι σημαίνει σταθερότητα.
Το Βερολίνο κρατά σημειώσεις…
25 δισ. για να μην εξαρτάται η Ευρώπη από… άλλους
Κάτι μου λέει πως το Βερολίνο κρατά σημειώσεις… Η Ελλάδα επενδύει 25 δισ. ευρώ στην άμυνα και ο γερμανικός Τύπος – ακόμη και η ZEIT – μιλά για “παράγοντα-κλειδί” της Ε.Ε. στην ασφάλεια. Δεν είναι απλή αναβάθμιση, είναι γεωπολιτική δήλωση.
F-35, αντιαεροπορικός θόλος, δραστικός μετασχηματισμός Ενόπλων Δυνάμεων. Ο Μητσοτάκης το είπε καθαρά: η Ελλάδα δεν θα είναι θεατής, θα είναι παίκτης. Και μάλιστα με σύγχρονα μέσα, όχι με “χάρτινες” στρατηγικές.
Σε μια Ευρώπη που ακόμη ψάχνει πώς να σταθεί αμυντικά χωρίς τις ΗΠΑ, η Αθήνα χτίζει ήδη το δικό της στρατηγικό βάθος. Κι ενώ κάποιοι σταθερά επενδύουν στη θεωρία, η ελληνική κυβέρνηση επενδύει σε Rafale, φρεγάτες και συμμαχίες. Μετρημένα, χωρίς φανφάρες.
Κάποιοι ίσως να σιώπησαν βλέποντας την Ελλάδα να ανεβαίνει επίπεδο. Οι υπόλοιποι καταλαβαίνουν πως η ασφάλεια της Ευρώπης, πλέον, περνά και από τον Έβρο και το Αιγαίο.
Ετοιμάζουν βαλίτσες…
Κάτσε αν δεις τώρα τι μου είπαν Οι Ισραηλινοί της Plasan και της SK Group ετοιμάζουν βαλίτσες από την ΕΛΒΟ – και η αποχώρησή τους είναι θέμα χρόνου. Όχι επειδή δεν τους “βγήκε”, αλλά μάλλον επειδή… αυτός ήταν εξαρχής ο στόχος: να την πάρουν φθηνά, να τη μεταπωλήσουν ακριβότερα.
Επιχειρηματίας που παρακολουθεί στενά την υπόθεση λέει ευθέως ότι “δεν ήρθαν να επενδύσουν, ήρθαν να πουλήσουν”. Και τώρα ζητούν τριπλάσια τιμή από αυτή που έδωσαν. Τόση ήταν τελικά η “στρατηγική συμμαχία”; Γιατί στην πράξη, τα σχέδια δεν προχώρησαν, οι επενδύσεις δεν υλοποιήθηκαν και η γραμμή παραγωγής έμεινε περισσότερο στα δελτία τύπου.
Στο βάθος, όπως μου μεταφέρουν, προετοιμάζεται εγχώριο σχήμα με “βαριά χαρτιά” του αμυντικού κλάδου – ανθρώπους που έχουν και τεχνογνωσία και διεθνείς διασυνδέσεις. Ήδη είχαν εκδηλώσει ενδιαφέρον στο παρελθόν, αλλά τότε επικράτησε το πολιτικό βάρος της ισραηλινής επιλογής.
Τώρα, όμως, το παιχνίδι ξαναστήνεται. Και αυτή τη φορά, με ρεαλισμό και λιγότερες “επικοινωνιακές” κορδέλες.
