Δημοσιεύτηκε στην ψηφιακή εφημερίδα Ipaper
του Νίκου Λιονάκη
Ο βασικός λόγος που ο χώρος της κεντροαριστεράς παραμένει κατακερματισμένος είναι επειδή απουσιάζει η κοινή στόχευση, η μεγάλη εικόνα. Τα κομμάτια του παζλ υπάρχουν διάσπαρτα και μπερδεμένα πάνω στο τραπέζι, αλλά δεν υπάρχει συμφωνία ούτε για το αν πρέπει να ενωθούν ούτε για το ποια εικόνα πρέπει να σχηματιστεί.
Μετά την κοινή ερώτηση τους για τον Κ. Γενηδούνια, στην οποία δεν συμμετείχε το ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ και η Νέα Αριστερά φαίνεται να πλησιάζουν μεταξύ τους. Μια προσέγγιση σε επίπεδο ηγεσιών μιας και στο εσωτερικό των δυο κομμάτων υπάρχουν ισχυρές αντιδράσεις για ενδεχόμενη επανασύνδεση. Αυτές οι κινήσεις μπορεί να πυροδοτούνται ως ανακλαστικό επιβίωσης απέναντι και σε τυχόν μέτωπο Κωνσταντοπούλου-Κασσελάκη. Τα δυο κόμματα δεν θα κάνουν τίποτα κεντρικό σε αυτή την κατεύθυνση πριν από τα συνέδρια τους, ενώ όλοι οι κεντρικοί παίκτες διατηρούν περιθώρια ελιγμών ώσπου να δουν πού μπορεί να οδηγήσει η σημερινή πρωτόγνωρη ρευστότητα του χώρου.
Είναι χαρακτηριστικό ότι την ώρα που Φάμελλος και Χαρίτσης συναντιούνταν με στόχο να προετοιμάσουν μια κοινή πρόταση ΣΥΡΙΖΑ-Νέας Αριστεράς για Προανακριτική, «κόντρα» σε εκείνη του ΠΑΣΟΚ, η Λούκα Κατσέλη έδινε συνέντευξη για να «επισημάνει» ότι για την ανασύνθεση του προοδευτικού χώρου «πρέπει να γίνει total rebranding». Ναι, σωστά σκέφτεται κανείς πού παραπέμπει αυτός ο όρος. Η ίδια προανήγγειλε ότι τον Σεπτέμβριο θα ξεδιπλωθούν πρωτοβουλίες και εκτίμησε ότι «1000% θα εμφανιστεί ένα αξιόπιστο ψηφοδέλτιο». Είπε ότι τις αλλαγές πρέπει «να τις εκφράσει μια ηγεσία που να μην έχει καμπούρα και να χαίρει εμπιστοσύνης από τον κόσμο». Ναι, σωστά σκέφτεται κανείς ότι αυτή η περιγραφή δύσκολα παραπέμπει σε κάποιο πρόσωπο. Γιατί το ποιος διαθέτει «καμπούρα» και εμπιστοσύνη μπορεί να είναι αντικείμενο αέναης πολιτικής αντιπαράθεσης όχι μόνο ανάμεσα στη συντηρητική και την προοδευτική παράταξη, αλλά, κυρίως, μεταξύ των προοδευτικών δυνάμεων…
