Δημοσιεύτηκε στην ψηφιακή εφημερίδα Ipaper
του Κώστα Λασκαράτου, διευθυντή της Today Press
Συχνά λέμε πως υπάρχουν δυο Ελλάδες. 10 εκατομμύρια εντός συνόρων και ακόμη δέκα εκτός αυτών.
Στην πραγματικότητα, δεν έχουμε κανένα επίσημο δεδομένο που να δικαιολογεί αυτήν τη βεβαιότητα για το μέγεθος της ελληνικής διασποράς.
Όπως βεβαίως, δεν έχουμε κανένα επίσημο δεδομένο που να πιστοποιεί πως όσοι διαβιούν εκτός Ελλάδος «αισθάνονται περισσότερο Έλληνες από τους Έλληνες». Αγαπημένη φράση, αλλά όχι πάντοτε αληθινή.
Βρέθηκα τις προηγούμενες ημέρες στη Βοστώνη, στο 11ο διεθνές θερινό πανεπιστήμιο, που είχε ως θέμα την γλώσσα, τον πολιτισμό και τα ομογενειακά ΜΜΕ. Συνάντησα ανθρώπους που δεν πήγαν ποτέ σε ελληνικό σχολείο – αφού στον τόπο τους η ελληνική πολιτεία δεν φρόντισε να ιδρύσει- όμως μιλάνε ορθότερα την ελληνική γλώσσα από εμάς. Μια Ελλάδα μόνοι τους αυτοί οι ήρωες της διασποράς.
Άκουσα όμως και σκληρές αλήθειες. Πως υπάρχουν ομογενείς που ούτε θέλουν να ακούνε για τη χώρα και τη γλώσσα. Πως είναι ακριβό σπορ να μαθαίνεις μια γλώσσα που σου είναι άχρηστη. Πως πολλοί ομογενείς και μη, που εκδηλώνουν ενδιαφέρον να μάθουν την γλώσσα, «τρώνε πόρτα» από Προξενεία μας, καθώς «γέμισαν τα τμήματα».
«Κάποιοι στα αλήθεια μισούν την Ελλάδα», μου είπε ψιθυριστά μια γυναίκα από το Γιοχάνεσμπουργκ. Και αναρωτήθηκα, ποιοι τη μισούν περισσότερο οι απ’ έξω ή οι από μέσα; Αυτοί που νιώθουν ξένοι ή εκείνοι που δεν φρόντισαν -δεκαετίες τώρα- να τους εμπνεύσουν και τους άφησαν να γίνουν «ξένο σώμα»;
