Δημοσιεύτηκε στην έντυπη εφημερίδα Today Press
του Ανδρέα Μαζαράκη
Όταν, στις 3 Σεπτεμβρίου του 1939, ο αντιβασιλιάς ανακοίνωνε την είσοδο της Ινδίας στον πόλεμο, η Εφημερίδα της Κυβερνήσεως της Ινδίας έγραφε: «Εγώ, ο Βίκτωρ Αλεξάντερ Τζων, μαρκήσιος του Λίνλιθγκοουν, γενικός Κυβερνήτης των Ινδιών …αναγγέλλω ότι κηρύχθηκε πόλεμος μεταξύ της Αυτού Μεγαλειότητας και της Γερμανίας». Με αυτό τον κυνικό κι αλαζονικό τρόπο, ένα μόνο άτομο, και επιπλέον ξένος, εκπρόσωπος ενός μισητού συστήματος, βύθιζε χωρίς καν να τα ρωτήσει τετρακόσια εκατομμύρια ανθρώπινα όντα μιας άλλης ηπείρου στον πιο βρόμικο κι αιματηρό πόλεμο της ιστορίας.
Αυτό αποφάσισαν τα κυρίαρχα οικονομικά συμφέροντα, χωρίς κανέναν εκπρόσωπο του λαού να έχει την ευκαιρία να πει τη γνώμη του. Ήταν οι τελευταίες τερατώδεις στιγμές μιας διεφθαρμένης αποικιοκρατίας, η οποία σε μερικά χρόνια θα κατέρρεε σαν χάρτινος πύργος, όταν ήρθε η ώρα η ανθρώπινη αξιοπρέπεια να θριαμβεύσει. Όταν μαζί με το ναζιστικό τέρας νικήθηκε και η τερατωδία της αποικιοκρατίας, και άρχισε η απο-αποικιοποίηση του πλανήτη
Η κυριαρχία
Η ανεξαρτησία της Ινδίας από τη Βρετανία και της Ινδονησίας από την Ολλανδία το 1947, των Βιετναμέζων από τη Γαλλία το 1954, της Κύπρου από τη Βρετανία το 1960 και της Αλγερίας από τη Γαλλία με τον Σαρλ ντε Γκωλ το 1962 οδήγησαν στην ανάδυση των Αδέσμευτων κρατών. Ο γνωστός Αμερικάνος πολιτικός επιστήμων Σάμιουελ Χάντιγκτον έχει πει εύστοχα: «Η Δύση κυριάρχησε στον κόσμο όχι με την υπεροχή των ιδεών της ή των αξιών της ή της θρησκείας, αλλά με την υπεροχή της στην εφαρμογή οργανωμένης βίας. Οι Δυτικοί ξεχνούν αυτό το γεγονός, οι μη Δυτικοί ποτέ».
Για τους τελευταίους, αυτά τα χρόνια είναι οι «αιώνες της ταπείνωσης». Γιατί τα αναφέρω όλα αυτά; Διότι έχουν άμεση σχέση με όσα συμβαίνουν σήμερα σε έναν κόσμο που αλλάζει με χαοτικό τρόπο και σε μια Ελλάδα που ασφυκτιά μέσα στη λάθος-«σωστή» πλευρά της ιστορίας.
Η χειραγώγηση
Με τον ίδιο αυταρχικό τρόπο της αποικιοκρατίας ενέπλεξε η ελίτ των Βρυξελλών, ουσιαστικά από το 2014, πάνω από 448 εκατομμύρια κατοίκους της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε έναν βρόμικο πόλεμο κατά της Ρωσίας, για τον οποίο κανείς δεν ρωτήθηκε και η πλειονότητα των Ευρωπαίων, όπως δείχνουν οι εξελίξεις, δεν τον ήθελε. Μια ελίτ απαξιωμένη από τους ευρωπαϊκούς λαούς, στιγματισμένη από τη διαφθορά, με μια επικεφαλής -Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν «καταδικασμένη» από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για ένα σκάνδαλο που σφράγισε την πολιτική και την καθημερινή ζωή εκατομμυρίων Ευρωπαίων.
Μια ευρω-ελίτ που λειτουργεί μέσα σ’ ένα πλαίσιο ανομίας, διαπλοκής και διαφθοράς σε όλη την Ε.Ε. Μια Ε.Ε., στην οποία η εφαρμογή δύο μέτρων και δύο σταθμών είναι δεδομένη και οι περιπτώσεις πολιτικής χειραγώγησης της Δικαιοσύνης πολλαπλασιάζονται καθημερινά. Η επισήμανση Το γεγονός της έλλειψης δημοκρατίας στην Ε.Ε. σήμερα επισημάνθηκε από τον ίδιο τον αντιπρόεδρο των ΗΠΑ, Τζέι Ντι Βανς, στην περίφημη ομιλία του στο Μόναχο, τον Φεβρουάριο.
Στη Ρουμανία, με δικαστικό πραξικόπημα, ανέτρεψαν το εκλογικό αποτέλεσμα που δεν ήταν αρεστό στους «ευρωπαϊστές», στη Γαλλία απαγόρευσαν στην αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης να είναι υποψήφια στις επόμενες εκλογές, στη Σλοβακία και την Ουγγαρία αποπειράθηκαν να εξοντώσουν τους «φιλορώσους» ηγέτες τους, στην Πολωνία ψηφίστηκαν νόμοι που εμποδίζουν την αμερόληπτη λειτουργία της δικαιοσύνης, στη Λετονία και την Εσθονία οι ρωσόφωνοι πληθυσμοί, δηλαδή το 25-30% των κατοίκων, στερούνται πολιτικών και εκλογικών δικαιωμάτων κ.ο.κ. Η Γερμανία, η οποία δεν έχει υπογράψει τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών κατά της Διαφθοράς, συνεπής με το παρελθόν της, θέλει να περάσει η Ε.Ε. σε καθεστώς «κράτους πολέμου» (warfare state).
Η προετοιμασία
Οι Financial Times δεν έκρυψαν τις προθέσεις των αφεντικών της Ε.Ε.: «Η Ευρώττη πρέπει να περικόψει το κράτος πρόνοιας και να οικοδομήσει ένα κράτος πολέμου. Δεν υπάρχει τρόπος υπεράσπισης της ηπείρου χωρίς περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες. Ήταν το προϊόν (σ.σ.: το κράτος προνοίας) παράξενων ιστορικών συνθηκών που επικράτησαν στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα και δεν το κάνουν πλέον». Ανάλογες ωμές τοποθετήσεις γίνονται κι από άλλα στελέχη ή θινκ-τανκς της Ευρωένωσης, όπως το διάσημο για τις νεοαποικιακές λογικές του Chatham House, η διευθύντρια του οποίου, Μπρόουεν Μάντοξ, μας προετοιμάζει για τα χειρότερα: «Το Ηνωμένο Βασίλειο μπορεί να χρειαστεί να δανειστεί περισσότερα για να πληρώσει τις αμυντικές δαπάνες που κατεπειγόντως πρέπει να καλύψει. οι πολιτικοί θα πρέπει να προετοιμαστούν για να ανακτήσουν χρήματα μέσω περικοπών σε επιδόματα ασθενείας, στις συντάξεις και στην υγειονομική περίθαλψη».
Η άλλη Ευρώπη
Οι Βαλτικές χώρες (τέως δημοκρατίες της ΕΣΣΔ), οι οποίες εντάχθηκαν χωρίς να πληρούν τα κριτήρια εισόδου στην Ε.Ε. και εν συνεχεία στο ΝΑΤΟ, παραβιάζοντας την υπόσχεση που είχε δοθεί στους Ρώσους από τις κυβερνήσεις των ΗΠΑ, πρωταγωνιστούν σήμερα στην αντιρωσική υστερία και τη γενίκευση του πολέμου. Πιθανόν, κανένα άλλο έθνος δεν έχουν επιχειρήσει τόσο πολύ οι Δυτικοί να δυσφημήσουν, να υποτιμήσουν, να υπονομεύσουν, να πολεμήσουν, εν τέλει, όσο η Ρωσία. Διότι η Ρωσία είναι η άλλη Ευρώπη: η παλιά Μοσχοβία, που απέκρουσε τους τουρκομογγόλους επιδρομείς, η Αγία Ρωσία των Τσάρων κόρη του Βυζαντίουπου αγάπησε πραγματικά την ελληνορθόδοξη θρησκεία και μισήθηκε γι’ αυτό από τη Δύση.
O εχθρός
Είναι η μεγάλη Ρωσία που γνώρισε την έκρηξη του πνεύματος του 19ου αιώνα κι άναψε τον δαυλό της επερχόμενης Επανάστασης, είναι η χώρα που έκανε το μεγάλο επαναστατικό πείραμα των αιώνων, χάρη στο τεράστιο ουμανιστικό θρησκευτικό της υπόβαθρο, που πραγματοποίησε τη βιομηχανική της επανάσταση σε χρόνο-ρεκόρ και που έστειλε πρώτη τον άνθρωπο στο διάστημα. Αυτή τη Ρωσία έχει καταστήσει η σημερινή, πτωτική, χρεωκοπημένη πνευματικά, Ελλάδα εχθρό της, εξοπλίζοντας τους Ουκρανούς, που τώρα αποκαλύπτεται πως η ηγεσία της ήταν πιόνι ξένων Δυνάμεων, που έδωσαν χρήματα σ’ αυτήν και πήραν τον πλούτο της χώρας και τις ζωές χιλιάδων πολιτών.
Αλλά, η Ελλάδα, που για τον Γερμανό ποιητή Φρήντριχ Χαίλντερλιν ήταν ένα όραμα χρυσό, ένα θεϊκό δέρας, η αγάπη του Χριστού ενσαρκωμένη σε μορφή Απολλώνια -κατά τον Ελύτη στα Ανοιχτά Χαρτιά του- έχει γίνει για τους απογόνους της ένας ακόμη ιστός για την έπαρση της σημαίας του μίσους.
Η μυστική πυρίτιδα του Έθνους
Εδώ και πολλά χρόνια, κορυφαίοι πολιτικοί ηγέτες, πρωτοκλασάτοι διανοητές, διακεκριμένοι διπλωμάτες, ιστορικοί και άλλοι γνωστοί σχολιαστές, έχουν εκφράσει την αγωνία ότι η Ελλάδα πορεύεται όχι ως ανεξάρτητη χώρα, αλλά ως προτεκτοράτο των Δυτικών Δυνάμεων. Ένας «αριστοκράτης λαός» -θυμούμενοι πάλι τον Ελύτη- που είχε το προνόμιο να λέει τον ουρανό «ουρανό» και τη θάλασσα «θάλασσα», ακριβώς όπως ο Όμηρος, η Σαπφώ κι ο Ρωμανός ο Μελωδός, εδώ και χιλιάδες χρόνια, σφαλερά υπέθεσε ή παρασύρθηκε να πιστέψει ότι θα γίνει «καλύτερος» μέσα από τον εκδυτικισμό του.
Αυτός ο κατ’ ευφημισμόν ρεαλισμός, που είναι μια πολύχρονη επιλογή των ελλαδικών ηγετικών τάξεων από τα τέλη του 19ου αιώνα, έχει τις ρίζες του στις απαρχές της Επανάστασης του 1821 , στα πλαίσια της πάλης ανάμεσα στις Μεγάλες Δυνάμεις για να κατοχυρώσουν την επιρροή τους στον τόπο μας.
Το σχέδιο
Τη στιγμή ακριβώς που στην Πελοπόννησο κυριαρχούσε ο Ιμπραήμ και στη Ρούμελη ο Κιουταχής έσφιγγε τη θηλιά γύρω στο Μεσολόγγι, διάλεξαν οι Άγγλοι να εκβιάσουν την πρόσδεση των Ελλήνων στα αγγλικά συμφέροντα. Χρησιμοποίησαν για τον σκοπό αυτόν τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο, τυφλό όργανό τους, τον οποίο σήμερα οι ιστορικοί των ιδρυμάτων Σόρος και Σία προσπαθούν να «ξεπλύνουν» και να ηρωοποιήσουν. Ο δολερός Μαυροκορδάτος έπεισε το υπουργικό συμβούλιο, τον Αύγουστο του 1885 στ’ Ανάπλι, να υπογράψει το περιβόητο Σχέδιό του, με το οποίο «το ελληνικό έθνος έθετε εκουσίως» τον εαυτό του υπό την «μοναδικήν υπεράσπισιν» της Αγγλίας.
