Δημοσιεύτηκε στην έντυπη εφημερίδα Today Press
του Ανδρέα Μαζαράκη
Το σχέδιο αυτό όπως λέει ο Λεωνίδας Στρίγκος στο βιβλίο του «Η επανάσταση του 21 » (εκδ. Θεμέλιο, 1966 ) υπογράφηκε στη συνέχεια και από μέλη του κλήρου, βουλευτές, οπλαρχηγούς κ.ά., και στάλθηκε στην αγγλική κυβέρνηση. Να τα σπουδαιότερα σημεία του πρωτοφανούς αυτού εγγράφου, όπως το δίνει ο Σπυρίδων Τρικούπης στην ιστορία του:
«1ον. Το ελληνικόν έθνος δυνάμει της παρούσης πράξεως θέτει εκουσίως την ιεράν παρακαταθήκην της αυτού ελευθερίας, εθνικής ανεξαρτησίας και της πολιτικής αυτού υπάρξεως υπό την μοναδικήν υπεράσπισιν της Μεγάλης Βρεττανίας.
2ον. Η παρούσα αυτή οργανική πράξις του ελληνικού έθνους συνοδεύεται με επί τούτου διπλούν υπόμνημα προς την σεβασμίαν διοίκησιν της αυτής Βρεττανικής Μεγαλειότητος κατ’ ευθείαν εις το Λονδίνον και συγχρόνως αποστέλλεται εμμέσως δια της αυτού εξοχότητας του λόρδου μεγάλου αρμοστού της Α.Μ. εις τα ηνωμένας επαρχίας των Ιονίων νήσων.
3ον. Οι πρόεδροι των εκτάκτων βουλευτηρίων του κράτους ξηράς και θαλάσσης θέλουν ετοίμως εκπληρώσει τον παρόντα νόμον» (Σ. Τρικούπη «Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως», έκδοση Β, τόμ. Γ, σελ. 262).
Συμπλήρωμα και επέκταση αυτής της πολιτικής της υποτέλειας και υποδουλώσεως στην Αγγλία είναι το γράμμα που έστειλε λίγο αργότερα o Μαυροκορδάτος προς τον πρωθυπουργό Τζορτζ Κάνινγκ. Αναφέρουμε ορισμένα, από τα πιο βασικά σημεία του:
«Η Ελλάς θέλει αποβή, θάττον ή βράδιον, η φυσική της Πύλης σύμμαχος, άμα η τελευταία αύτη γνωρίσει κάλλιον τα συμφέροντα αυτής. Εντεύθεν δε Αγγλία, Πύλη και Ελλάς δεν θέλουσιν αποτελεί ειμή μίαν ούτως ειπείν δύναμιν κατέναντι της Ρωσίας, και ως εκ της ενώσεως ταύτης η Αγγλία θέλει προσλάβει μείζονα πάσης άλλης εγγύησιν κατά των αποπειρών όπως η Ρωσία και άλλη οιαδήποτε εν Ευρώπη δύναμις θέλωσι μετ’ ου πολύ βεβαίως επιχειρήσει, ίνα βλάψωσι την αγγλικήν κυριαρχίαν και εμπόριον εν τη Ινδική».
Με το γράμμα του αυτό, ο Μαυροκορδάτος δεν ζητάει τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο, παρά να γίνει η Ελλάδα χωροφύλακας των αγγλικών συμφερόντων στη Μεσόγειο και τις Ινδίες. Το γράμμα αυτό έγινε η βάση της μετέπειτα πολιτικής της δυτικοφΙλίας/ τουρκοφιλίας που εφάρμοσε στη συνέχεια, τον 19ο αιώνα και αργότερα, καθ’ υπόδειξη των Άγγλων, η ελληνική πολιτική τάξη – πολιτικής που τόσες καταστροφές συσσώρευσε στο έθνος. ΟΙ μεγάλοι κοτζαμπάσηδες του Μωριά και της Ρούμελης, μη έχοντας καμιά εμπιστοσύνη στον λαό και στις ζωντανές επαναστατικές δυνάμεις, στο πρόσωπο του Μαυροκορδάτου και του Κωλέττη (του αγγλικού και γαλλικού κόμματος αντίστοιχα) έψαχναν ένα στήριγμα στο εξωτερικό για να πραγματοποιήσουν έναν άθλιο συμβιβασμό με την Τουρκία. Σας θυμίζει τίποτα αυτό σήμερα; Η ιστορία επαναλαμβάνεται ή μάλλον συνεχίζεται αδιάλειπτα. Και, όπως έλεγε ο Κολοκοτρώνης, επιμένοντας στην αξίωση για ανεξαρτησία της Ελλάδας, «δεν είμαι αγγλοδιώκτικός και ρωσολάτρης, αλλά είμαι φίλος εκείνου που θέλει να κάμει το καλόν της πατρίδας μου».
Οι Άγγλοι ήθελαν να εξαφανίσουν τους Ρώσους και μαζί όσους ήταν φίλοι τους. Κολοκοτρώνης, Καραϊσκάκης, Πλαπούτας, Νικηταράς, μαζί με την πλειονότητα των παλιών Φιλικών, τους Υψηλάντηδες, τον Καποδίστρια, τη Μπουμπουλίνα (ναύαρχο του ρώσικου στόλου), τη Μαντώ Μαυρογένους, κι όλες εκείνες τις αγνές ψυχές που έδωσαν τα πάντα για την ελευθερία της Ελλάδας: τη ζωή τους, την περιουσία τους, τα παιδιά τους, έπρεπε να εξαφανιστούν από προσώπου γης. Και φυσικά, κάθε ρώσικη επιτυχία έπρεπε να αποσιωπηθεί.
Όταν οι Ρώσοι διαβήκαν τον Αίμο, προελαύνοντας προς την Κωνσταντινούπολη, η Πύλη αποδέχθηκε άνευ όρων τη Συνθήκη της Αδριανούπολης, το 1829, με την οποία καθορίζεται για πρώτη φορά η Ανεξαρτησία της Ελλάδας. Παρά τη δυσφορία της Αγγλίας, στα εδάφη της ελληνικής επικράτειας εξασφαλιζόταν οριστικά η ένταξη της Στερεάς και της Εύβοιας. Σ’ αυτά, φυσικά, κανείς δεν πρέπει να αναφέρεται στο προτεκτοράτο του ΝΑΤΟ και του Βερολίνου σήμερα. Όμως, η αλήθεια του ’21 είναι η μυστική «πυρίτιδα» του έθνους μας, που υπάρχει άφθαρτη στα βάθη της ψυχής μας.
Σήμερα προσπαθούν να αλλάξουν τη μνήμη των Ελλήνων, να διαγράψουν την ιστορία και να ευνουχίσουν τη νεολαία, καλλιεργώντας τον νεοραγιαδισμό. Αλλά, οι ανθρώπινες μονάδες είναι σαν τα χημικά στοιχεία. Με τη συνένωσή τους παράγονται δυνάμεις απρόβλεπτες, αρκεί να βρεθεί o σωστός καταλύτης. Η βουβή οργή, που διαπιστωμένα υποβόσκει στην κοινωνία, αυτόν τον καταλύτη αναζητάει. Τα «ατού» της ευρωπαϊκής συνταγής στην πολιτική, στον πολιτισμό, στα εξωτερικά θέματα, αποδεικνύονται μπαγιάτικα, το ένα μετά το άλλο καίγονται.
Μας πούλησαν για «ρεαλισμό» την ταύτιση με το κόμμα του πολέμου Ε.Ε.ΝΑΤΟ, οι οποίοι τελικά είναι οι χαμένοι της ιστορίας. Η μυωπία της «σωστής πλευράς» φάνηκε καθαρά, όταν άλλαξε το αμερικάνικο δόγμα με τον Τραμπ, αφού οι ΗΠΑ κατάλαβαν πως δεν μπορούν «να σκοτώσουν τη Ρωσία, χωρίς να αυτοκτονήσουν», όπως έλεγε πολύ νωρίτερα ο Αντρέι Μαρτιανώφ, διευθυντής αμερικάνικης εταιρείας διαστημικής τεχνολογίας και στρατηγικός αναλυτής, γνωστός από το σύγγραμμά του «Η Μυωπία των αμερικάνικων στρατηγικών σχεδιασμών». Η Αμερική αναδιπλώθηκε, αφού απέτυχε να εκπληρώσει οποιουσδήποτε πολιτικούς στόχους στην Ουκρανία και στη Ρωσία.
Άλλο φιάσκο είναι η ελληνοτουρκική πολιτική των «ρεαλιστών», με την εμμονή τους στο ευρωπαϊκό και διεθνές δίκαιο στην αντιμετώπιση μιας μεταμορφωμένης Τουρκίας, η οποία εκμεταλλεύεται με τον καλύτερο τρόπο τη χαοτική παγκόσμια αναδιάταξη που ζούμε. Εμείς, παραμένοντας σταθερά το «προβλέψιμο πιόνι» των Δυτικών κέντρων, «εξαγνίζουμε», με τη στάση του πολιτικού χώρου και της κυβέρνησής μας, τα τούρκικα γεωστρατηγικά συμφέροντα και τον επεκτατισμό της Άγκυρας. Έτσι, η Τουρκία ανενόχλητη εμμένει σταθερά στις διεκδικήσεις της και με κάνει νέες κινήσεις στη «σκακιέρα» της Ανατολικής Μεσογείου που βλάπτουν την ελληνική κυριαρχία.
Οι εξαγγελίες του Ερντογάν από τα Κατεχόμενα, ο αφοπλισμός του ΡΚΚ (Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν, κουρδικά: Partiya Karker6n η συνάντηση της Κωνσταντινούπολης, από την οποία η πιο ωφελημένη ήταν η Τουρκία, η παρουσία της στη Συρία και τη Λιβύη, είναι μερικές μόνον από τις κινήσεις της Άγκυρας που συνδυάζουν «ήπια ισχύ>) με σκληρή στρατιωτική βία, στο πλαίσιο της στρατηγικής της «Γαλάζιας Πατρίδας». Εμείς, εγκλωβισμένοι μεταξύ μιας σηπόμενης κι εχθρικής Ευρώπης, –η οποία ομολογεί ότι «είναι δύσκολο να ζεις μαζί με την Τουρκία, αλλά αδύνατον να ζεις χωρίς αυτήν» (βλ. δήλωση πρώην Αμερικάνου πρέσβη στο ΝΑΤΟ)– και μιας Τουρκίας νεοοθωμανικής κι αδίστακτης, κινδυνεύουμε από ιστορική ασφυξία.
Το 1961, ο Γιώργος Θεοτοκάς, σε κείμενό του στο περιοδικό Ευθύνη, διαπίστωνε:
«Η Ευρώπη της πυρηνικής εποχής θα χρειαστεί να βρει -ή να ξαναβρεί- κάτι άλλο, που χωρίς αυτό δεν μπορεί, ως φαίνεται, να ζήσει. Κάτι που να προσφέρει μιαν απόκριση στη μεταφυσική και ηθική αγωνία του ανθρώπου και που να τον γεμίσει, να τον λυτρώσει, να τον στερεώσει».
Η Ευρώπη, όχι μόνον δεν κατάφερε να βρει ένα νέο, σύγχρονο, λόγο, αλλά βυθίστηκε ακόμα περισσότερο στον μηδενισμό, στην πνευματική παρακμή, στην κοινωνική κρίση. Όσο και να προσπαθούν ένα τσούρμο «αναλυτές» του Σόρος, «δημοσιογράφοι» των κυκλωμάτων του Μαξίμου και ακαδημαϊκοί της συμφοράς, προσκυνημένοι στον Δυτικό παράγοντα, να μας πείσουν ότι υπάρχει «ανάπτυξη» και μέλλον στην Ε.Ε., τα γεγονότα τούς διαψεύδουν πανηγυρικά. Δεν αξίζει να τους δίνουμε σημασία.
Άλλωστε «οι ήττες του Ελληνισμού διαπράχθηκαν πάντα δια ελληνικής χειρός», όπως σοφά έχει πει ο καθηγητής Γιώργος Κοντογιώργης. και οργανώθηκαν στην Αθήνα. Ας πάψουμε να ακούμε το φτηνό Βρυξελλιώτικο παραλήρημα και να καταλάβουμε, όσο πιο καλά μπορούμε, ότι οι μόνοι γεροί πνεύμονες του Ελληνισμού, μέσα στην τωρινή γεωπολιτική ασφυξία, είναι ο μύθος (ιστορία-θρησκεία) και η γλώσσα, που μας κράτησαν ζωντανούς για χιλιάδες χρόνια.
