Σε εξέλιξη αυτή την ώρα η δεξίωση στο Προεδρικό Μέγαρο, με αφορμή την συμπλήρωση 51 χρόνων από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας.
Φωτορεπορτάζ από το Προεδρικό Μέγαρο:
Η ομιλία του Προέδρου της Δημοκρατίας, Κωνσταντίνου Τασούλα:
“Βρισκόμαστε εδώ σήμερα για να τιμήσουμε την γενέθλια ημέρα της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας. Τιμούμε επίσης με βαθύτατο σεβασμό όλους τους πολίτες που αντιστάθηκαν στο σκοτάδι της δικτατορίας και αγωνίστηκαν για την επιστροφή στη δημοκρατική νομιμότητα θυσιάζοντας ακόμα και τη ζωή τους. Η 24η Ιουλίου αποτελεί μια ιστορική καμπή στην πορεία του Ελληνισμού καθώς σηματοδοτεί την παγίωση των δημοκρατικών θεσμών αλλά και ένα ορόσημο για την πλήρη ένταξη της χώρας στον πυρήνα του δημοκρατικού και ανεπτυγμένου κόσμου. Μια διαδικασία που κορυφώθηκε με την εισδοχή της Ελλάδας στις Ευρωπαϊκές Κοινότητες λίγα μόλις χρόνια μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας. Οι επιτυχίες αυτές που αποτελούν ίσως τις πιο ζωογόνες, τις πιο θεμελιώδεις κατακτήσεις του σύγχρονου Ελληνισμού έχουν τη σφραγίδα ενός εμβληματικού ηγέτη, του Κωνσταντίνου Καραμανλή.
‘Όπως κάθε άλλη σημαντική επέτειος, τα 51 χρόνια που συμπληρώνονται φέτος από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, μας δίνουν την ευκαιρία όχι μόνο να θυμηθούμε τα ιστορικά γεγονότα αλλά και να αποτιμήσουμε τη σημασία τους στο σήμερα, να στοχαστούμε δηλαδή πάνω στον διαρκή διάλογο μεταξύ παρελθόντος και παρόντος. Η διανοητική αυτή άσκηση δεν είναι μόνο σημαντική για την άντληση – χρήσιμων πάντα – διδαγμάτων από την ιστορική εμπειρία αλλά και για την κατανόηση των σημερινών προκλήσεων και την αντιμετώπισή τους. Προκλήσεις που διαρκώς πολλαπλασιάζονται σε μια εποχή αυξανόμενης αστάθειας και αβεβαιότητας, όπως η κλιματική κρίση, η διεθνής οικονομική αστάθεια αλλά και η ένταση των γεωπολιτικών πιέσεων που αντιμετωπίζει η χώρα μας στην ευρύτερη περιοχή της.
Η τραγική επταετία της δικτατορίας δεν αποτέλεσε μόνο συνταγματική εκτροπή αλλά μια πολύπλευρη οπισθοδρόμηση για τη χώρα. Έθεσε σε κίνδυνο τον ιστορικό της προσανατολισμό και την κοινωνική της συνοχή ενώ στο διεθνές επίπεδο οδήγησε την Ελλάδα σε διεθνή ανυποληψία και απομόνωση. Η κατάρρευση του στρατιωτικού καθεστώτος ήρθε τελικά ως αποτέλεσμα της άφρονος πολιτικής της χούντας στο Κυπριακό. Η εισβολή του τουρκικού στρατού στο νησί οδήγησε στην παράνομη κατοχή του 37% του κυπριακού εδάφους. Το εορταστικό κλίμα της σημερινής εκδήλωσης δεν θα πρέπει να συσκοτίζει το γεγονός ότι το Κυπριακό παραμένει μια ανοικτή πληγή και η Λευκωσία η τελευταία διαιρεμένη πρωτεύουσα της Ευρώπης. Ολόκληρος ο Ελληνισμός συνεχίζει να στέκεται αποφασιστικά στο πλευρό της Κύπρου μέχρι την τελική δικαίωση του αγώνα, για την οποία απαραίτητη προϋπόθεση είναι βέβαια η αποχώρηση των στρατευμάτων κατοχής από τη νήσο.
Όταν σε μια ιστορική στιγμή πλήρη συμβολισμών και συγκινησιακής φόρτισης ο Κωνσταντίνος Καραμανλής επέστρεφε το βράδυ της 23ης Ιουλίου 1974 στην Ελλάδα με το αεροσκάφος του Γάλλου προέδρου Βαλερί Ζισκάρ ντ’ Εσταίν, συγκέντρωνε στο πρόσωπό του όλες τις ελπίδες του ελληνικού λαού για μια νέα αρχή. Και πράγματι, ο Καραμανλής δεν αρκέστηκε στην βραχυπρόθεσμη διαχείριση των προκλήσεων της στιγμής αλλά επεδίωξε συνειδητά την οριστική επίλυση όλων των προβλημάτων που ταλάνιζαν το ελληνικό πολιτικό σύστημα επί δεκαετίες. Η μακροπρόθεσμη στόχευση και το κτίσιμο σταθερών και λειτουργικών θεσμών αποτελούσε βασικό χαρακτηριστικό της στρατηγικής του Καραμανλή. Και αυτό καθώς αναλάμβανε όχι μόνο να φέρει εις πέρας το δύσκολο έργο της μετάβασης στη Δημοκρατία αλλά και τη διαχείριση μιας εθνικής κρίσης στην Κύπρο.
Ο ρυθμός των εξελίξεων υπήρξε καταιγιστικός. Άμεση κατάργηση των ανυπόστατων «συνταγματικών ρυθμίσεων» του δικτατορικού καθεστώτος Επιστροφή του στρατού στον θεσμικό του ρόλο με τον πλήρη έλεγχό του από την πολιτική ηγεσία. Νομιμοποίηση των κομμάτων, συμπεριλαμβανομένου και του Κομμουνιστικού Κόμματος, το οποίο παρέμενε εκτός νόμου από την εποχή του Εμφυλίου. Οι υποδειγματικές εκλογές του Νοεμβρίου του 1974 ολοκλήρωσαν την πρώτη και πιο δύσκολη φάση της δημοκρατικής μετάβασης. Αμέσως μετά, με το αδιάβλητο δημοψήφισμα του Δεκεμβρίου του 1974 λύνεται με σαφή και αδιαμφισβήτητο τρόπο το πολιτειακό ζήτημα υπέρ της αβασίλευτης δημοκρατίας. Τον Ιούνιο του 1975 ψηφίζεται το πιο άρτιο, σύγχρονο και δημοκρατικό Σύνταγμα στην ελληνική συνταγματική ιστορία. Το Σύνταγμα του 1975 λάμβανε επαρκώς υπόψη τις ιδιαιτερότητες της ελληνικής πραγματικότητας, προέβλεπε την ενίσχυση της εκτελεστικής εξουσίας ως μέσο για την υπέρβαση των αδιεξόδων του παρελθόντος και διατύπωνε ένα ολοκληρωμένο κανονιστικό πλαίσιο για την προσαρμογή της Ελληνικής Έννομης Τάξης στο «Ευρωπαϊκό Κεκτημένο» ανοίγοντας έτσι το δρόμο για την απρόσκοπτη συμμετοχή της χώρας στη διαδικασία της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Το Σύνταγμα του 1975, αποδείχθηκε ο μακροβιότερος καταστατικός χάρτης του σύγχρονου ελληνικού κράτους και παρά τις προκλήσεις, τις οποίες κατάφερε με επιτυχία να ξεπεράσει, παραμένει η βάση του δημοκρατικού μας πολιτεύματος.
Παράλληλα με την ανασύσταση των δημοκρατικών θεσμών στο εσωτερικό, οι κυβερνήσεις Καραμανλή προχώρησαν αποφασιστικά στη θωράκιση του νέου πολιτεύματος βασιζόμενες σε δύο πυλώνες. Ο ένας ήταν η αναδιοργάνωση του στρατεύματος, του οποίου η επιχειρησιακή ικανότητα είχε υπονομευθεί σοβαρά από την κακοδιοίκηση της χούντας – αδιάψευστος μάρτυρας, η τραγική επιστράτευση του Ιουλίου του 1974. Η προάσπιση της ανεξαρτησίας της χώρας και η διασφάλιση της αποτρεπτικής της ικανότητας απέναντι σε εξωτερικές απειλές βρισκόταν – και βρίσκεται – σε άμεση συνάρτηση με την παγίωση και εύρυθμη λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών. Ο δεύτερος πυλώνας ήταν η στρατηγική απόφαση της προσχώρησης στις Ευρωπαϊκές Κοινότητες, η οποία πρέπει να ιδωθεί ως συστατικό τμήμα της δημοκρατικής μετάβασης αυτής καθαυτής. Ως μέλος της Ενωμένης Ευρώπης από το 1981, η Ελλάδα θα αποκτούσε μια πρόσθετη εγγύηση για το δημοκρατικό της πολίτευμα, θα ενίσχυε την ασφάλειά της αλλά και θα διασφάλιζε την κοινωνική και οικονομική της ανάπτυξη. Επίσης βασικές προϋποθέσεις για την πολιτική σταθεροποίηση της χώρας και την παγίωση της θέσης της στον Δυτικό Κόσμο.
Η επιτυχία και η ταχύτητα της ελληνικής μετάβασης στη δημοκρατία ξάφνιασαν και τους πιο αισιόδοξους παρατηρητές. Βασικό συστατικό της επιτυχίας ήταν η εμμονή του Κωνσταντίνου Καραμανλή στην ενότητα του εσωτερικού μετώπου, στην καλλιέργεια ήπιου πολιτικού κλίματος και στην αποφυγή των εντάσεων που χαρακτήριζαν διαχρονικά την ελληνική πολιτική ιστορία. Ενδεχόμενη αναβίωση των παλαιών πολιτικών συγκρούσεων θα μπορούσε άλλωστε να εκτροχιάσει όλο το εγχείρημα του εκδημοκρατισμού. Η μεταπολίτευση, με την στενή έννοια της δημοκρατικής μετάβασης, αποτελεί πυξίδα για το μέλλον και εθνική παρακαταθήκη. Έδειξε ότι με το εθνικό μέτωπο αρραγές, και με την απαραίτητη πολιτική βούληση για την υπέρβαση των αδιεξόδων του παρελθόντος, η Ελλάδα κατάφερε να αλλάξει σελίδα και να αφήσει οριστικά πίσω της μια μακρά περίοδο θεσμικής κρίσης και αβεβαιότητας.
Βρισκόμαστε πια στη δεύτερη πεντηκονταετία ζωής της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας και το θεσμικό πλαίσιο που συστάθηκε το 1974-5 έχει αποδείξει την ανθεκτικότητά του. Το ίδιο ανθεκτικές και εθνικά επωφελείς αποδείχθηκαν και οι στρατηγικές αποφάσεις που ελήφθησαν εκείνη την περίοδο για τη διεθνή θέση της χώρας. Οι αλλεπάλληλες κρίσεις των τελευταίων χρόνων και η πολιτική οξύτητα που δυστυχώς συνεχίζει να χαρακτηρίζει σε πολλές περιπτώσεις την πολιτική μας ζωή δεν κατάφεραν να κλονίσουν σοβαρά το μεταπολιτευτικό οικοδόμημα. Ας το διατηρήσουμε, λοιπόν και εμείς το ίδιο ακλόνητo ώστε με ενότητα στα μεγάλα και στα σπουδαία που πρέπει να μας ενώνουν, σταθερότητα στο εσωτερικό και διεθνή υπόληψη, να μπορούμε να ξεπερνούμε κάθε φορά τις Συμπληγάδες που ορθώνονται μπροστά μας!”.
