Το έργο που τρομάζει τη Λευκωσία
Το Great Sea Interconnector είναι για την Κύπρο ό,τι η ηλεκτροκίνηση για τη Formula 1: υπόσχεται μέλλον, αλλά απειλεί ισχυρές μπίζνες του παρόντος. Και κάπως έτσι, ενώ όλοι αναγνωρίζουν τη σημασία του, στη Λευκωσία κάποιοι κάνουν ό,τι μπορούν για να το καθυστερήσουν. Γιατί;
Πρώτα απ’ όλα: οι εισαγωγείς καυσίμων. Πάνω από 600 εκατ. ευρώ το χρόνο βάζουν στα ταμεία τους από την εξάρτηση της Κύπρου από τα πετρελαιοειδή. Αν η χώρα συνδεθεί με το δίκτυο της Ελλάδας, τέλος το μονοπώλιο, τέλος και οι χρυσοφόρες εισαγωγές.
Οι «πράσινοι» που δεν θέλουν αλλαγή
Ακούγεται οξύμωρο αλλά… ακόμα και κάποιοι από τους παραγωγούς ΑΠΕ δεν βλέπουν με καλό μάτι το GSI. Τώρα που οι τιμές ρεύματος είναι στον Θεό, οι αποδόσεις τους είναι μυθικές. Αν συνδεθούν με την Ελλάδα; Ανταγωνισμός, πίεση, λιγότερα κέρδη.
Η ΑΗΚ και το μονοπώλιο
Η κρατική ΑΗΚ ζει κι αναπνέει σε ένα ολιγοπώλιο χωρίς πολλές φωνές. Αν έρθει φτηνό ρεύμα από Ευρώπη, ο ανταγωνισμός δεν θα είναι θεωρητικός. Και το κέρδος; Ψαλιδίζεται. Δεν το θέλουν, το καθυστερούν.
Η σχολή της… ενεργειακής αυτάρκειας
Υπάρχει κι ένα «θεωρητικό» μπλοκ που επιμένει στο LNG και τα κοιτάσματα της ΑΟΖ. Μόνο που αυτό σημαίνει νέες υποδομές, νέα δάνεια, νέες εξαρτήσεις. Και φυσικά υψηλό κόστος για τους καταναλωτές. Το GSI δεν τους βολεύει. Τους ακυρώνει.
Η Ε.Ε. έχει εγκρίνει το έργο ως PCI (Έργο Κοινού Ενδιαφέροντος), έχει περάσει από ΕΤΕπ, έχει θεωρηθεί βιώσιμο. Η ΡΑΕΚ συμφώνησε, ο ΑΔΜΗΕ προχώρησε. Και όμως: κάθε τόσο μια νέα ένσταση, μια νέα καθυστέρηση. Γιατί;
Το παρασκήνιο της στασιμότητας
Όσοι ξέρουν καλά το εσωτερικό της κυπριακής αγοράς λένε το εξής απλό: το GSI απειλεί τη δομή εξουσίας στην ενέργεια της Κύπρου. Όχι απλά τα συμφέροντα, αλλά ολόκληρες λογικές μονοπωλίου, ελέγχου και ντόπιων τζακιών. Γι’ αυτό και «παγώνει» κάθε τόσο.
Το ρεύμα στην Κύπρο παραμένει 2,5 φορές ακριβότερο από την Ελλάδα. Κι όμως, αυτοί που δηλώνουν πως κόπτονται για το κοινό καλό, σαμποτάρουν το πιο κρίσιμο έργο διασύνδεσης. Είτε για να προστατεύσουν τα κεκτημένα, είτε για να μην αλλάξει τίποτα.
Η ώρα του Μερίσματος – και των υπολογισμών
Ο Κυριάκος ανεβαίνει στη ΔΕΘ με χαρτί και μολύβι. Όχι απλώς για παροχές, αλλά για στοχευμένο μέρισμα σε όσους κράτησαν την κοινωνία όρθια. Οικονομικός χώρος υπάρχει. Δημοσιονομική εκτροπή δεν υπάρχει. Και στην αντιπολίτευση… απλώς δεν υπάρχει Σχέδιο.
Οι υποσχέσεις στους «πολλούς» τελείωσαν. Πλέον μιλάμε για τη ραχοκοκαλιά: μεσαία τάξη, εργαζόμενοι, μικρομεσαίοι. Καιρός να τους δώσεις κίνητρο για να ονειρεύονται, όχι απλώς να επιβιώνουν. Αυτός θα είναι ο πήχης της ΔΕΘ.
ΠΑΣΟΚ – Το ανέκδοτο της σοβαρής αντιπολίτευσης
Ο Ανδρουλάκης σκέφτεται πώς να ξανακάνει το ΠΑΣΟΚ κόμμα εξουσίας. Οι ψηφοφόροι του όμως είτε περιμένουν στα ΕΛΤΑ για ραβασάκι από τον Ανδρέα είτε κάθονται στον καναπέ βλέποντας Netflix. Το κόμμα έχει περισσότερες συνιστώσες από τον ΣΥΡΙΖΑ – χωρίς καμία απάντηση για την επόμενη μέρα.
Ο Άχαστος κάνει comeback με… γραβάτα;
Ο Τσίπρας ανεβαίνει στη ΔΕΘ (ή μάλλον στο Economist), μπας και πείσει ότι μπορεί να επιστρέψει ως σοσιαλδημοκράτης. Τον βοηθούν κάτι πρόθυμα media που παίζουν το παιχνίδι των «ίσων αποστάσεων» – λες και το 2015 δεν συνέβη ποτέ. Γελάει και η Δραχμή.
Οι χορηγοί της Επιστροφής
Από πίσω του; Επιχειρηματίες, μιντιακοί βαρόνοι και… αρθρογράφοι με καημό. Θέλουν ισορροπία, όχι επειδή τους έλειψε ο Αλέξης, αλλά γιατί δεν μπορούν να ελέγξουν τον Κυριάκο. Ο παλιός καλός καιρός, που έκαναν κουμάντο με τηλεφωνήματα, δεν επιστρέφει.
Η μεταμόρφωση του ΣΥΡΙΖΑ σε… κανονικό κόμμα
Αν θες να γίνεις κεντροαριστερός, φίλε, δεν αρκεί να βάλεις κοστούμι. Πρέπει να πεις όχι στη βία, ναι στη Δημοκρατία, και να κόψεις τις κακές παρέες με «συλλογικότητες». Ο Τσίπρας το ξέρει. Απλώς δεν το θέλει.
Plan B, Plan Γ, Plan… Να σωθώ
Τι απομένει από το 2015; Μια χώρα που πλήρωσε +100 δισ., μια δημόσια περιουσία υποθηκευμένη, και μια «αυταπάτη» που μετατράπηκε σε εφιάλτη. Η απολογία του Τσίπρα ξεκινάει… κάπου μεταξύ Κρεμλίνου και Κουμουνδούρου.
Ο Τσίπρας δεν είναι ούτε Γκοντό ούτε Ανδρέας. Είναι ένας πρώην πρωθυπουργός που τώρα… δοκιμάζει ρόλους. Του φιλοευρωπαίου, του φιλελεύθερου, του μεταρρυθμιστή. Αλλά το κοινό έχει κουραστεί από τα spin. Και το κακό σενάριο δεν σώζεται με καλό μοντάζ.
Οι ανασχηματισμοί ξεκίνησαν …
Στην Περιφέρεια Αττικής, δεν αλλάζουν απλώς πρόσωπα. Αλλάζει πίστα. Ο Νίκος Χαρδαλιάς, με το γνωστό ύφος “δεν-σηκώνω-μύγα-στο-σπαθί”, έκανε τις εσωτερικές του αλλαγές, πιο προσεκτικά κι από καλοκουρδισμένο επιτελικό ρολόι. Το διοικητικό σχήμα άλλαξε, όλοι ανανεώνονται, κανείς δεν περισσεύει – αλλά όλοι παρακολουθούν ποιος «ανέβηκε», ποιος «έπεσε» και ποιος πέρασε στα ψιλά για… εσωτερική κατανάλωση.
Τα κουκιά, οι ρόλοι και το rotation
Ο Χαρδαλιάς μοίρασε καρέκλες, αλλά όχι χωρίς σχέδιο. Έγινε rotation παντού, λες και πρόκειται για play-off. Κάποιοι μετακινήθηκαν σε νέες θέσεις «επιρροής», άλλοι αποστρατεύτηκαν ευγενικά, και κάποιοι πρώην αστέρες αναβαθμίστηκαν… χωρίς μισθό, αλλά με πολιτική υπεραξία. Το σχήμα θυμίζει επιτελική ομάδα επιλεγμένη από μάνατζερ με excel, όχι από παλαιοκομματικό φυλλάδιο. Και μέσα σ’ όλα αυτά, παραμένει το «δόγμα Χαρδαλιά»: αξιοκρατία, rotation, project μετρήσιμο, ομάδα χωρίς γκρίνια – τουλάχιστον δημοσίως.
Ποιος μπήκε, ποιος έμεινε απ’ έξω και τι λένε οι δικοί μου
Οι πληροφορίες μου λένε πως ορισμένες αλλαγές ήταν μήνυμα προς τους… φιλοδοξούντες που είχαν αρχίσει να νομίζουν ότι η Αντιπεριφέρεια είναι γραφείο κληρονομικής διαδοχής. Έγιναν κινήσεις ισορροπίας ανάμεσα σε βαριά ονόματα, αναγνωρίσιμα πρόσωπα και «φρέσκο αίμα» που δεν κουβαλάει βαρίδια. Δεν είναι τυχαίο πως μπήκαν πρόσωπα με δυνατό κοινωνικό αποτύπωμα – και άλλοι με έντονο media exposure. Έπιασες το νόημα.
Όσο για όσους έμειναν απ’ έξω; Όχι, δεν υπάρχουν «παραπονεμένοι», τουλάχιστον όχι φωναχτά. Αλλά στο παρασκήνιο, ήδη λέγονται κάτι «ωραία» τύπου: «Εγώ του έφερα 6.000 σταυρούς», «Εμένα με είχαν υποσχεθεί για…», κ.λπ. Ο Χαρδαλιάς όμως –λένε– είχε προσωπική εποπτεία κάθε αλλαγής. Δεν άφησε τίποτα στην τύχη
Quotient familial made in Greece
Την ψάχνουν σοβαρά στο Μαξίμου με το γαλλικό μοντέλο φορολόγησης οικογενειών. Όχι, δεν θα αντιγράψουν copy-paste τον Μανουέλ Μακρόν. Το σχέδιο είναι πιο έξυπνο: παίρνουμε τη λογική, πετάμε τη γραφειοκρατία, ράβουμε στα μέτρα μας. Το timing; Ιδανικό: λίγο πριν τη ΔΕΘ, λίγο πριν τα σχολεία, λίγο πριν φωνάξει η μεσαία τάξη «δεν πάει άλλο».
Το μαγικό «σπάσιμο»
Ξεχάστε τα αφορολόγητα ανά παιδί. Το νέο σύστημα θα μετράει τη φοροδοτική ικανότητα της οικογένειας, όχι του ατόμου. Όσο περισσότερα τα παιδιά, τόσο περισσότερο… «σπάει» το εισόδημα, τόσο μικρότερη η φορολογική δαγκωματιά. Για πρώτη φορά, δεν θα πληρώνει τα ίδια φόρο ένας άγαμος με 40.000 και ένας τρίτεκνος με τα ίδια λεφτά. Άντε καιρός του ήταν.
Από επιδόματα, τέλος. Τώρα φοροαπαλλαγές
Ξεκάθαρο το μήνυμα: όχι άλλα χαρτιά, αιτήσεις, πλατφόρμες, επιδόματα τύπου «μπαλώματα». Το νέο μοντέλο θα λειτουργεί αυτόματα, μέσα από το εκκαθαριστικό. Κι εδώ βρίσκεται το πολιτικό ζουμί: δεν θα χρειάζεται να «ζητάς» βοήθεια. Θα σου αναγνωρίζεται αυτόματα. Και αυτό αλλάζει τον τόνο στο αφήγημα για τη μεσαία τάξη.
Και ποιοι θα τσιμπήσουν τα καλά
Το κόλπο δεν πιάνει για όλους. Άγαμοι, dinks (double income, no kids), ή μισθοί των 80Κ+ δεν θα δουν κάτι σοβαρό. Αντίθετα, οι οικογένειες με 2–3 παιδιά και έναν βασικό μισθό στο σπίτι, θα είναι οι πιο κερδισμένες. Σαν να λέμε: οικογένεια με τρία παιδιά και 30–35Κ εισόδημα = σχεδόν φορολογικός παράδεισος. Αν βγει έτσι, θα μιλάμε για game changer.
Όχι “γαλλικά”, αλλά “ελληνικά”
Προσοχή: δεν θα αντιγράψουν τη φόρμουλα της Γαλλίας όπως είναι. Θα στήσουν «ελληνικό υβρίδιο» με πλαφόν, ευελιξία και προσαρμογή στα δικά μας νούμερα. Δεν ψήνεται κανείς να ανοίξει τρύπα στον προϋπολογισμό για χάρη των πεντάστερων οικογενειών του Κολωνακίου. Το μέτρο είναι κομμένο-ραμμένο για πολύτεκνους, μεσαία τάξη και γονείς που σηκώνουν το βάρος μόνοι τους.
Το παρασκήνιο της απόφασης
Το κουβέντιαζαν από τον χειμώνα στο οικονομικό επιτελείο. Ορισμένοι σύμβουλοι έφεραν το μοντέλο πάνω στο τραπέζι των «μεγάλων». Αλλά τώρα, λίγο πριν τη ΔΕΘ, πήρε πράσινο φως για πολιτική αναβάθμιση. «Θέλουμε κάτι μεγάλο, κάτι που να μείνει» είπε υψηλόβαθμος στο Μαξίμου. Αν βγει όπως το σχεδιάζουν, θα το παίζουν στην καμπάνια μέχρι να φτάσει το 2027.
