Νέα Υόρκη, νέοι λογαριασμοί
Κλείδωσε τελικά για την Τρίτη 23 Σεπτεμβρίου η συνάντηση Μητσοτάκη – Ερντογάν στο περιθώριο της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ. Οι δύο ηγέτες θα τα πουν σε μια φάση που οι γραμμές επικοινωνίας παραμένουν ανοιχτές, το κλίμα είναι σταθερά πιο ήπιο σε σχέση με τα παλιά… και τα δύσκολα φαίνεται πως μετατίθενται – και πάλι – για το μέλλον.
Η Αθήνα επιμένει σε καθαρές κόκκινες γραμμές, χωρίς μεγάλες προσδοκίες αλλά και χωρίς ρίξεις. Και η Άγκυρα, από την άλλη, δείχνει προς ώρας να μην ψάχνει καβγά. Οι δυο πλευρές κρατούν ανοιχτή την πόρτα της συνεννόησης – έστω και με μικρά βήματα, έστω και με τη μόνιμη σκιά του Δικαστηρίου της Χάγης.
Στο Μαξίμου γνωρίζουν ότι η πραγματική πίεση δεν θα έρθει από τη συνάντηση στη Νέα Υόρκη, αλλά από το τι θα γίνει μετά. Κυρίως σε επίπεδο διεθνών προσδοκιών – ΗΠΑ, Γερμανία, ΝΑΤΟ. Το να μη γίνει θερμό επεισόδιο, δεν είναι πλέον αρκετό. Το ζητούμενο είναι να διατηρηθεί η «θετική ατζέντα» χωρίς οι απέναντι να επιχειρήσουν να τη φορτώσουν με τα γνωστά τοξικά στοιχεία.
Μέχρι τότε, το μπασκετικό παράδειγμα του Αντετοκούνμπο και του Σενγκούν ίσως λέει περισσότερα απ’ ό,τι μια πολυσέλιδη κοινή δήλωση. Άλλωστε, οι μεγάλοι συμβολισμοί συχνά κρύβονται στις λεπτομέρειες.
Βορίδης σε ειδική αποστολή
Ο Μάκης Βορίδης ξαναχτύπησε. Αυτήν τη φορά όχι ως υπουργός Επικρατείας αλλά ως… «πρεσβευτής συνεννόησης». Οι δηλώσεις του για τον Αντώνη Σαμαρά δεν πέρασαν απαρατήρητες – και πώς θα μπορούσαν άλλωστε, όταν μιλάει με τόσο καλά λόγια για έναν άνθρωπο που λίγους μήνες πριν έλεγε ότι «αμφισβητεί τον πατριωτισμό της κυβέρνησης»;
Το πολιτικό timing μόνο τυχαίο δεν είναι. Στο παρασκήνιο, λέγεται ότι ο Βορίδης έχει αναλάβει άτυπη αποστολή: να «μαλακώσει» το έδαφος για πιθανή επαναπροσέγγιση μεταξύ Μαξίμου και Σαμαρά, χωρίς θόρυβο και χωρίς ταυτόχρονες υποχωρήσεις. Ίσως και με την ανοχή –αν όχι την παρότρυνση– του ίδιου του πρωθυπουργού.
Το ερώτημα είναι τι ακριβώς επιδιώκεται. Ειλικρινής γεφύρωση ή μια συστημική “καραντίνα” του Μεσσήνιου, ώστε, αν επιχειρήσει τελικά να προχωρήσει σε νέο κόμμα, να χρεωθεί ως ο διασπαστής που απέρριψε το «άνοιγμα καλής θέλησης»;
Στο μεταξύ, ο Καραμανλής παραμένει στη σκιά και η δεξιά πτέρυγα παρατηρεί. Ο Βορίδης παίζει με δύο ταμπλό, αλλά στο τέλος όλοι ξέρουν ότι στο παιχνίδι της εξουσίας, τα καλά λόγια είναι απλώς προοίμιο – όχι πάντα συμφιλίωσης, αλλά συχνά… σύγκρουσης.
Με το ψηφοδέλτιο στο ένα χέρι, στο άλλο;
Οι αριθμοί δεν σηκώνουν παρερμηνείες: σήμερα στους ταμιευτήρες της ΕΥΔΑΠ υπάρχουν περίπου 420 εκατ. κυβικά νερού – όσο δηλαδή καταναλώνει η Αττική σε ένα έτος. Το πρόβλημα δεν είναι ούτε θεωρητικό ούτε καινούργιο. Είναι εδώ και φωνάζει εδώ και τρία χρόνια. Αλλά… λίγοι το ακούν.
Αφύπνιση πριν την αφυδάτωση
Οι πολίτες δεν έχουν ιδέα τι έρχεται – και δεν είναι φταίχτες γι’ αυτό. Η έλλειψη πληροφόρησης είναι εμφανής, καμπάνια ευαισθητοποίησης δεν υπάρχει, και όταν σκάσει το θέμα, ο αιφνιδιασμός θα είναι καθολικός. Αντί να κερδίζουμε χρόνο με υπεύθυνη ενημέρωση, παίζουμε καθυστέρηση, ποντάροντας στον… χειμώνα. Αλλά η φύση δεν ψηφίζει.
Υπάρχουν λύσεις – και ευθύνες
Η αφαλάτωση είναι προσιτή και τεχνικά εφικτή. Αυτό που λείπει είναι ένα καθαρό θεσμικό πλαίσιο. Ποιος δίνει άδεια; Πώς εξασφαλίζεται ο επενδυτής; Ποιος εγγυάται την τροφοδοσία; Εδώ και χρόνια, το πρόβλημα είναι μπλεγμένο σε διαδικασίες και αρμοδιότητες. Χρειάζεται απλώς… να πατηθεί το κουμπί. Από κάποιους που ξέρουν να το πατούν, όταν πρέπει.
Τώρα πρέπει να δράσει
Η αλήθεια είναι πως το πρόβλημα δεν αγνοείται στα κυβερνητικά επιτελεία. Υπάρχουν εισηγήσεις, τεχνικές προσεγγίσεις, ακόμη και σενάρια κρίσης. Αυτό που λείπει είναι η πρόωρη δημόσια παραδοχή ότι βρισκόμαστε σε οριακή φάση. Όχι για να φοβηθεί ο κόσμος, αλλά για να ενημερωθεί. Αν υπάρξει σχέδιο – και επικοινωνηθεί έγκαιρα – το νερό δεν θα γίνει πρόβλημα. Αν το αφήσουμε για «μετά», θα το βρούμε μπροστά μας… με κάλπες.
Ξημέρωμα με rebalancing και… Moody’s στον καθρέφτη
Ανακατατάξεις, τριπλές λήξεις και οι οίκοι αξιολόγησης με το δάχτυλο στην… πρόβλεψη. Όχι, δεν πρόκειται για καμία επανάληψη της Wall Street του 2008 – είναι απλώς άλλη μια μέρα στο Χρηματιστήριο Αθηνών που υπόσχεται να βγάλει σπινθήρες.
Πρώτη στάση: triple witching – δηλαδή τριπλή λήξη στα παράγωγα, με τους έξυπνους παίκτες να ξεφορτώνονται, να φορτώνονται ή να τρολάρουν τις θέσεις τους. Αν δεν δεις τζίρο σήμερα, δεν θα τον δεις ποτέ.
Δεύτερη στάση: rebalancing FTSE και Stoxx, με Metlen, Eurobank, ΕΛΧΑ και λοιπούς στο… καρφί των passive funds. Οι εισροές που αναμένονται θυμίζουν capital control σε reverse – τα λεφτά πρέπει να μπουν, όχι να βγουν. Όσοι είχαν αγοράσει νωρίς, τρίβουν τα χέρια. Οι υπόλοιποι; Στέκονται στην ουρά με το calculator.
Τρίτη στάση: Moody’s, το βράδυ. Δεν περιμένει κανείς νέα βαθμίδα (μην τρελαθούμε), αλλά ένα positive outlook θα ήταν το κερασάκι για τους αισιόδοξους. Αν δεν έρθει ούτε αυτό, ο πάγος κάτω από τις 2.000 μονάδες μπορεί να ξανασπάσει.
Συμπέρασμα; Το ΧΑΑ βρίσκεται σε σταυροδρόμι. Από τη μία η αναγνώριση των μετοχών στα διεθνή ταμπλό. Από την άλλη, η κόπωση από το +37,5% του έτους. Οι μεγάλοι παίκτες πάντως, δεν ρισκάρουν τυχαία. Αν δεις όγκο, ακολούθησε. Αν δεις σιγή, φύλαγε τα νώτα σου. Ο Οκτώβριος δεν είναι ποτέ αθώος.
Ποιος θυμάται και ποιος ξεχνάει;
Στο ΠΑΣΟΚ ξεχνούν εύκολα. Ή μάλλον θυμούνται επιλεκτικά. Θυμούνται τη συγκυβέρνηση με τη ΝΔ επί Σαμαρά και τη φορτίζουν αρνητικά, λες και ήταν εθνική προδοσία και όχι η πιο κρίσιμη πολιτική πράξη ευθύνης του κόμματος από τη Μεταπολίτευση. Ξεχνούν όμως πώς και γιατί κατέρρευσαν: μνημόνια, θυμός, αποστασίες τύπου Παπανδρέου και διασπάσεις της τελευταίας στιγμής.
Ο Ανδρουλάκης το παίζει «ούτε με τον ένα, ούτε με τον άλλο» — και κυρίως ούτε με εκείνους που δεν ακολουθούν το πρόγραμμά του. Λες και μπορεί ένα κόμμα του 13% να υπαγορεύσει όρους συνεργασίας στους πάντες. Αντί να ακολουθήσει τη ρεαλιστική γραμμή Φώφης («να μη μείνει η χώρα ακυβέρνητη»), επιμένει σε θέση-γρίφο που μοιάζει περισσότερο με προεκλογικό φάντασμα του 2023.
Η ΝΔ είναι ξεκάθαρη: τρίτη θητεία και αυτοδυναμία. Ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει συνεργασίες αλλά έχει πικρή εμπειρία από τις αγκαλιές με Καμμένο. Το ΠΑΣΟΚ, αντί να αναλάβει ρόλο σοβαρού παίκτη, ζει ακόμα με το τραύμα του 2012.
Όμως όποιος ντρέπεται για το παρελθόν του, δύσκολα φτιάχνει μέλλον.
Ασφαλιστικό deal με… turbo
Δεν πρόκειται απλώς για μια εξαγορά. Η είσοδος της Εθνικής Ασφαλιστικής στην Elysee του Ομίλου Συγγελίδη σηματοδοτεί μια ευρύτερη στρατηγική συμμαχία που αλλάζει το τοπίο στον ασφαλιστικό κλάδο. Η μεγαλύτερη ασφαλιστική της χώρας αγοράζει το 55% δύο εταιρειών διαμεσολάβησης και μπαίνει για τα καλά στο παιχνίδι του αυτοκινήτου.
Τι κερδίζουν οι «παίκτες»
Η Εθνική αποκτά ένα έτοιμο πελατολόγιο με δυνατότητα για cross selling — από συμβόλαια αυτοκινήτου μέχρι πακέτα υγείας και περιουσίας. Ο Συγγελίδης προσθέτει αξία στον όμιλό του, «δένει» το after sales με την ασφάλιση και ισχυροποιεί το οικοσύστημά του. Η Πειραιώς, από την πλευρά της, βλέπει τα bancassurance να αποδίδουν καλύτερα και αποκτά πρόσβαση σε νέα δίκτυα πελατών υψηλής αξίας.
Το παρασκήνιο
Η συμφωνία δεν έγινε εν κρυπτώ, αλλά προετοιμαζόταν εδώ και καιρό. Οι σχέσεις Πειραιώς–CVC–Συγγελίδη είναι πιο βαθιές απ’ όσο φαίνονται και το deal λειτουργεί σαν κομμάτι ενός μεγαλύτερου παζλ που χτίζεται βήμα-βήμα. Δεν αποκλείεται να δούμε αντίστοιχες κινήσεις και σε άλλους κλάδους, ειδικά όπου υπάρχει σύνδεση με real economy και καταναλωτές.
Ο ασφαλιστικός χάρτης αλλάζει
Σε μια αγορά που παραμένει κατακερματισμένη και με χαμηλή διείσδυση, το στοίχημα είναι ποιος θα καταφέρει να συνδέσει προϊόν, δεδομένα και εξυπηρέτηση. Η Εθνική παίζει πλέον με όρους οικοσυστήματος. Και αυτό στέλνει μήνυμα προς πολλούς αποδέκτες.
