Μια υπόσχεση που έγινε πράξη
Δεκαεπτά χρόνια καθυστερήσεων, αλλαγών, αναμονής και εγκατάλειψης. Κι όμως, σήμερα ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης εγκαινιάζει τον αυτοκινητόδρομο Πατρών – Πύργου, ένα έργο που επί δεκαετίες έμοιαζε περισσότερο με ανέκδοτο παρά με υποδομή ευρωπαϊκής χώρας. Οι μπουλντόζες μπήκαν το 2022, και μέσα σε μόλις τρία χρόνια, ο πιο πολύπαθος δρόμος της Πελοποννήσου είναι γεγονός.
Οι γνωρίζοντες μιλούν για προσωπικό στοίχημα του Πρωθυπουργού, ο οποίος – όπως λένε τα πουλάκια από τη Χαριλάου Τρικούπη – τους πρόλαβε στα δικά τους “πράσινα” χωράφια. Το έργο είχε κολλήσει στις αμαρτίες του παρελθόντος και στους διαγωνισμούς – φάντασμα που προωθούσαν πρόσωπα με γνωστές πολιτικές καταβολές. Η Νέα Δημοκρατία έβαλε τάξη, ξεκαθάρισε το τοπίο, επανένταξε το έργο στην παραχώρηση της Ολυμπίας Οδού και το παρέδωσε με ταχύτητα που θα ζήλευαν και χώρες του Βορρά.
Η σύνδεση με την Αρχαία Ολυμπία, τα Ιόνια Νησιά, το λιμάνι της Πάτρας, ο τουρισμός, ο αγροτικός τομέας, η τοπική ανάπτυξη – όλα βρίσκουν διέξοδο σε έναν αυτοκινητόδρομο που έλειπε. Και όλα αυτά με σύγχρονες προδιαγραφές, χωρίς διόδια στα ημιτελή σημεία, και με ηλεκτρονικά συστήματα διέλευσης. Μια πράξη ουσίας, μια απόδειξη ότι η Ελλάδα της υποσχεσιολογίας μπορεί να γίνει η Ελλάδα της υλοποίησης.
Ένα κοινοβουλευτικό θρίλερ
Δεν ήταν μια απλή νύχτα στη Βουλή. Ήταν μια βραδιά «υβριδικού κοινοβουλευτισμού», όπως σχολιάστηκε ειρωνικά στους διαδρόμους, με τη Νέα Δημοκρατία να εφαρμόζει ένα θεσμικό… πασπαρτού, αρνούμενη την Προανακριτική, αποφεύγοντας την αποχή, αλλά και αφήνοντας τα έδρανα σχεδόν άδεια. Μια τακτική που για πολλούς «κλείδωσε» την υπόθεση ΟΠΕΚΕΠΕ στο συρτάρι, τουλάχιστον ως τον Σεπτέμβριο, όταν και θα ανοίξει – υποτίθεται – η Εξεταστική.
Το παρασκήνιο; Καυτό. Σύμφωνα με καλά πληροφορημένες πηγές, ορισμένα γαλάζια στελέχη εισηγούνταν αποχή, άλλοι ψήφιση για να «τελειώνουμε» και άλλοι πλήρη συμμετοχή για να μην κατηγορηθούν για συγκάλυψη. Τελικά, προκρίθηκε η χρυσή τομή: όσο λίγοι μέσα, τόσοι αρκετοί με επιστολική ψήφο – για να μη δοθεί και πάτημα περί ακυρότητας της διαδικασίας. Κοινώς, η ΝΔ έπαιξε… «παπά», και η αντιπολίτευση έμεινε με την αποχώρηση στο χέρι.
Την ίδια στιγμή, ο Βορίδης έριχνε βολές κατά της δικογραφίας, μιλώντας για αδικήματα χωρίς φυσικούς αυτουργούς και για ηθική αυτουργία… στον αέρα. Από την άλλη, ο Αυγενάκης – πιο επιθετικός – μίλησε για πληρωμές-μαϊμού επί ημερών Σημανδράκου, φωτογράφισε “πράσινα” στελέχη και έδειξε ευθέως Ανδρουλάκη και Παπανδρέου junior, φέρνοντας… Κρήτη και Ηράκλειο στο επίκεντρο της υπόθεσης.
Και τώρα τι; Η ΝΔ ποντάρει στην κόπωση και τον καύσωνα του Αυγούστου, για να πάει η ιστορία στις καλένδες. Η Εξεταστική – αν ξεκινήσει τον Σεπτέμβριο – θα έχει μόλις τρεις μήνες για να αποδώσει ευθύνες από το 1998 και μετά. Αν προλάβει, θα είναι θαύμα. Αν όχι; Κάποιοι θα μπορούν πάντα να πουν «ε, κάναμε ό,τι μπορούσαμε…».
Ο Φλωρίδης, η Αριστερά και το Ισραήλ
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Γιώργος Φλωρίδης δεν «μασάει» τα λόγια του. Αυτή τη φορά όμως, άγγιξε νεύρο. Και δεν είναι τυχαίο ότι το ξέσπασμά του για τα επεισόδια στα λιμάνια και τις αντικρουαζιερόπλοιες διαμαρτυρίες πυροδότησε πανικό και καταγγελίες για… «ακροδεξιό κατήφορο». Γιατί; Διότι είπε τα αυτονόητα: πως δεν μπορεί να ανέχεται κανείς τον ωμό αντισημιτισμό με το προσωπείο του ακτιβισμού – ειδικά όταν αυτός υπονομεύει κρίσιμες στρατηγικές σχέσεις της χώρας.
Στο παρασκήνιο, δεν ήταν λίγοι αυτοί που παραδέχθηκαν ότι ο Φλωρίδης είπε φωναχτά ό,τι αρκετοί στο κυβερνητικό στρατόπεδο σκέφτονται – αλλά δεν τολμούν να πουν δημοσίως. Ότι δηλαδή η Αριστερά φλερτάρει επικίνδυνα με το περιθώριο, αδιαφορώντας για το πώς αυτό εκλαμβάνεται στο εξωτερικό. Δεν είναι τυχαίο πως στελέχη σε διπλωματικά γραφεία συζητούν ήδη με ανησυχία για την «εικόνα Ελλάδας» που μεταδίδεται όταν Εβραίοι τουρίστες μένουν αποκλεισμένοι στα λιμάνια.
Το ερώτημα παραμένει: Είχε δίκιο ο Φλωρίδης; Οι εξελίξεις στις διαμαρτυρίες, οι σιωπές της αντιπολίτευσης και οι «καμπάνες» που χτυπούν σε διεθνές επίπεδο, δείχνουν ότι τουλάχιστον κάποιος έπρεπε να σηκώσει το πολιτικό κόστος και να μιλήσει για τον ελέφαντα στο δωμάτιο. Το έκανε ο Φλωρίδης – και κάποιοι ίσως τον ευγνωμονούν αθόρυβα, έστω κι αν δημόσια σιωπούν.
Ζωή… υπό επιτήρηση: η ΕΣΗΕΑ, το ξέσπασμα και το παρελθόν που επιστρέφει
Η ανακοίνωση της ΕΣΗΕΑ κατά της Ζωής Κωνσταντοπούλου μπορεί να φάνηκε αυτονόητη, αλλά πολιτικά λειτουργεί σαν συμβολική ρήξη με τη σιωπή χρόνων απέναντι στη στοχοποίηση δημοσιογράφων από την ευρύτερη ριζοσπαστική Αριστερά. Το σωματείο, έστω και καθυστερημένα, έστειλε το μήνυμα πως ο εργασιακός εκφοβισμός και ο σεξισμός δεν νοούνται ως “επαναστατική πρακτική” – ιδίως όταν προέρχονται από πολιτικό που χρησιμοποιεί το βήμα της Βουλής σαν πύργο βαλλιστικής επιθετικότητας.
Το παρασκήνιο λέει πως το περιστατικό με τη δημοσιογράφο που στοχοποιήθηκε από τη Ζωή δεν ήταν απλώς η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι, αλλά η αφορμή που ζήτησαν πολλοί στον κλάδο για να λυθούν τα χέρια τους. Στο ΔΣ της ΕΣΗΕΑ, σύμφωνα με πληροφορίες, υπήρξαν πιέσεις από παλαιότερα στελέχη που κουράστηκαν να κάνουν τα “στραβά μάτια” σε παρεμβάσεις πολιτικών που αντιμετωπίζουν τους δημοσιογράφους ως “εχθρούς του λαού”. Πολλοί μάλιστα υπενθύμισαν καταστάσεις “εξευτελισμού εν ώρα υπηρεσίας” που είχαν βιώσει κοινοβουλευτικοί συντάκτες στα έδρανα των ανεξάρτητων, αντιμνημονιακών, αντισυστημικών κομμάτων.
Η επίθεση της Ζωής δεν είναι απλώς λεκτική. Είναι συνέχεια μιας κουλτούρας απαξίωσης, από τον Πολάκη και τον Παπαγγελόπουλο μέχρι τους “συντρόφους στα πάνελ” που ενοχοποιούσαν κάθε αντίλογο ως διαπλοκή. Το ότι η ΕΣΗΕΑ σήκωσε, έστω αργά, ανάστημα, δείχνει πως η υπομονή τελείωσε. Και πολιτικά, ίσως είναι η αρχή μιας πιο συνειδητής απομόνωσης όσων χρησιμοποιούν το “ηθικό πλεονέκτημα” ως άλλοθι για δημόσια χυδαιότητα.
Το μεγάλο στοίχημα της στέγης
Το σχέδιο νόμου για την κοινωνική αντιπαροχή εισέρχεται σε δημόσια διαβούλευση με στοχευμένες παρεμβάσεις που δείχνουν τη φιλοδοξία της κυβέρνησης να βάλει τάξη στο άναρχο τοπίο της κοινωνικής κατοικίας, χωρίς να βάλει το κράτος βαθιά το χέρι στην τσέπη. Το «μοντέλο» θυμίζει κάτι από ΣΔΙΤ: το Δημόσιο δίνει το ακίνητο, ο ιδιώτης το χτίζει, διαχειρίζεται και συντηρεί, ενώ οι ωφελούμενοι το νοικιάζουν φθηνά – ακόμη και με option αγοράς (rent to own).
Πηγές αναφέρουν πως η Δόμνα Μιχαηλίδου έχει «κλειδώσει» ήδη ενδιαφέρον από τεχνικές και κατασκευαστικές εταιρείες για την υλοποίηση των πρώτων έργων εντός του 2026, με πρόβλεψη για τουλάχιστον 3.000 κοινωνικές κατοικίες σε πρώτη φάση. Όμως, η πραγματική μάχη δεν είναι η κατασκευή, αλλά η διαφανής διαχείριση, με το υπουργείο να επενδύει σε μητρώο και online πλατφόρμες για να αποφευχθούν οι «γνωστές παθογένειες» στεγαστικών πολιτικών του παρελθόντος.
Το στοιχείο που προκαλεί παρασκηνιακό ενδιαφέρον είναι η εμπλοκή της νέας Γενικής Διεύθυνσης Στεγαστικής Πολιτικής, με στελέχη που – όπως λένε οι κακές γλώσσες – «έρχονται από το πεδίο και όχι από το γραφείο». Το εγχείρημα, αν πετύχει, θα είναι και πολιτικό χαρτί πρώτης γραμμής για την κυβέρνηση ενόψει του φθινοπώρου. Αν αποτύχει, θα μετατραπεί σε νέα αστική φούσκα με κοινωνικό περιτύλιγμα.
Το Μαξίμου “μετρά” Θεσσαλονίκη – και βλέπει επιτυχία στο στοίχημα της ασφάλειας
Πίσω από τα ποσοστά που παρουσίασε ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης για τη μείωση της εγκληματικότητας στη Θεσσαλονίκη, κρύβεται μια βαθύτερη πολιτική στρατηγική: η ασφάλεια επιστρέφει στο επίκεντρο του κυβερνητικού αφηγήματος ως πυλώνας κοινωνικής σταθερότητας, ειδικά σε μια μητροπολιτική περιοχή όπου παραδοσιακά κυριαρχούσε η αίσθηση εγκατάλειψης.
Στο παρασκήνιο, η επιτυχία της ΕΛ.ΑΣ. στη Θεσσαλονίκη καταγράφεται ως πιλότος για εφαρμογή ανάλογων μέτρων και σε άλλες πόλεις, με αυστηρότερη επιτήρηση, ενίσχυση των αστυνομικών τμημάτων και στόχευση στη «χαμηλή» εγκληματικότητα. Σύμφωνα με καλά πληροφορημένες πηγές, ο ίδιος ο Πρωθυπουργός ζήτησε από τον κ. Χρυσοχοΐδη “καθαρούς δείκτες βελτίωσης μέχρι το φθινόπωρο” και μια επικοινωνιακή αντεπίθεση γύρω από το αφήγημα «λιγότερη ανομία – περισσότερη καθημερινή ασφάλεια».
Ιδιαίτερη σημασία έχει το γεγονός ότι η Θεσσαλονίκη, λίγους μήνες πριν τα εγκαίνια της ΔΕΘ, εμφανίζει μηδενικά κρούσματα αθλητικής βίας, ενισχυμένη επιτήρηση σε σχολεία και πλατείες, ενώ στην Καρόλου Ντηλ ήδη ετοιμάζεται «κοινωνικό συμβόλαιο πόλης–ΕΛ.ΑΣ.» για τη συνέχεια. Οι έλεγχοι σε ρευματοκλοπές και η πάταξη της ηχορύπανσης από ανήλικους δεν είναι απλώς επιχειρησιακές δράσεις — είναι σημειολογικά μηνύματα ότι η πόλη αλλάζει σελίδα.
Η Ελλάδα μέσα στο «SAFE»
Αθόρυβα αλλά αποφασιστικά, η Αθήνα συγκαταλέγεται πλέον ανάμεσα στα 18 κράτη-μέλη που μπήκαν πρώτη γραμμή στο ευρωπαϊκό πρόγραμμα «SAFE», με αιτήματα που συνολικά ξεπερνούν τα 127 δισ. ευρώ. Πρόκειται για τον νέο χρηματοδοτικό «κουμπαρά» στρατηγικής σημασίας, που αφορά αμυντικές δαπάνες και κρίσιμες επενδύσεις στην ασφάλεια και την τεχνολογία.
Στο παρασκήνιο, η συμμετοχή της Ελλάδας δεν ήταν αυτονόητη. Πηγές στις Βρυξέλλες αναφέρουν ότι οι Γάλλοι πίεσαν έντονα υπέρ ελληνικής συμμετοχής, θέλοντας να ενισχύσουν τη γεωπολιτική παρουσία των χωρών του Νότου σε ένα ταμείο που –σε πρώτη φάση– δείχνει να ευνοεί παραδοσιακούς «πυλώνες του ΝΑΤΟ» όπως Πολωνία και Ουγγαρία. Από το Μαξίμου επιδιώκεται να κατευθυνθεί μέρος των κονδυλίων σε προγράμματα ναυπήγησης και ψηφιακής άμυνας, όπου «παίζουν» ήδη μεγάλα ελληνικά και γαλλικά συμφέροντα.
Οι λεπτομέρειες των ελληνικών προτάσεων φυλάσσονται σαν κόρη οφθαλμού, ωστόσο όσοι γνωρίζουν λένε πως το ΥΕΘΑ και το ΥΨΗΠΤ συντάσσουν λίστες έργων που θα ξεπερνούν τα 7 δισ. ευρώ, με αιχμή cyber defense, αμυντικά drones και εκσυγχρονισμό στρατιωτικών υποδομών. Το μεγάλο ερώτημα: ποιος θα “τρέξει” τον φάκελο και ποιος θα “μοιράσει” τις τελικές αναθέσεις; Στο τραπέζι ακούγονται ήδη ονόματα, μεταξύ αυτών και γνωστοί «παίκτες» του εγχώριου λόμπι εξοπλισμών.
