Ο Τούρκος, ο Τραμπ και το σπασμένο ραντεβού
Δεν έγινε ποτέ η συνάντηση Μητσοτάκη – Ερντογάν στη Νέα Υόρκη. Και οι καλά γνωρίζοντες λένε πως δεν ήταν ούτε παρεξήγηση, ούτε απρόοπτο. Ήταν «στημένο». Όχι από την ελληνική πλευρά. Στην Άγκυρα είχαν άλλα σχέδια – και άλλες προτεραιότητες. Το Παλαιστινιακό τους βγήκε πιο χρήσιμο εργαλείο από το ελληνοτουρκικό.
Όσο για τον Ερντογάν; Στήνει παζάρι κανονικότατα. Όχι με εμάς. Με τον Τραμπ. Στο τραπέζι πέφτουν παραγγελίες Boeing, δισεκατομμύρια, F-16 και βλέπουμε. Η συνάντηση με τον «Donald» είναι το πραγματικό ραντεβού που καίει την Άγκυρα. Εκεί παίζεται το παιχνίδι. Με αντάλλαγμα την αμερικανική ανοχή, ο Σουλτάνος πουλάει γεωπολιτική ασφάλεια, ρόλο στην Ανατολική Μεσόγειο, και «γκρίζες ζώνες» με φόντο ακόμα και τα F-35.
Η ελληνική πλευρά; Περιμένει μήπως και την επόμενη φορά η Άγκυρα «σεβαστεί το ραντεβού». Μόνο που το ραντεβού δεν ματαιώθηκε. Ακυρώθηκε επί τούτου. Κι αν κάποιος περιμένει ότι η Τουρκία θα συγκινηθεί από την καλή μας πρόθεση, ας ρωτήσει τον Μαχμούντ Αμπάς, που είχε background στις 22 του μηνός και όχι στις 23…
Και κάτι ακόμα: ο Ερντογάν δεν παίζει απλώς σκληρά. Παίζει μόνος του. Και όταν τον γράφουν στα τουρκικά media μια μέρα πριν – με φόντο την απουσία του Κυριάκου από την κοινή φωτογραφία – είναι επειδή μπορούν. Γιατί έτσι δείχνουν ποιος έχει το πάνω χέρι. Το ερώτημα είναι: μέχρι πότε;
Στουρνάρας, Moody’s και το υπονοούμενο για όσους «χαϊδεύουν αυτιά»
Ο Γιάννης Στουρνάρας δεν κάνει εύκολα δημόσιες παρεμβάσεις. Όταν όμως μιλάει, λέει αλήθειες που κάποιοι στον ΣΥΡΙΖΑ – και όχι μόνο – θα προτιμούσαν να μην ακούν. Η ραδιοφωνική του συνέντευξη στον Άρη Πορτοσάλτε δεν ήταν απλώς μια ενημέρωση για την οικονομία. Ήταν μήνυμα. Σαφές, καθαρό και απολύτως στοχευμένο.
Ο Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος ξεκαθάρισε με απλά λόγια κάτι που στο παρασκήνιο λέγεται όλο και πιο συχνά: Όποιος υπόσχεται αυξήσεις χωρίς να βλέπει παραγωγικότητα, ή είναι αδιάβαστος ή μας γυρίζει πίσω στα μνημόνια. Και επειδή κάποιοι (λέγε με Αχτσιόγλου, Παππάς, Τσακαλώτος) κάνουν περιοδείες με χαμόγελα και κοινωνικές ευαισθησίες, ο Στουρνάρας τους τράβηξε το αυτί. Χωρίς να τους κατονομάσει, φυσικά.
Από κοντά και η Moody’s. Το «stable» rating ήρθε με θετικό τόνο, αλλά όχι χωρίς καρφιά. Αν δεν υπάρξει συνέχιση των μεταρρυθμίσεων, δημοσιονομική πειθαρχία και επενδυτική σοβαρότητα, οι οίκοι αξιολόγησης δεν θα χαριστούν. Η ψήφος εμπιστοσύνης στην Ελλάδα είναι παρούσα – αλλά υπό όρους. Και αυτοί οι όροι, μόνο στον Περισσό και στην Κουμουνδούρου φαίνονται βαριοί.
Πίσω από τις γραμμές της έκθεσης και της συνέντευξης διακρίνεται κάτι ακόμη: Ότι το οικονομικό κλίμα παραμένει εύθραυστο. Οι επενδύσεις ανεβαίνουν, αλλά δεν φτάνουν. Οι εξαγωγές θέλουν ώθηση. Η παραγωγικότητα επίσης. Δεν είναι ώρα για φτηνά προεκλογικά πυροτεχνήματα. Και κυρίως δεν είναι ώρα για πολιτική παλινδρόμηση τύπου 2015.
Ο Στουρνάρας το είπε ωμά: «Αν αυξήσουμε μισθούς χωρίς παραγωγικότητα, θα ξαναχρεοκοπήσουμε». Κάποιοι το πέρασαν στα ψιλά. Οι σοβαροί, όμως, το σημείωσαν. Και θα το θυμούνται όταν φτάσει η ώρα των αποφάσεων. Γιατί η επόμενη κρίση – αν έρθει – δεν θα είναι λόγω χρέους. Θα είναι λόγω ανοησίας.
Άννα η κακιά
Έκανε τη «σφήνα» και τώρα την καίνε στην πυρά της καθαρότητας. Η Άννα Διαμαντοπούλου – που τους ξέρει όλους απέξω κι ανακατωτά – μίλησε ανοιχτά για τον κίνδυνο ο Ανδρουλάκης να ξανακάνει το λάθος: να χαριεντίζεται με τα σχήματα του λαϊκισμού. Και ποιοι τσίτωσαν; Όλοι όσοι φτιάχνουν καριέρες πάνω στα Τέμπη και στήνουν κόμματα-φετίχ γύρω από πένθος και αγανάκτηση.
Τους είπε να μην ξαναπαίξουν με τη φωτιά. Ότι άλλο είναι η δικαίωση κι άλλο η εκδίκηση. Κι αντί να ακούσουν, άρχισαν τα βρισίδια. Ξεσπάθωσαν οι… νεο-αγανακτισμένοι της προόδου, γιατί τόλμησε να υποδείξει ότι ο όχλος του 2012 φοράει ξανά πολιτικά και τάζει φυλακές από τα πεζοδρόμια.
Κι όμως, μέσα στο ΠΑΣΟΚ δεν ήταν λίγοι αυτοί που αναστέναξαν με ανακούφιση. Κάποιος είπε αυτό που σκέφτονται, αλλά δεν τολμούν: ότι αν ο Ανδρουλάκης συνεχίσει να φλερτάρει με τα άκρα, το κόμμα θα μετατραπεί από σοσιαλδημοκρατική εναλλακτική σε πολιτικό παράρτημα του θυμού.
Η Άννα δεν τους χάλασε το αφήγημα – τους χάλασε το σχέδιο. Και τώρα τη λένε… ακροδεξιά. Εκεί φτάσαμε. Όποιος σηκώνει ανάστημα στον τυφλό αντιμητσοτακισμό και στο θεατρινισμό του δρόμου, τον βγάζουν «συστημικό». Αλλά επειδή ξέρουμε πού έχει θητεύσει η Άννα, το ξέρουν κι εκείνοι: αν θέλει, το πατάρι το παίρνει.
Κι αυτό τους τρομάζει περισσότερο.
Ερντογάν εναντίον όλων
Κάποιοι βλέπουν ήττες εκεί που υπάρχουν γεωπολιτικά παιχνίδια. Έτσι είναι όταν σε τυφλώνει το μίσος για τον Κυριάκο. Δεν καταλαβαίνουν ότι ο Ερντογάν δεν έχει προσωπικά με τον Μητσοτάκη. Έχει με την Ελλάδα. Όποιος κι αν ήταν πρωθυπουργός, ο Τούρκος θα έκανε πάλι το show του. Δεν έχει σημασία αν λέγεσαι Κυριάκος, Αλέξης ή… Αλέκα. Το πρόβλημα είναι η χώρα. Όχι το πρόσωπο. Αλλά άμα περιμένεις πολιτική ανάλυση από ανθρώπους που νομίζουν ότι οι διεθνείς σχέσεις είναι Facebook post, καληνύχτα.
Αγνοείται
Στο μεταξύ, θυμήθηκα τον Αβραμό. Τι να κάνει άραγε; Τον έχει δει κανείς τελευταία; Ζει; Είναι στις Βρυξέλλες; Σε πάνελ στο MEGA; Κάνει διακοπές στην Αντίπαρο; Μυστηριώδες όσο και η εξωτερική μας πολιτική.
Η δήλωση του Γιώργου…
Μιλώντας για εξωτερικά, κάποιος να μου εξηγήσει τι είπε ο Γιώργος Γεραπετρίτης για το παλαιστινιακό κράτος και τα σύνορα του… 1967. Ποια ήταν η πρόταση ακριβώς; Τι εννοούσε; Γιατί τώρα; Και γιατί έχω την αίσθηση ότι καταφέραμε να εκνευρίσουμε ταυτόχρονα Ισραήλ, ΗΠΑ και Εμιράτα;
Ο Τάκης μπαίνει μπροστά
Και πάμε στο δικό μας, το ψωμί το καθημερινό: ακρίβεια. Εδώ ο Τάκης – ο Θεοδωρικάκος ντε – μπήκε μπροστά. Με μαρξιστικό manual. Έριξε 2,2 εκατ. ευρώ πρόστιμο σε Σκλαβενίτη και Lidl. Πρώτα πυροβόλησε, μετά ρώτησε. Ξέρει από δόγματα. Άλλωστε, προέρχεται από σχολή ΚΝΕ, όχι παίξε-γέλασε. Οπότε, τώρα που η κυβέρνηση τρώει κράξιμο για τα ράφια, κάποιος πρέπει να πληρώσει το μάρμαρο. Αν δεν μπορείς να πατήσεις τον πληθωρισμό, τουλάχιστον πάτα έναν λογαριασμό.
Και πού να δείτε τι έρχεται: τέλος οι προσφορές, δήλωση ανατιμήσεων στην Γενική Γραμματεία, έλεγχοι με ντρόουν και GPS, και μετά ξανά πρόστιμα. Αν οι ιδιοκτήτες σούπερ μάρκετ δεν είναι καλά παιδιά, θα το πληρώσουν. Αν είναι καλά παιδιά, πάλι θα το πληρώσουν. Στο τέλος, κάποιος θα βάλει πλάτη – είτε το θέλει είτε όχι.
ΥΓ: Μου τα χάλασε λίγο ο Σκλαβενίτης. Μέχρι πρότινος τον είχαμε για προστάτη του εργαζόμενου και του καταναλωτή. Τώρα τον έχουν στα μανταλάκια. Έτσι αλλάζουν οι καιροί. Κι οι τιμές…
Κάτι ψήνεται στον όμιλο
Στον μεγαλύτερο βιομηχανικό όμιλο της χώρας, δεν τρέχουν μόνο καλώδια και λιωμένα μέταλλα. Τρέχουν και σενάρια. Το τελευταίο, το πιο καυτό: placement.
Οι γνωρίζοντες ψιθυρίζουν όλο και πιο έντονα ότι κάτι ετοιμάζεται. Όχι αύριο, αλλά σύντομα. Τρία πράγματα σπρώχνουν το project:
– Ράλι μετοχών, ιδανικό timing.
– Δυνατά αποτελέσματα, ειδικά από Cenergy και ΕΛΧΑ.
– Μικρό free float, που κρατά έξω τους μεγάλους θεσμικούς.
Η ερώτηση δεν είναι αν, αλλά ποιος πρώτος:
– Η Cenergy, που έχει γίνει το poster child της ενεργειακής μετάβασης;
– Η ΕΛΧΑ, με το αλουμίνιο να λάμπει στο χαρτοφυλάκιο των βιομηχανικών funds;
– Ή μήπως η Viohalco, που παίζει ως holding αλλά έχει ανάγκη από ένα δυνατό shot liquidity;
Σημειώστε:
– Αν το χορό τον ανοίξει η Cenergy, θα μπει πολύς θεσμικός χορός, ειδικά ESG.
– Αν τοποθετηθεί πρώτα η Viohalco, ετοιμαστείτε για domino effect και στα υπόλοιπα.
– Ο όμιλος προπονείται για Ευρώπη – με θεσμικούς κανόνες, όχι με local plays.
Το καλοκαίρι έκλεισε με σιωπή. Το φθινόπωρο ίσως φέρει χρηματιστηριακό «πολεμικό ανακοινωθέν».
Μια καινούργια φιλία γεννιέται;
Μπορεί στην Ουάσινγκτον να πνέουν αέρηδες παγίδων, αλλά ο Ταγίπ ξέρει από στροφή. Τέσσερα χρόνια μετά την τελευταία του βόλτα στον Λευκό Οίκο, επιστρέφει με γραβάτα χαμηλών τόνων και ύφος “μην με παρεξηγείτε, κύριε Πρόεδρε”.
Η Άγκυρα έχει στρώσει το χαλί: κατάργησε δασμούς, υπέγραψε LNG deal 20ετίας με αμερικανικά φορτία και ψιθυρίζει sweet nothings στην D.C. Πιο παλιά θα φώναζε. Τώρα, χαμογελάει με σύνεση. Δεν άλλαξε η ψυχή του, άλλαξε το κοινό.
Ο Τραμπ τον περιμένει. Και μπορεί να παίζει το αφεντικό, αλλά έχει αφήσει ανοιχτή την πίσω πόρτα για “ειδικές σχέσεις”. Τα F-35 μπαίνουν στο τραπέζι, η Συρία και η Γάζα σε δεύτερο πιάτο, και η Ουκρανία στο πλάι σαν συνοδευτικό. Για επιδόρπιο; Εμπορικά deals και γεωστρατηγικά γλυκά.
Κάποιοι λένε πως πάμε για revival του παλιού καλού bromance. Αλλά προσοχή: κανείς δεν χαμογελάει τυχαία σ’ αυτό το τραπέζι. Ούτε ο ένας, ούτε ο άλλος.
Το θέμα είναι τι θα μείνει για τους υπόλοιπους όταν πέσει το μαχαιροπίρουνο…
